Rzeź gdańska

Rzeź gdańska – eksterminacja mieszkańców Gdańska dokonana przez Krzyżaków 13 listopada 1308 roku.

Przyczyny

Krzyżacy od dawna nosili się z zamiarem zajęcia Pomorza Gdańskiego wraz z głównym jego ośrodkiem – Gdańskiem, groźnym konkurentem handlowym dla znajdującego się w rękach zakonnych Elbląga. Panowanie nad ujściem Wisły zapewniało im szereg korzyści gospodarczych i politycznych, umacniało ich pozycję strategiczną w tej części Europy. Pierwsze ślady krzyżackich dążności zaborczych widoczne są już w pokoju pomorsko-krzyżackim z 1253 roku, kiedy Zakon uzyskał szereg zapisów, nadających mu pewne terytoria pomorskie. Począwszy od ugody milickiej z 1282 roku, Zakon uzyskał w ten sposób ziemię gniewską, pierwsze zwarte terytorium na lewym brzegu Wisły. Chęć zajęcia Pomorza bardzo wyraźnie ujawniła się w dokumencie mistrza krajowego Helwiga von Goldbach z 1301 roku, wystawionego podczas chwilowej okupacji Gdańska po wygnaniu Rugian, w którym przyrzekał mieszkańcom grodu i miasta zachowanie dotychczasowych przywilejów. Heinrich von Plotzke stwierdził nieco później wobec namiestnika Łokietka na Pomorzu, księcia kujawskiego Kazimierza (bratanka Władysława Łokietka), że najchętniej sam posiadłby Pomorze. Rzeź gdańska była konsekwentnym krokiem na drodze zaboru Pomorza poprzez fizyczną likwidację polskiej załogi grodu i jej rodzin^[1].

Sprowadzenie Krzyżaków do Gdańska

Pierwsza odsiecz krzyżacka

W 1301 r. książę Rugii Wisław II napadł na Gdańsk, będący pod panowaniem ówczesnego króla Polski Wacława II. Nie będąc w stanie samodzielnie odeprzeć najazdu, Wacław zwrócił się o pomoc do Krzyżaków, którzy bezzwłocznie przybyli na miejsce, a po pokonaniu Rugijczyków oddalili się bez zgłaszania jakichkolwiek roszczeń.

Najazd brandenburski i zajęcie Gdańska

Rycerz zakonny (rekonstrukcja z zamku malborskiego)

Dość niestabilna sytuacja polityczna Pomorza Gdańskiego zachęciła następnie margrabiego brandenburskiego Ottona IV, który na przełomie sierpnia i września zajął Gdańsk. Gdańszczanie dobrowolnie oddali miasto w ręce Brandenburczyków, niezadowoleni z niekorzystnej dla nich polityki panującego wówczas Władysława Łokietka, który faworyzował kupców z Lubeki, pozwalając im zbudować w mieście wyjęty spod jurysdykcji miejskiej kantor. Dodatkowo mieszczan zachęcał do zdrady ród Święców, nie otrzymawszy od władcy Polski obiecanego zwrotu kosztów poniesionych podczas obrony Gdańska przed Rugijczykami, i po odsunięciu od namiestnictwa Pomorza wskutek ich proczeskiego nastawienia. Koszty te zgodził się pokryć margrabia brandenburski, co było istotne z uwagi na to, że Święcowie dla odparcia wojska Wisława II zaciągnęli pożyczkę u biskupa włocławskiego i zalegali z jej spłatą^[2].

Sędzia Bogusza jako ówczesny namiestnik królewski dysponował zbyt małymi siłami dla odparcia najazdu brandenburskiego, wobec czego zwrócił się o pomoc do przebywającego w Sandomierzu Łokietka. Władysław nie mógł jej udzielić, będąc aktualnie zajęty sprawami ruskimi. Za jego zgodą Bogusza zwrócił się więc z prośbą o wsparcie do Krzyżaków. Krajowy mistrz pruski Heinrich von Plotzke zgodził się go udzielić, wysyłając oddział pod dowództwem Guntera von Schwarzburga. Przed wejściem oddziałów krzyżackich do Gdańska Brandenburczycy bez walki wycofali się, zatrzymując jedynie ziemię słupską i sławieńską.

Według umowy z Boguszą Krzyżacy na dwa lata mieli otrzymać do dyspozycji połowę grodu gdańskiego, lecz wobec dobrowolnego ustąpienia Brandenburczyków ich obecność w Gdańsku stała się zbędna. Mimo to pozostali na grodzie i podstępem zajęli go w całości, usuwając polską załogę do miasta. Po opanowaniu grodu przystąpili 13 listopada do zajęcia samego miasta, opanowując je przy pomocy nielicznego odłamu mieszczaństwa niemieckiego (które w większości było nieprzychylne Zakonowi ze względu na handlową konkurencję Elbląga). Po zajęciu Gdańska Krzyżacy dokonali w nim rzezi swych przeciwników. Potwierdzają to zarówno archeologiczne ślady zniszczeń^[3], jak i relacje przedstawicieli duchowieństwa^[4]. Ofiarą masakry padli przede wszystkim rycerze polscy, wśród których znaleźli się także członkowie dotychczasowej załogi grodu wraz z rodzinami oraz część mieszczan. Pozostałych mieszczan miasta lokacyjnego wypędzono, a samo miasto spalono^[5].

Liczba ofiar

Dwa ówczesne źródła historyczne podają skrajnie różne dane co do liczby ofiar. Przed sądami papieskimi strona polska mówiła o 10 tysiącach wymordowanych (podobnie w bulli papieskiej z 1310 r.), natomiast Krzyżacy utrzymywali, że zgładzili jedynie 16 zbójców wydanych im przez mieszczan, a spalenie miasta miało być dziełem samych mieszkańców^[6]. Niektórzy współcześni historycy sądzą, że w rzezi zginęło kilka tysięcy gdańszczan^[2], choć ustalenie nawet przybliżonej liczby ofiar nie jest dziś możliwe. Można przyjąć, że zginęło nie mniej niż kilkadziesiąt i nie więcej niż kilkaset osób, co jest liczbą bardzo wysoką, jeśli uwzględnić, że Gdańsk miał wówczas kilka tysięcy mieszkańców^[7].

Zobacz też

• Historia Gdańska
• Pomnik Tym co za polskość Gdańska

Przypisy

Bibliografia

• Historia Gdańska (pod red. Edmunda Cieślaka). Tom I – do 1454 roku. Gdańsk: Wydawnictwo Morskie, 1985.
• Kazimierz Jasiński: Historia Gdańska do roku 1454: Utrata Gdańska przez państwo polskie. Gdańsk: Wydawnictwo Morskie, 1978.

Literatura

• Błażej Śliwiński: Rzeź i zniszczenie Gdańska przez Krzyżaków w 1308 roku. Gdańsk: Marpress, 2006

Dawniejsze źródła

• Kronika Oliwska Starsza
• Paul Simson: Geschichte der Stadt Danzig. Bd. 1: Von den Anfängen bis 1517. Danzig: Kafemann, 1913

Linki zewnętrzne

• Rzeź Gdańska. rzygacz.webd.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-05)]. [dostęp 2014-01-09]
• Obraz Piotra Budziszewskiego z 1988, w zbiorach Narodowego Muzeum Morskiego