Sławkowska Przełęcz

Sławkowska Przełęcz

Sławkowska Przełęcz wśród podpisanych obiektów
Państwo	Słowacja
Wysokość	ok. 2295 m n.p.m.
Pasmo	Tatry, Karpaty
Sąsiednie szczyty	Skrajna Nowoleśna Turnia, Zadnia Sławkowska Czuba
Położenie na mapie Tatr Sławkowska Przełęcz
Położenie na mapie Karpat Sławkowska Przełęcz
49°10′10″N 20°10′02″E/49,169444 20,167222

Sławkowska Przełęcz (słow. Slavkovské sedlo, niem. Blásyscharte, węg. Blásy-horhos, Blásy-nyereg) – szeroka przełęcz położona na wysokości ok. 2295 m n.p.m., odgraniczająca Sławkowską Grań od Nowoleśnej Grani w słowackiej części Tatr Wysokich. Odgranicza ona także dwa skrajne wierzchołki tych grani – Zadnią Sławkowską Czubę i Skrajną Nowoleśną Turnię. Na Sławkowską Przełęcz nie prowadzą żadne znakowane szlaki turystyczne, dla taterników stanowi dogodne przejście pomiędzy Doliną Sławkowską a Doliną Staroleśną.

Na siodło Sławkowskiej Przełęczy wchodzono od dawna. Była ona dobrze znana koziarzom, a od ok. 1885 r. także turystom.

Polska i słowacka nazwa Sławkowskiej Przełęczy pochodzi od Sławkowskiego Szczytu. Nazewnictwo niemieckie i węgierskiego upamiętnia Eduarda Blásyego – znanego węgierskiego taternika, pierwszego zdobywcę wierzchołka Rysów.

Historia

Na przełęcz od dawna wchodzili myśliwi, od ok. 1885 r. także turyści. Pierwsze wejście zimowe: Gyula Hefty, Pavol Čižák, Johann Franz junior, Johann Hunsdorfer senior, Paul Kirner, Ján Počúvaj, Paul Schmied i Johann Strompf junior, 8 marca 1914 r.

Widok ze Świstowego Szczytu

Bibliografia

• Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XIV. Warzęchowe Turnie – Zawracik Rówienkowy. Warszawa: Sport i Turystyka, 1971.
• Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
• Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005. ISBN 83-909352-2-8.