Ryszard Hausner

Ryszard Jan Hausner

Ryszard Hausner jako pułkownik
generał brygady
Data i miejsce urodzenia	9 kwietnia 1868 Bohorodczany Stare
Data i miejsce śmierci	22 grudnia 1925 Toruń
Przebieg służby
Lata służby	od 1887
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	4 Dywizja Piechoty
Stanowiska	dowódca piechoty dywizyjnej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Ryszard Jan Hausner (ur. 9 kwietnia 1868 w Bohorodczanach Starych, zm. 22 grudnia 1925 w Toruniu) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Ryszard Jan Hausner urodził się 9 kwietnia (3 kwietnia^[1]) 1868 roku w Bohorodczanach Starych, w rodzinie Karola i Franciszki^[2]. Po ukończeniu gimnazjum w Stanisławowie i Szkoły Kadetów Piechoty w Łobzowie został zawodowym oficerem cesarskiej i królewskiej Armii^[3].

Wielokrotnie odznaczany, m.in.: Order Leopolda III klasy, Order Korony Żelaznej II klasy, Krzyż Wojskowy Karola, Krzyż Zasługi Wojskowej, trzykrotnie medalem Signum Laudis oraz innymi odznaczeniami i medalami pamiątkowymi^[4].

W 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. Początkowo, od 23 listopada 1918 do 20 czerwca 1919 (do końca wojny polsko-ukraińskiej), piastował stanowisko dowódcy 2 pułku Strzelców Lwowskich (późniejszy 39 pułk piechoty Strzelców Lwowskich)^[5]. 7 maja 1919 roku został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 listopada 1916 roku, i przydzielony do 39 pułku piechoty Strzelców Lwowskich^[6][7].

Później został inspektorem piechoty przy Dowództwie Okręgu Generalnego „Lwów”. 22 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej^[8]. W okresie od października 1920 do 18 kwietnia 1921 piastował stanowisko dowódcy XX Brygady Piechoty^[9]. Od marca 1921 roku dowodził X Brygadą Piechoty, pozostając od 1 czerwca tego roku oficerem nadetatowym 39 pp^[10]. Był też zastępcą dowódcy 6 Dywizji Piechoty. Z dniem 1 grudnia 1921 roku został przeniesiony w stan spoczynku z prawem noszenia munduru^[11]. 12 grudnia tego roku został powołany do służby czynnej i przydzielony do rezerwy oficerów sztabowych przy Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VI^[2].

W 1922 roku pełnił funkcję dowódcy piechoty dywizyjnej 4 Dywizji Piechoty w Toruniu. 16 stycznia 1923 roku Prezydent RP „w uznaniu zasług” mianował go z dniem 1 stycznia 1923 roku generałem brygady w stanie spoczynku^[12][13][14].

26 października 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady^[15].

Zmarł we wtorek 22 grudnia 1925 w Toruniu, „po krótkich a ciężkich cierpieniach”^[16]. W czwartek 24 grudnia 1925 roku został pochowany na cmentarzu wojskowym w Toruniu. Mowę pożegnalną wygłosił dowódca 4 Dywizji Piechoty, generał brygady Ferdynand Zarzycki^[17]. Później zwłoki generała zostały przeniesione na Cmentarz Obrońców Lwowa we Lwowie (kwatera XXI, miejsce 1878)^[18]. Nagrobek Ryszarda Hausnera został wpisany przez Instytut Pamięci Narodowej do ewidencji grobów weteranów walk o Wolność i Niepodległość Polski^[19].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5259 - 21 marca 1922 roku^[20]
• Krzyż Walecznych^[4]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Witold Jarno, Okręg Korpusu Wojska Polskiego nr IV Łódź 1918-1939, Instytut Historii Uniwersytetu Łódzkiego, Katedra Historii Polski Współczesnej, Wydawnictwo „Ibidem”, Łódź 2001, ISBN 83-88679-10-4
• Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 1 A-Ł. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1998. ISBN 83-87103-55-1.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.