Ryski Uniwersytet Techniczny

Ryski Uniwersytet Techniczny

Rīgas Tehniskā universitāte

Riga Technical University

Data założenia	1862, 1958
Data likwidacji	1918
Typ	politechnika
Państwo	Łotwa
Rektor	Leonīds Ribickis
Położenie na mapie Rygi Ryski Uniwersytet Techniczny
Położenie na mapie Łotwy (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Ryski Uniwersytet Techniczny
56°56′49,67″N 24°06′18,50″E/56,947131 24,105139

Gmach Politechniki pod koniec XIX wieku, obecnie siedziba Uniwersytetu Łotwy

Ryski Uniwersytet Techniczny (łot. Rīgas Tehniskā universitāte) – wyższa szkoła techniczna na Łotwie, wcześniej działająca pod nazwą Politechniki Ryskiej (1862–1918).

Historia

Polytechnikum Riga została założona w 1862 jako pierwsza uczelnia techniczna na terenie imperium Romanowów. Kształciła przyszłych agronomów, chemików, inżynierów, mechaników, architektów i handlowców. Zajęcia odbywały się w języku niemieckim. W 1896 zmieniono nazwę uczelni na Ryski Instytut Politechniczny (ros. „Рижский политехнический иститут”, РПИ) – od tego czasu językiem wykładowym był rosyjski. Politechnika Ryska zapoczątkowała bardzo liberalną politykę edukacyjną, nie wprowadzając żadnych ograniczeń narodowościowych. Wolność ta poskutkowała m.in. utworzeniem w 1875 niemieckiego bractwa Rubonia, a w 1879 i 1883 odpowiednio polskich korporacji Arkonia i Welecja.

W czasie I wojny światowej szkoła była ewakuowana do Moskwy i działała tam do 1918 kiedy to została ostatecznie rozwiązana. W 1919 roku na bazie Politechniki Ryskiej powołano Uniwersytet Łotwy, który przejął też budynek politechniki.

Polacy na Politechnice Ryskiej

Ta sekcja od 2014-07 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w sekcji mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tej sekcji. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tej sekcji.

Polacy od początku istnienia Politechniki do jej kresu w 1918 stanowili w różnych latach od 25% do blisko 50% słuchaczy uczelni. Gustav von Kiesieritzky, dyrektor Politechniki w latach 1875–1885 tak odniósł się do obecności Polaków na uczelni: Politechnika bałtycka powinna właściwie nazywać się Polentechnikum, bowiem Polacy dominują na niej nie tylko pod względem liczebności, lecz również pod względem postępów w nauce. Drugi superlatyw dotyczył faktu, że Polacy zdobywali najwięcej złotych medali za wyniki w nauce.

Polacy z Politechniki Ryskiej powołali do życia dwie wsławione w kształtowaniu patriotyzmu i postaw moralnych korporacje polskie – Arkonię i Welecję.

Wśród polskich studentów i absolwentów Politechniki były takie znakomitości jak:

{{Układ wielokolumnowy}} Brakujące pola: szerokość. Przestarzałe pola: "liczba".

Ryski Uniwersytet Techniczny

Ryski Instytut Politechniczny został powołany 40 lat po likwidacji Politechniki Ryskiej w roku 1958 na bazie technicznych wydziałów Uniwersytetu Łotwy. W 1983 otrzymał imię Arvīdsa Pelše, które nosił do 1990, kiedy to uczelnia przyjęła obecną nazwę. Ryski Uniwersytet Techniczny określa się jako kontynuator tradycji Politechniki Ryskiej.

Składa się z ośmiu wydziałów:

• Wydział Architektury i Planowania Miast (Arhitektūras un pilsētplānošanas fakultāte)
• Wydział Budownictwa (Būvniecības fakultāte)
• Wydział Nauk Komputerowych i Technologii Informacyjnej (Datorzinātnes un informācijas tehnoloģijas fakultāte)
• Wydział Energetyki i Elektrotechniki (Enerģētikas un elektrotehnikas fakultāte)
• Wydział Elektroniki i Telekomunikacji (Elektronikas un telekomunikāciju fakultāte)
• Wydział Ekonomii Inżynieryjnej (Inženierekonomikas fakultāte)
• Wydział Nauki o Materiałach i Chemii Stosowanej (Materiālzinātnes un lietišķās ķīmijas fakultāte)
• Wydział Transportu (Transporta un mašīnzinību fakultāte)

W 2003 studiowało tu ponad 17 tys. osób.

Wśród innych absolwentów znajdują się: Fridrich Cander, Wilhelm Ostwald, Paul Walden, Arturs Alberings, Paul Mandelsztam, Vilhelms Munters.

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona Internetowa RTU (wersja w języku angielskim dostępna z poziomu strony głównej).