Rzeżączka

Rzeżączka
Gonorrhoea
ICD-10

A54

A54.0

Zakażenie rzeżączkowe dolnego odcinka układu moczowo-płciowego bez ropnia gruczołów przycewkowych lub dodatkowych

A54.1

Zakażenie rzeżączkowe dolnego odcinka układu moczowo-płciowego z ropniem gruczołów przycewkowych i dodatkowych

A54.2

Rzeżączkowe zapalenie otrzewnej miednicy oraz inne rzeżączkowe zakażenia układu moczowo-płciowego

A54.3

Rzeżączkowe zakażenie narządu wzroku

A54.4

Rzeżączkowe zakażenie układu kostno-mięśniowego

A54.5

Rzeżączkowe zapalenie gardła

A54.6

Rzeżączkowe zakażenie odbytu i odbytnicy

A54.8

Inne zakażenia rzeżączkowe

A54.9

Zakażenie rzeżączkowe, nie określone

Rzeżączkowe zapalenie okolicy oczu u noworodka

Rzeżączka (gr. γονόρροια gonórrhoia, łac. gonorrhoea, co znaczy nasieniotok), także wiewiór, tryperchoroba zakaźna, przenoszona drogą płciową, której czynnikiem etiologicznym jest Gram-ujemna bakteriadwoinka rzeżączki (Neisseria gonorrhoeae).

Drogą transmisji jest kontakt seksualny z osobą zakażoną. Do zakażenia może także dojść u noworodków w trakcie porodu od chorej matki, dlatego wszystkie kobiety są poddane testowi na nosicielstwo w trakcie ciąży. Cięcie cesarskie eliminuje transmisję. Zakażenie u dzieci prowadzi do gonokokowego zapalenia spojówek i może być przyczyną trwałego uszkodzenia wzroku.

Transmisja

Najczęstszą drogą zakażenia się N. gonorrhoeae zarówno u dzieci jak i dorosłych są kontakty płciowe z osobami chorymi (dotyczy obu płci). Rzeżączka jest typową chorobą przenoszoną drogą płciową (ang. Sexually Transmitted Disease, STD); wykrycie jej u osoby niepełnoletniej jest uznane za dowód wykorzystywania seksualnego (np. w Nowej Zelandii wystarczy do orzeczenia winy). W piśmiennictwie naukowym istnieje jednak szereg opisów (udowodnionych lub domniemanych) infekcji poprzez używanie publicznych urządzeń sanitarnych, wspólnych ręczników, termometrów doodbytniczych oraz przez brudne ręce personelu medycznego. Szczególnie łatwe jest zakażenie drogą pozapłciową u małych dziewczynek (np. za pośrednictwem zakażonej gąbki, ręcznika, miednicy, nawet pościeli, poprzez zakażone sedesy). Chociaż bakteria jest wrażliwa na wysychanie i nieprzystosowana do przebywania poza organizmem człowieka, w materiale ropnym może przeżyć do kilkunastu godzin. Dobrze udokumentowane są tylko przypadki przekazywania gonokokowego zapalenia spojówek[1].

Objawy

Ropny wyciek rzeżączkowy z cewki moczowej u mężczyzny.
Zmiany ropne na żołędzi prącia w przebiegu rzeżączki.
Ropny wyciek rzeżączkowy u kobiety.
  • Dzieci: wycieki ropne z oczu, nieleczone doprowadzające do uszkodzenia nerwu wzrokowego a nawet wizji.
  • Mężczyzna: ropny wyciek z cewki moczowej, pieczenie i ból przy oddawaniu moczu,
  • Kobieta: upławy, zaburzenie cyklu miesiączkowego, obfita menstruacja.

Później zakażenie rozszerza się na cały układ moczowo-płciowy (lub odbyt, gardło), czasem drogą naczyń krwionośnych. Nieleczona prowadzi do stanów zapalnych, powstawania ropni, zapalenia jajowodów i w konsekwencji do bezpłodności, a także zmiany odległych narządów, np.: stawów, serca.

Leczenie

Farmakoterapia: tradycyjnie za pomocą uderzeniowych dawek penicyliny podawanej domięśniowo (1–2 dni), a także leku powstrzymującego wydalanie przez nerki i zwiększającego stężenie penicyliny we krwi; obecnie (ze względu na uodpornienie się bakterii na penicylinę) często też za pomocą jednorazowej dawki cefalosporyn trzeciej generacji (cefiksym, ceftriakson) oraz chinolonów (ciprofloksacyna, ofloksacyna, lewofloksacyna). Stosowana jest też pomocniczo azytromycyna (jednorazowo 1,5 [g] = 3 tabl. po 500 [mg] dzień po podstawowym antybiotyku). Odradza się picie alkoholu, który sprzyja rozwojowi choroby[2].

Istotną rolę ma profilaktyka: oświata zdrowotna oraz skuteczne leczenie osób chorych i mających kontakty seksualne z osobami chorymi na rzeżączkę, zabieg Credégo u noworodków.

Najnowsze badania dowodzą, że dwoinka rzeżączki staje się oporna na antybiotyki[3].

Różnicowanie

Rzeżączkę należy różnicować z nierzeżączkowymi zapaleniami cewki moczowej (NGU) spowodowanymi najczęściej przez chlamydie i Ureaplasma urealyticum.

Przypisy

  1. Goodyear-Smith F. What is the evidence for non-sexual transmission of gonorrhoea in children after the neonatal period? A systematic review. „J Forensic Leg Med”. 14 (8), s. 489-502, 2007. DOI: doi:10.1016/j.jflm.2007.04.001 (ang.). 
  2. Chris Bignell, Magnus Unemo, 2012 European guideline on the diagnosis and treatment of gonorrhoea in adults*, „Przegląd Dermatologiczny/Dermatology Review”, 101 (2), 2014, s. 168–178, DOI10.5114/dr.2014.42832, ISSN 0033-2526 [dostęp 2018-01-24].
  3. Helen Branswell, Gonorrhea May Soon Be Resistant to all Antibiotics [dostęp 2016-07-22].

Bibliografia


Star of life.svg Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

Media użyte na tej stronie

Star of life.svg

The Star of Life, medical symbol used on some ambulances.

Star of Life was designed/created by a National Highway Traffic Safety Administration (US Gov) employee and is thus in the public domain.
Gonococcal ophthalmia neonatorum.jpg
This was a newborn with gonococcal ophthalmia neonatorum caused by a maternally transmitted gonococcal infection. Unless preventative measures are taken, it is estimated that gonococcal ophthalmia neonatorum will develop in 28% of infants born to women with gonorrhea. It affects the corneal epithelium causing microbial keratitis, ulceration and perforation.
SOA-gonorroe-female.jpg
Autor: unknown, Licencja: CC-BY-SA-3.0
PHIL 4065 lores.jpg
This male presented with a purulent penile discharge due to gonorrhea with an overlying penile pyodermal lesion. Pyoderma involves the formation of a purulent skin lesion, in this case located on the glans penis, and overlying the sexually transmitted disease gonorrhea.
SOA-gonorroe-male.jpg
Autor: unknown, Licencja: CC-BY-SA-3.0