Sławomir Cenckiewicz

Sławomir Cenckiewicz
Ilustracja
Sławomir Cenckiewicz (2022)
Data i miejsce urodzenia

20 lipca 1971
Gdynia

doktor habilitowany nauk humanistycznych
Specjalność: historia najnowsza
Alma Mater

Uniwersytet Gdański

Doktorat

2003 – historia
Uniwersytet Gdański

Habilitacja

2011 – historia
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie

Dyrektor
Instytucja

Wojskowe Biuro Historyczne im. gen. broni Kazimierza Sosnkowskiego

Okres zatrudn.

od 2016

Faksymile
Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi
Strona domowa

Sławomir Ryszard Cenckiewicz (ur. 20 lipca 1971 w Gdyni) – polski historyk czasów najnowszych, doktor habilitowany nauk humanistycznych (2011), publicysta. Od 2016 dyrektor Wojskowego Biura Historycznego im. gen. broni Kazimierza Sosnkowskiego, w skład którego wchodzi m.in. Centralne Archiwum Wojskowe, w latach 2016–2021 członek Kolegium Instytutu Pamięci Narodowej. W ramach działalności naukowej zajmuje się badaniami historii służb specjalnych państwa polskiego od 1944 roku do dziś, ich wpływu na społeczeństwo, gospodarkę i na państwo polskie po 1944 roku. Zajmuje się także historią najnowszą Polaków poza Polską – polską emigracją polityczną, Polonią w USA, historią opozycji antykomunistycznej w okresie Polski Ludowej[1].

Życiorys

Wykształcenie

Absolwent Wydziału Historycznego Uniwersytetu Gdańskiego z 1997. Pod kierunkiem prof. Romana Wapińskiego obronił pracę magisterską pt. „Geneza opozycji lewicowo-liberalnej w PRL (1956–1968)”, która otrzymała wyróżnienie Rektora Uniwersytetu Gdańskiego[1]. Od 1987 był członkiem Federacji Młodzieży Walczącej[2]. W 2003 doktoryzował się w Instytucie Historii Uniwersytetu Gdańskiego na podstawie pracy doktorskiej pt. „Tadeusz Katelbach (1897–1977). Biografia polityczna” (promotorem był ponownie prof. Roman Wapiński)[1]. 7 listopada 2011 został doktorem habilitowanym, stopień nadał mu Wydział Nauk Historycznych i Społecznych Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie[3], zaś za rozprawę habilitacyjną posłużyła publikacja książkowa Sławomira Cenckiewicza pt. Anna Solidarność. Życie i działalność Anny Walentynowicz na tle epoki (1929–2010), wydana w 2010 i stanowiąca biografię Anny Walentynowicz[1].

Praca

W latach 90 XX w. był redaktorem naczelnym dwumiesięcznika „Zawsze wierni” wydawanego przez tradycjonalistyczne Bractwo Świętego Piusa X. W latach 2003–2005 był sekretarzem redakcji rocznika naukowego „Niepodległość” (Warszawa)[1]. Członek redakcji kwartalnika naukowego IPN „Aparat Represji w Polsce Ludowej 1944–1989” (Rzeszów)[1]. Od 1999 członek Rady Porozumiewawczej Badań nad Polonią[1].

Dwukrotny stypendysta Polonia Aid Foundation Trust w Londynie (2000 i 2004)[1]. W 2000 otrzymał grant Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku[1]. Od 2005 do 2007 był stypendystą Free Speech Foundation w Chicago[4][1].

