Ryszard Kulesza (piłkarz)

Ryszard Kulesza

Ryszard Kulesza (1979)
Data i miejsce urodzenia	28 września 1931 Warszawa
Data i miejsce śmierci	19 maja 2008 Warszawa
Wzrost	166 cm
Pozycja	lewoskrzydłowy, lewy pomocnik
Kariera juniorska
Lata Klub 1945–1949 Okęcie Warszawa 1949–1950 Kolejarz-Polonia Warszawa
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1950–1954 Kolejarz-Polonia Warszawa 22 (1) 1955 Gwardia Warszawa 14 (0) 1956–1957 Kolejarz-Polonia/Polonia Warszawa 1958–1959 Polonia Bydgoszcz 17 (2) 1960–1961 Polonia Warszawa 35 (3)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole  Polska U-19
Kariera trenerska
Lata Drużyna Ruch Piaseczno 1963–1965 Mazowsze Grójec 1966–1972 Znicz Pruszków 1972–1974 Lechia Gdańsk 1974–1975 Polska U-21 1975–1978 Polska U-23 1976 Polska (asystent) 1976–1977 Polska (asystent) 1978 Polska (asystent) 1978–1980 Polska 1981–1983 Tunezja 1984–1986 MC Wadżda 1986–1987 CS Sfaxien 1987–1988 CA Bizertin 1990 Polska (asystent)
Odznaczenia

Ryszard Kulesza (ur. 28 września 1931 w Warszawie, zm. 19 maja 2008 tamże) – polski piłkarz, trener i działacz piłkarski, w latach 1978–1980 selekcjoner reprezentacji Polski.

Życiorys

Syn Władysława. Podczas powstania warszawskiego jego ojciec został zastrzelony, a sam ledwo uniknął śmierci – niemiecki żołnierz rzucił go pod nadjeżdżający czołg^[1]. Następnie został wywieziony na roboty do Niemiec, skąd uciekł i wrócił pieszo do Polski^[2].

Kariera piłkarska

Występował w drużynach Okęcia Warszawa, Polonii Warszawa, Gwardii Warszawa i Polonii Bydgoszcz. Karierę zakończył w 1961 jako zawodnik warszawskiej Polonii.

Kariera trenerska

Po zakończeniu kariery piłkarskiej pracował jako trener. W latach 1972-1974 był trenerem Lechii Gdańsk. Od 1974 pracował jako szkoleniowiec drużyn narodowych: reprezentacji do lat 21 (1974-1975) oraz reprezentacji do lat 23 (1975-1978). Współpracownik selekcjonerów reprezentacji Polski seniorów: Kazimierza Górskiego (1976) oraz Jacka Gmocha (1976-1977 i 1978). Po rezygnacji Gmocha, w październiku 1978 objął stanowisko selekcjonera reprezentacji Polski. Zwolniony w grudniu 1980 w następstwie tzw. afery na Okęciu. W następnych latach pracował m.in. w Tunezji i Maroku.

Działacz

Po powrocie do Polski aktywnie uczestniczył w pracach Polskiego Związku Piłki Nożnej: od 1989 członek Prezydium i przewodniczący Rady Trenerów, inicjator założenia Szkoły Trenerów PZPN (tzw. kuleszówka), w latach 1991-1999 wiceprezes związku ds. trenerskich. W 1993 brał udział w decyzji o odebraniu Legii Warszawa mistrzostwa kraju w związku z tzw. niedzielą cudów: Prezydium Zarządu PZPN (w skład którego wchodził Kulesza) z powodu zarzutu „niesportowej postawy podczas rozgrywek” unieważniło wynik meczu pomiędzy Legią Warszawa a Wisłą Kraków (6:0), odbierając tym samym Legii tytuł mistrzowski. Komentując wynik meczu Legia-Wisła Kulesza miał powiedzieć: cała Polska widziała^[3].

Był odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1995)^[4] oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1999)^[5].

Cierpiał na chorobę Alzheimera. Zmarł 19 maja 2008 w szpitalu w Międzylesiu. Został pochowany 29 maja 2008 na cmentarzu Czerniakowskim w Warszawie^[6].

Przypisy

Bibliografia

• Andrzej Gowarzewski: Mistrzostwa Polski. Ludzie (1945-1962). 100 lat prawdziwej historii (3), Wydawnictwo GiA, Katowice 2017