S/2003 J 2
 | |
| Planeta | |
|---|---|
| Odkrywca | Scott Sheppard, David Jewitt, Jan Kleyna, Yanga Fernández i Henry Hsieh |
| Data odkrycia | 5 lutego 2003 |
| Tymczasowe oznaczenie | S/2003 J 2 |
| Charakterystyka orbity | |
| Półoś wielka | 28 347 000 km[1] |
| Mimośród | 0,4100[1] |
| Okres obiegu | 980,53 d[1] |
| Nachylenie do ekliptyki | 157,291°[1] |
| Długość węzła wstępującego | 344,782°[1] |
| Argument perycentrum | 165,201°[1] |
| Anomalia średnia | 237,932°[1] |
| Własności fizyczne | |
| Średnica równikowa | 2 km[2] |
| Masa | ~1,5 x 1013 kg |
| Albedo | 0,04 |
| Jasność absolutna | |
| Jasność obserwowana (z Ziemi) | |
S/2003 J 2 – najbardziej zewnętrzny znany księżyc Jowisza[3]. Został odkryty w roku 2003 przez grupę astronomów z Uniwersytetu Hawajskiego, kierowaną przez Scotta Shepparda.
Średnica wynosi około 2 km, okrąża Jowisza w średniej odległości 28 347 000 km w ciągu około 980 dni. Jego orbita ma nachylenie 157,3° do ekliptyki i mimośród 0,41. Satelita ten nie należy do żadnej z grup księżyców nieregularnych Jowisza. Najprawdopodobniej obiekt ten został przechwycony w przeszłości przez grawitację Jowisza[3][4].
Od momentu odkrycia w 2003, księżyc ten nie został ponownie zaobserwowany aż do 2020. W tym czasie był uznawany za zagubionego[5][6]. Odnalezienia satelity dokonał Scott Sheppard oraz niezależnie astronom amator o imieniu Kai Ly[7]. Odnalezienie zostało ogłoszone przez Minor Planet Center 26 stycznia 2021[8].
Zobacz też
- Chronologiczny wykaz odkryć planet, planet karłowatych i ich księżyców w Układzie Słonecznym
- Galileuszowe księżyce Jowisza
- Lista naturalnych satelitów Jowisza
Przypisy
- ↑ a b c d e f g Planetary Satellite Mean Orbital Parameters (ang.). Jet Propulsion Laboratory, 2013-08-23. [dostęp 2014-06-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-03-03)].
- ↑ a b c Scott Sheppard, Moons of Jupiter, Carnegie Science [dostęp 2020-03-14] (ang.).
- ↑ a b S/2003 J2 | Urania - Postępy Astronomii, www.urania.edu.pl [dostęp 2020-07-11] [zarchiwizowane z adresu 2021-03-03] (pol.).
- ↑ In Depth | S/2003 J2, NASA Solar System Exploration [dostęp 2020-07-11].
- ↑ Marina Brozović, Robert A. Jacobson, The Orbits of Jupiter’s Irregular Satellites, „The Astronomical Journal”, 153 (4), 2017, s. 147, DOI: 10.3847/1538-3881/aa5e4d, ISSN 0004-6256, Bibcode: 2017AJ....153..147B [dostęp 2020-07-11] (ang.).
- ↑ R. Jacobson i inni, Irregular Satellites of the Outer Planets: Orbital Uncertainties and Astrometric Recoveries in 2009-2011, „The Astronomical Journal”, 144 (5), 2012, s. 132, DOI: 10.1088/0004-6256/144/5/132, ISSN 0004-6256, Bibcode: 2012AJ....144..132J [dostęp 2020-07-11] (ang.).
- ↑ Jeff Hecht, AMATEUR ASTRONOMER FINDS “LOST” MOONS OF JUPITER, 11 stycznia 2021 [dostęp 2021-03-03] [zarchiwizowane z adresu 2021-12-15] (ang.).
- ↑ MPEC 2021-B134 : S/2003 J 2, 26 stycznia 2021 [dostęp 2021-03-03] [zarchiwizowane z adresu 2021-03-03] (ang.).
Linki zewnętrzne
- S/2003 J2. W: Księżyce Układu Słonecznego [on-line]. [dostęp 2009-06-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-10-24)].
- S/2003 J2 (ang.). W: Solar System Exploration [on-line]. NASA. [dostęp 2018-12-23].
| Planety (☾ ∅) | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Planety karłowate | |||||||||||||||||
| Małe ciała Układu Słonecznego |
| ||||||||||||||||
- Zobacz też
- powstanie i ewolucja Układu Słonecznego
- ciała niebieskie
- lista obiektów w Układzie Słonecznym ze względu na
- Portal: Astronomia
- ciała niebieskie
Media użyte na tej stronie
This is a revised version of Solar_System_XXIX.png.
Autor: B. J. Gladman/Canadian Astronomy Data Centre, Licencja: CC BY-SA 4.0
Animation of three images of Jupiter's irregular moon S/2003 J 2, taken by Brett Gladman with the Canada-France-Hawaii Telescope's MegaPrime CCD camera on 24 February 2003. Each image was taken approximately 20 minutes apart, showing the moon's motion relative to the faint background stars and galaxies. The raw image datasets used are 691365p, 691371p, and 691377p. The moon's location on those dates were given by MPEC 2003-E11, and can be viewed in the Aladin Sky Atlas.