Od 2001 do 2006 pracownik Oddziałowego Biura Edukacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej w Gdańsku (stanowisko: starszy specjalista)[1]. W latach 2003–2005 adiunkt w Instytucie Historii Uniwersytetu Gdańskiego[1]. Od lipca do listopada 2006 był zatrudniony w Biurze Udostępniania i Archiwizacji Dokumentów Instytutu Pamięci Narodowej w Warszawie (stanowisko: kierownik sekcji Edycji Źródeł i Informacji Naukowej)[1]. Od lutego 2007 do września 2008 zajmował stanowisko naczelnika w Oddziałowym Biurze Edukacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej w Gdańsku[1]. Ze stanowiska odszedł po publikacji monografii SB a Lech Wałęsa. Przyczynek do biografii napisanej wspólnie z Piotrem Gontarczykiem[1]. Przez 5 lat pozostawał bez pracy[5].

Decyzją z 22 lipca 2006 ministra obrony narodowej Radosław Sikorski powołał go na stanowisko przewodniczącego Komisji ds. Likwidacji Wojskowych Służb Informacyjnych, które Cenckiewicz zajmował do 30 października 2006[1]. Miał udział w stworzeniu Raportu o niezgodnych z prawem działaniach WSI w okresie ich istnienia. Wówczas pracował jako doradca wiceministra obrony narodowej Antoniego Macierewicza – Pełnomocnika ds. organizacji Służby Kontrwywiadu Wojskowego, przy likwidacji Wojskowych Służb Informacyjnych[1].

Od grudnia 2006 do stycznia 2008 na mocy powołania przez Ministerstwo Skarbu był członkiem rady nadzorczej państwowego przedsiębiorstwa Operator Logistyczny Paliw Płynnych Sp. z o.o. (wcześniej: Naftobaza), należącego do Nafty Polskiej – spółki skarbu państwa[6][7][1].

Jest autorem ponad 200 publikacji naukowych, popularnonaukowych i źródłowych[1]. Publikował m.in. na łamach pism i periodyków „Arcana”, „Niepodległość” (Nowy Jork-Londyn-Warszawa), „Biuletyn IPN”, „Pamięć i Sprawiedliwość” (Warszawa), „Dzieje Najnowsze” (Warszawa), „Orzeł Biały” (Londyn), „Wprost” i „Tygodnik Solidarność”, „Rzeczpospolita”, „Christianitas” i „Gazeta Wyborcza”. Publikował w miesięczniku „Uważam Rze”[8] i do stycznia 2013 w jego tematycznym miesięczniku „Uważam Rze Historia”[9], a potem został redaktorem i publicystą mesięcznika „Historia Do Rzeczy”[10][11]. W kwietniu wydano jego artykuł w czeskim czasopiśmie „Securitas Imperii”[12].

17 czerwca 2013 miała miejsce premiera książki Lech Kaczyński. Biografia polityczna 1949–2005, napisanej wraz z grupą badawczą i stanowiącej pierwszą część biografii Lecha Kaczyńskiego[13][14][15][16]. We wrześniu 2013 roku ukazała się jego trzecia publikacja dotycząca Lecha Wałęsy pt. Wałęsa. Człowiek z teczki[17]. 22 września 2014 tygodnik „Do Rzeczy” opublikował artykuł Sławomira Cenckiewicza i Piotra Woyciechowskiego Tajemnica „Tamizy” – jak prof. Kieżun współpracował z bezpieką, w którym przedstawiono dokumenty świadczące o współpracy Witolda Kieżuna ze służbami specjalnymi PRL[18][19].

W 2009 rozpoczął prowadzenie zajęć z zakresu służb specjalnych PRL na podyplomowym Studium Socjologii Bezpieczeństwa Wewnętrznego na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, zaś w 2013 został profesorem uczelnianym i nauczycielem akademickim historii w Wyższej Szkole Kultury Społecznej i Medialnej w Toruniu[1][20].

4 stycznia 2016 został powołany przez ministra obrony narodowej Antoniego Macierewicza na stanowisko Pełnomocnika Ministra Obrony Narodowej ds. Reformy Archiwów Wojskowych oraz na pełniącego obowiązki dyrektora Centralnego Archiwum Wojskowego[21][22]. 4 czerwca 2016 został dyrektorem Wojskowego Biura Historycznego im. Gen. K. Sosnkowskiego. W czerwcu tego samego roku został powołany przez Sejm RP w skład Kolegium Instytutu Pamięci Narodowej[23].

