Rythm and Blues (zespół muzyczny)

Ten artykuł od 2019-07 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do wiarygodnych źródeł. (Dodanie listy źródeł bibliograficznych lub linków zewnętrznych nie jest wystarczające). Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Rythm and Blues, właściwie Rozrywkowy Zespół Gdańskiego Jazz-Clubu „Rhythm and Blues” – polski zespół rock and rollowy działający w latach 1959–1960.

Historia

Rythm and Blues został założony przez Franciszka Walickiego w 1958 na gdyńskim Oksywiu. W zespole występowali: Leszek Bogdanowicz (gitara), Leonard Szymański (kontrabas), Andrzej Sułocki (fortepian), Jan Kirsznik (saksofon tenorowy), Edward Malicki (perkusja) oraz wokaliści: Bogusław Wyrobek, Marek Tarnowski a później Michaj Burano. Zespół zadebiutował koncertem w klubie Marynarki Wojennej na gdyńskim Oksywiu w klubie „Mewa” oraz w gdyńskim klubie młodzieżowym „Pikolo” w 1958. Występ z 24 marca 1959 w wypełnionym po brzegi, niewielkim klubie „Rudy Kot” przyjmuje się za początek rock and rolla w Polsce. Brawurowe, spontaniczne i wolne od estradowej rutyny wykonawstwo, histeryczne przyjęcie publiczności, negatywne recenzje prasy – wszystko to sprawiło, że zespół Rythm and Blues z miejsca zdobył lokalną sławę, a na kolejnych koncertach nie przestawały pojawiać się tłumy.

Repertuar grany przez zespół dobrze obrazuje pierwociny polskiego rocka, kiedy to muzycy kopiowali zachodnie wzorce. Rythm and Blues wykonywał standardy w nowych aranżacjach (All of Me, Stormy Weather, Perdido, When The Saints Go Marchin' In) oraz najnowsze przeboje z repertuaru: Paula Anki (Diana), Elvisa Presleya (Jailhouse Rock), Billa Haleya (Rock Around The Clock), Tommy’ego Steele’a (Elevator Rock), a także Little Richarda, Jerry’ego Lee Lewisa, czy Fatsa Domino.

Pod koniec marca 1959 rozpoczęła się ogólnopolska kariera grupy. Zespół został laureatem ogólnopolskiego konkursu zespołów jazzowych i rozrywkowych. Pierwszą nagrodę przyznało grupie profesjonalne jury. W połowie sierpnia wygrał mecz muzyczny rozegrany w Sopocie z warszawskim zespołem New Orleans Stompers, we wrześniu ruszył w trasę po kraju, obejmującą tylko największe miasta Polski. Apogeum popularności grupy ilustrują nadkomplety na wszystkich koncertach w warszawskiej Hali Gwardii. W połowie września zespół zarejestrował swoje jedyne, jak się okazało – nagrania radiowe. A były to, m.in.: Butterfingers, James Rider, Elevator Rock (voc. M. Tarnowski), Wyjdę w deszcz (standard Stormy Weather z 1933 roku), Mambo rock, Rock-A-Beatin' Boogie (Rock Everybody) (voc. B. Wyrobek), Big Boogie-Woogie i Malaguena (voc. M. Burano).

W reakcji na występy zespołu Edward Gierek, pierwszy sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Katowicach, oświadczył w 1959 roku:

Na skutek krytyki sterowanej przez władze i zdemolowania przez młodzież kilku sal Ministerstwo Kultury wydało zakaz występów w większych obiektach. 27 października 1959 roku odbył się ostatni koncert Rythm and Bluesa. 22 czerwca 1960 roku zespół został formalnie rozwiązany za sprawą decyzji podjętej przez zarząd gdańskiego Jazz-Clubu^[2]. Tego samego dnia, w tym samym miejscu z inicjatywy Walickiego powstał kolejny zespół spod znaku Mocnego uderzenia, a mianowicie Czerwono-Czarni, którzy mieli kontynuować tradycję Rythm and Bluesa. W tym też czasie zaprzestano używania terminu rock and roll, zastępując go nazwą bigbit.

24 marca 2009 roku, w 50. rocznicę debiutu formacji, przed wejściem do klubu „Rudy Kot” w Gdańsku, prezydent miasta Paweł Adamowicz, odsłonił tablicę upamiętniającą to ważne wydarzenie. Uroczystość zorganizowała Fundacja Sopockie Korzenie.

Zobacz też

• Rhythm and blues

Przypisy

Bibliografia

• Culture.pl
• Franciszek Walicki – Strona oficjalna. polskirock.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-28)].