Od stycznia 2013 do sierpnia 2020 publikował felietony i artykuły w tygodniku „Do Rzeczy”[24]. Od 7 lutego 2018 członek Rady przy Muzeum II Wojny Światowej w Gdańsku[25][26]. 3 stycznia 2022 został doradcą prezesa IPN Karola Nawrockiego ds. naukowych, w związku z czym złożył rezygnację z członkostwa w Kolegium IPN[27].

Życie prywatne

Syn Ryszarda i Janiny z domu Kubiak[1]. Wnuk Mieczysława Cenckiewicza (przed II wojną światową działacza organizacji młodzieżowej KPP, po 1945 funkcjonariusza MBP i SB MSW[28][2]).

Wychowywał się w dzielnicy Gdańska – Zaspa.

Jest związany z duszpasterstwem Bractwa św. Piusa X[29].

Wybrane publikacje

  • (redakcja) Tadeusz Katelbach, Spowiedź pokolenia, przejrzał, poprawił i posłowiem opatrzył Sławomir Cenckiewicz, Gdańsk: Towarzystwo Przyjaciół Wilna i Grodna „Osobita” 2001.
  • Oczami bezpieki: szkice i materiały z dziejów aparatu bezpieczeństwa PRL, Kraków: Wydawnictwo Arcana, 2004, ISBN 83-89243-76-8, wyd. 5 – Łomianki: Wydawnictwo LTW 2012.
  • (redakcja) Polska emigracja polityczna: informator, wstęp Sławomir Cenckiewicz, Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor” 2004.
  • Tadeusz Katelbach (1897–1977): biografia polityczna, Warszawa: Wydawnictwo LTW, 2005, ISBN 83-88736-59-0.
  • (wstęp) Tadeusz Katelbach, Rok złych wróżb (1943), wstęp Sławomir Cenckiewicz, red. Tomasz Boczyński, Dziekanów Leśny: Wydawnictwo LTW 2005.
  • (redakcja) Wacław Jędrzejewicz, Polonia amerykańska w polityce polskiej: historia Komitetu Narodowego Amerykanów Polskiego Pochodzenia, wstęp i oprac. Sławomir Cenckiewicz, Łomianki: Wydawnictwo LTW 2006.
  • Sławomir Cenckiewicz, Piotr Gontarczyk: SB a Lech Wałęsa. Przyczynek do biografii. Gdańsk: Instytut Pamięci Narodowej--Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2008. ISBN 978-83-60464-74-8. OCLC 244300822. (pol.).
  • Sprawa Lecha Wałęsy, Poznań: Wydawnictwo Zysk i S-ka 2008, ISBN 978-83-7506-242-7.
  • (redakcja) Operacja „Zorza II”: Służba Bezpieczeństwa i Komitet Wojewódzki PZPR wobec wizyty Jana Pawła II w Trójmieście (czerwiec 1987), red. Sławomir Cenckiewicz, Marzena Kruk, Warszawa – Gdańsk: Instytut Pamięci Narodowej 2008.
  • Śladami bezpieki i partii. Rozprawy – Źródła – Publicystyka, Łomianki: Wydawnictwo LTW, 2009, ISBN 978-83-7565-060-0.
  • Gdański Grudzień '70, Gdańsk-Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej 2009, ISBN 978-83-7629-054-6[30]
  • (wstęp) Kryptonim „Klan”: Służba Bezpieczeństwa wobec NSZZ „Solidarność” w Gdańsku, t. 1: Wrzesień 1980 – wrzesień 1981, oprac. Marzena Kruk, Warszawa – Gdańsk: Instytut Pamięci Narodowej 2010.
  • Anna Solidarność. Życie i działalność Anny Walentynowicz na tle epoki (1929–2010), Poznań: Wydawnictwo Zysk i S-ka, 2010, ISBN 978-83-7506-507-7.
    • wydanie japońskie: Anna-no Pōrando „Rentai”. Uragiri-to shinjitsu (pis. oryg. アンナのポーランド「連帯」: 裏切りと真実), Tokio: Dōjidaisha, 2012, ISBN 978-4-88683-711-0[31]
    • wydanie czeskie: Anna Solidarita: život a dílo Anny Walentynowiczové na pozadí doby (1929–2010), z pol. orig. přel. David Zelinka, Praha: Volvox Globator: Ústav pro studium totalitních režimů 2016.
  • Długie ramię Moskwy. Wywiad wojskowy Polski Ludowej 1943–1991, Wydawnictwo Zysk i S-ka, Poznań 2011, ISBN 978-83-7506-875-7.
  • (wstęp) Krzysztof Wyszkowski, Głową w mur. Publicystyka polityczna”, Łomianki: LTW 2012.
  • (posłowie) Paweł Wieczorkiewicz, Łańcuch historii: studia i publicystyka, Łomianki: LTW 2012.
  • Lech Kaczyński. Biografia polityczna 1949–2005, Wydawnictwo Zysk i S-ka, Poznań 2013, ISBN 978-83-7785-229-3 (pozostali autorzy: Anna Piekarska, Adam Chmielecki i Janusz Kowalski).
  • Wałęsa. Człowiek z teczki, Wydawnictwo Zysk i S-ka, Poznań 2013, ISBN 978-83-7785-356-6.
  • Atomowy szpieg. Ryszard Kukliński i wojna wywiadów, Wydawnictwo Zysk i S-ka, Poznań 2014.
  • Stanisława Kuszelewska, Kobiety; Dziwy życia, oprac. Sławomir Cenckiewicz, Poznań: Zysk i S-ka Wydawnictwo 2014.
  • Konfidenci, Editions Spotkania, Warszawa 2015 (wspólnie z Witoldem Bagieńskim i Piotrem Woyciechowskim)[32]
  • Prezydent. Lech Kaczyński 2005–2010, Wydawnictwo Fronda, Warszawa 2016 (wspólnie z Adamem Chmieleckim).
  • Geneza Ludowego wojska Polskiego 1943–1945, Warszawa: Akademia Sztuki Wojennej 2017.
  • Pułkownik Ignacy Matuszewski, Warszawa: IPN – Wojskowe Biuro Historyczne im. gen broni Kazimierza Sosnkowskiego 2017.
  • Anna Walentynowicz (1929-2010) (współautor: Adam Chmielecki), Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej 2017.
  • (wstęp) Tadeusz Katelbach, O zjednoczenie i legalizm: ostatni akt życia publicznego Kazimierza Sosnkowskiego, prolog S. Cenckiewicz, oprac. Jerzy Kirszak, Warszawa: LTW-WBH 2017.
  • (współautor: Dominik Smyrgała), Tomasz Piątek i jego kłamstwa, Warszawa: Wojskowy Instytut Wydawniczy 2017 [1]
    • wersja angielska Tomasz Piątek and his lies, Wojskowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 2017 [2]
  • Ignacy Matuszewski, Pisma wybrane, t. 1: 1912–1942, wybór, wprowadzenie i opracowanie Sławomir Cenckiewicz, Warszawa: IPN, LTW, WBH 2019, ISBN 978-83-8098-671-8.
  • Ignacy Matuszewski, Pisma wybrane, t. 2: 1943–1946, Wybór i opracowanie Sławomir Cenckiewicz, Warszawa: IPN, LTW, WBH 2019, ISBN 978-83-8098-672-5.
  • Władysław Studnicki, Polska za linią Curzona, oprac. Sławomir Cenckiewicz, posłowie Piotr Zychowicz, Warszawa: Wydawnictwo Nowej Konfederacji 2021.
  • Gdański Grudzień '70. Rekonstrukcja – dokumentacja – walka z pamięcią, wyd. 2, Gdańsk -; Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej 2021.
  • Agentura. Wałęsa, Skubiszewski, Kieżun, Hermaszewski, Rotfeld i inni. Dziekanów Leśny, LTW, 2022.
  • Transformacja. Mazowiecki, Magdalenka, Czempiński, Petelicki, WSI, Komorowski, "Afera marszałkowska", Tusk. Dziekanów Leśny, LTW, 2022.

Filmografia

Odpowiadał za opracowanie historyczne przy produkcji filmu dokumentalnego pt. Konfrontacja (2005). Udzielał się jako konsultant przy audycjach telewizyjnych, m.in. cyklu Errata do biografii emitowanego w latach 2007–2010 w kanale TVP Historia[1]. Ponadto udzielał wypowiedzi w filmach dokumentalnych.

  • 2008: TW „Bolek”, wypowiedzi autorskie
  • 2009: Towarzysz generał, wypowiedzi autorskie[33]
  • 2010: New Poland, wypowiedzi autorskie
  • 2011: Towarzysz generał idzie na wojnę, wypowiedzi autorskie
  • 2011: Lider, wypowiedzi autorskie
  • 2012: Transformacja, wypowiedzi autorskie
  • 2013: Niosła go Polska, wypowiedzi autorskie[34]
  • 2013: W imię syna – historia zza żelaznej kurtyny
  • 2014: Pachołki Rosji, wypowiedzi autorskie[35]

Odznaczenia, wyróżnienia, nagrody

Odznaczenia
Nagrody i wyróżnienia
Konkursy
  • 2010: Nagroda w głosowaniu czytelników w 3. edycji konkursu „Książka Historyczna Roku” w ramach Nagrody im. Oskara Haleckiego w kategorii Najlepsza książka naukowa poświęcona dziejom Polski i Polaków w XX wieku (za książkę Anna Solidarność...)[48].
  • 2012: Nagroda w głosowaniu czytelników w 5. edycji konkursu „Książka Historyczna Roku” w ramach Nagrody im. Oskara Haleckiego w kategorii Najlepsza książka naukowa poświęcona dziejom Polski i Polaków w XX wieku (za Długie ramię Moskwy...)[49][50].
  • 2013: Nagroda w głosowaniu czytelników w 6. edycji konkursu „Książka Historyczna Roku” w ramach Nagrody im. Oskara Haleckiego w kategorii Najlepsza książka naukowa poświęcona dziejom Polski i Polaków w XX wieku (za Lech Kaczyński...)[51].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x Biogram Sławomira Cenckiewicza. slawomircenckiewicz.pl. [dostęp 2014-02-17]. (pol.).
  2. ↑ a b Roman Daszczyński: Cenckiewicz walczy z grzechem. wyborcza.pl, 2008-06-21. [dostęp 2013-12-03]. (pol.).
  3. ↑ Sławomir Cenckiewicz doktorem habilitowanym!. [dostęp 2011-11-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-03)].
  4. ↑ Encyklopedia Emigracji – Sławomir Cenckiewicz.
  5. ↑ Gwiazdy w Republice – odc. 49 – Sławomir Cenckiewicz. Telewizja Republika 2018-03-25. [dostęp 2018-03-26].
  6. ↑ Andrzej Kublik: Nafciarze od Macierewicza. [dostęp 2008-06-23].
  7. ↑ Komunikat prasowy z dnia 22 lutego 2008. [dostęp 2008-06-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-02)].
  8. ↑ S. Cenckiewicz na łamach „Uważam Rze” i „Uważam Rze Historia”. slawomircenckiewicz.pl, 2012-05-17. [dostęp 2013-11-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-15)]. (pol.).
  9. ↑ Pożegnalny felieton Sławomira Cenckiewicza w „Uważam Rze Historia”. slawomircenckiewicz.pl, 2013-01-24. [dostęp 2013-11-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-11)]. (pol.).
  10. ↑ Redakcja. dorzeczy.pl. [dostęp 2013-02-04]. (pol.).
  11. ↑ Sławomir Cenckiewicz w „Historii Do Rzeczy”. slawomircenckiewicz.pl, 2013-03-28. [dostęp 2013-11-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-11)]. (pol.).
  12. ↑ Cenckiewicz na łamach „Securitas Imperii”!. slawomircenckiewicz.pl, 19 kwietnia 2014. [dostęp 2014-05-01].
  13. ↑ Lech Kaczyński. Biografia polityczna 1949–2005. wp.pl. [dostęp 2013-06-18]. (pol.).
  14. ↑ Lech Kaczyński. Biografia polityczna. zysk.com.pl. [dostęp 2013-09-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-30)]. (pol.).
  15. ↑ Lech Kaczyński. Biografia polityczna – w poniedziałek rusza trasa promocyjna wielkiej książki poświęconej śp. Prezydentowi RP. wpolityce.pl, 2013-06-12. [dostęp 2013-09-30]. (pol.).
  16. ↑ Premiera książki Lech Kaczyński: biografia polityczna 1949–2005. blogpress.pl, 2013-07-06. [dostęp 2013-09-30]. (pol.).
  17. ↑ Wałęsa. Człowiek z teczki – Sławomir Cenckiewicz. zysk.com.pl. [dostęp 2013-09-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-25)]. (pol.).
  18. ↑ Sławomir Cenckiewicz, Piotr Woyciechowski: Tajemnica „Tamizy”. Jak prof. Kieżun współpracował z bezpieką. dorzeczy.pl. [dostęp 2015-12-16].
  19. ↑ Sławomir Cenckiewicz, Piotr Woyciechowski: Cenckiewicz i Woyciechowski dla niezalezna.pl: Witold Kieżun – życie oficjalne. niezalezna.pl/, 2014-10-06. [dostęp 2015-12-16].
  20. ↑ Sympozjum naukowe „Oblicza wolności”. wsksim.edu.pl. [dostęp 2014-02-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (30 grudnia 2013)].
  21. ↑ Pełnomocnik MON ds. Reformy Archiwów Wojskowych. mon.gov.pl, 2016-01-04. [dostęp 2016-01-04].
  22. ↑ Komunikat Pełnomocnika Ministra Obrony Narodowej do Spraw Reformy Archiwów Wojskowych i p.o. dyrektora CAW. caw.wp.mil.pl, 2016-01-15. [dostęp 2016-01-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-21)].
  23. ↑ Sejm wybrał członków Kolegium IPN. rp.pl, 23 czerwca 2016. [dostęp 2016-06-23].
  24. ↑ Sławomir Cenckiewicz kończy współpracę z tygodnikim ‘Do Rzeczy’. Paweł Lisicki zaskoczony, www.wirtualnemedia.pl [dostęp 2020-08-04] (pol.).
  25. ↑ Minister Kultury powołał członków Rady Muzeum. muzeum1939.pl. [dostęp 2018-02-09].
  26. ↑ Powołanie członków Rady Muzeum przy Muzeum II Wojny. sip.lex.pl. [dostęp 2022-09-06].
  27. ↑ Dr hab. Sławomir Cenckiewicz doradcą prezesa IPN ds. naukowych. ipn.gov.pl, 21 grudnia 2021. [dostęp 2021-12-21].
  28. ↑ Piotr Semka: Nie kijem Cenckiewicza, to pałką. rp.pl, 2008-06-03. [dostęp 2013-12-03]. (pol.).
  29. ↑ Nadchodzi prawdziwa wiosna Kościoła. rp.pl, 2009-02-17. [dostęp 2013-12-03]. (pol.).
  30. ↑ Sławomir Cenckiewicz.Gdański grudzień 70.. ipn.poczytaj.pl. [dostęp 2013-06-18]. (pol.).
  31. ↑ Ukazało się japońskie wydanie „Anny Solidarność”. slawomircenckiewicz.pl, 2012-03-13. [dostęp 2013-11-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-15)]. (pol.).
  32. ↑ Konfidenci. editionsspotkania.pl. [dostęp 2015-12-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-12-22)].
  33. ↑ „Towarzysz generał” pokazany w TVP. Generał kontratakuje. debata.olsztyn.pl, 2 lutego 2010. [dostęp 2014-01-02].
  34. ↑ „Niosła go Polska” – film z udziałem Sławomira Cenckiewicza. slawomircenckiewicz.pl, 18 kwietnia 2014. [dostęp 2014-05-01].
  35. ↑ Cenckiewicz w nowym filmie „Aliny Czerniakowskiej!. [dostęp 2014-12-19]. (pol.).
  36. ↑ M.P. z 2008 r. nr 5, poz. 59.
  37. ↑ Nagroda główna w 2005 roku. jozef-mackiewicz.pl. [dostęp 2013-10-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-01)]. (pol.).
  38. ↑ Nagroda im. Jerzego Łojka. „Biuletyn Instytutu Pamięci Narodowej”. 1-2 (72-73), s. 23, 2007. 
  39. ↑ Maciej Marosz: Nagroda im. Jerzego Łojka wręczona. iap.pl, 2006-12-11. [dostęp 2017-07-04].
  40. ↑ Człowiek roku 2008. stefczyk.tv. [dostęp 2013-11-22]. (pol.).
  41. ↑ Cenckiewicz nagrodzony!. slawomircenckiewicz.pl, 2009-11-13. [dostęp 2013-11-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-10-11)]. (pol.).
  42. ↑ Prestiżowe wyróżnienie dla trzech profesorów UKSW. uksw.edu.pl, 2010-01-30. [dostęp 2013-11-22]. (pol.).
  43. ↑ Nagroda imienia Maziarskiego dla Cenckiewicza. sdp.pl, 2013-10-25. [dostęp 2013-10-30]. (pol.).
  44. ↑ Sławomir Cenckiewicz laureatem nagrody im. Jacka Maziarskiego. niezalezna.pl, 2013-10-26. [dostęp 2013-10-30]. (pol.).
  45. ↑ Nagrody Czarneckiego AD 2017. niezalezna.pl, 2017-12-28. [dostęp 2018-01-12]. (pol.).
  46. ↑ Katarzyna Gójska-Hejke: Sławomir Cenckiewicz laureatem nagrody „Nowego Państwa”. panstwo.net, 2017-01-30. [dostęp 2017-01-30].
  47. ↑ Sławomir Cenckiewicz: Państwo polskie jest rządzone przez patriotyczną elitę. niezalezna.pl, 2017-01-30. [dostęp 2017-01-30].
  48. ↑ Cenckiewicz nagrodzony!. slawomircenckiewicz.pl, 2010-11-29. [dostęp 2013-11-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-07)]. (pol.).
  49. ↑ Sławomir Cenckiewicz laureatem Nagrody Historycznej Roku im. Oskara Haleckiego!. wpolityce.pl, 2012-11-09. [dostęp 2013-11-22]. (pol.).
  50. ↑ Sławomir Cenckiewicz laureatem Nagrody Historycznej Roku im. Oskara Haleckiego!. slawomircenckiewicz.pl, 2012-11-10. [dostęp 2013-11-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-11)]. (pol.).
  51. ↑ Wyłoniono zwycięskie publikacje w konkursie Książka Historyczna Roku. wyborcza.pl, 2013-11-15. [dostęp 2013-11-22]. (pol.).

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Cenckie.jpg
Podpis Sławomira Cenckiewicza
Sławomir Cenckiewicz 2022.jpg
Autor: Adrian Grycuk, Licencja: CC BY-SA 3.0 pl
Sławomir Cenckiewicz podczas XXX Targów Książki Historycznej w Arkadach Kubickiego w Warszawie