Sławomir Nowak (polityk)

Sławomir Nowak

Data i miejsce urodzenia	11 grudnia 1974 Gdańsk
Minister transportu, budownictwa i gospodarki morskiej
Okres	od 18 listopada 2011 do 27 listopada 2013
Przynależność polityczna	Platforma Obywatelska
Poprzednik	Cezary Grabarczyk[a]
Następca	Elżbieta Bieńkowska[b]
Szef Gabinetu Politycznego Prezesa Rady Ministrów
Okres	od 16 listopada 2007 do 26 października 2009
Przynależność polityczna	Platforma Obywatelska
Poprzednik	Adam Lipiński
Następca	Łukasz Broniewski[c]

Sławomir Nowak i prezydent Bronisław Komorowski podczas nominacji na sekretarza stanu w Kancelarii Prezydenta RP (29 września 2010)

Sławomir Ryszard Nowak (ur. 11 grudnia 1974 w Gdańsku) – polski polityk i politolog.

Poseł na Sejm IV, V, VI i VII kadencji (2004–2010, 2011–2015). W latach 2007–2009 sekretarz stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów i szef gabinetu politycznego premiera Donalda Tuska, w latach 2010–2011 sekretarz stanu w Kancelarii Prezydenta ds. kontaktów z rządem i parlamentem, w latach 2011–2013 minister transportu, budownictwa i gospodarki morskiej. W 2016 uzyskał także obywatelstwo ukraińskie^[1].

Życiorys

Wykształcenie

W 2000 ukończył studia magisterskie na kierunku stosunki międzynarodowe na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Gdańskiego oraz zarządzanie na Wydziale Administracyjnym Wyższej Szkoły Morskiej w Gdyni. Jako student założył w 1994 własną firmę reklamową, a w latach 1999–2002 był prezesem agencji reklamowej „Signum Promotion”. W 2002 objął funkcję wiceprezesa Radia Gdańsk.

Działalność polityczna

Działalność społeczno-polityczną zaczynał od członkostwa w Kongresie Liberalno-Demokratycznym (1993–1994); po połączeniu z Unią Demokratyczną w 1994 przystąpił do Unii Wolności. Przez dwie kadencje (1998–2002) pełnił funkcję szefa młodzieżówki UW – Stowarzyszenia „Młodzi Demokraci”, którą wyprowadził z tej partii w 2001, podpisując jednocześnie umowę stowarzyszeniową z Platformą Obywatelską^[2][3].

Jako kandydat PO w okręgu gdańskim w wyborach parlamentarnych w 2001 zdobył 2130 głosów i nie uzyskał mandatu poselskiego. W 2004 został posłem w miejsce wybranego do Parlamentu Europejskiego Janusza Lewandowskiego, gdy z objęcia mandatu zrezygnowali kolejno: Aleksander Hall, starosta kwidzyński Leszek Czarnobaj oraz prezydent Tczewa Zenon Odya. W wyborach w 2005 po zdobyciu 9061 głosów w okręgu gdańskim został wybrany na kolejną kadencję. Zasiadał w Komisji Obrony Narodowej.

W wyborach z 21 października 2007 był liderem listy PO w okręgu gdańskim. Z poparciem 65 993 głosów został wybrany na posła na Sejm VI kadencji, osiągając jednocześnie najwyższy wynik w swoim okręgu, przed Jarosławem Wałęsą i Maciejem Płażyńskim.

16 listopada 2007 został sekretarzem stanu w Kancelarii Premiera i szefem gabinetu politycznego premiera. 7 października 2009 podał się do dymisji. 26 października 2009 jego dymisja została przyjęta. Zasiadał w zarządzie krajowym Platformy Obywatelskiej. 21 października 2009 został wiceprzewodniczącym klubu parlamentarnego tej partii. W 2010 został szefem sztabu wyborczego Bronisława Komorowskiego w wyborach prezydenckich. 22 maja 2010 zastąpił Jana Kozłowskiego na stanowisku przewodniczącego Regionu Pomorskiego PO. 5 sierpnia tego samego roku nie został ponownie wiceprzewodniczącym klubu parlamentarnego PO.

29 września 2010 został powołany na stanowisko sekretarza stanu w Kancelarii Prezydenta ds. kontaktów z rządem i parlamentem^[4], w związku z czym tego samego dnia wygasł jego mandat poselski^[5].

W wyborach parlamentarnych w 2011 kandydował ponownie z listy Platformy Obywatelskiej do Sejmu z okręgu gdańskiego, zdobywając mandat poselski wynikiem 65 629 głosów^[6]. 25 października tego samego roku odwołany został z funkcji ministerialnej w Kancelarii Prezydenta^[7].

18 listopada 2011 prezydent Bronisław Komorowski powołał go na urząd ministra transportu, budownictwa i gospodarki morskiej w drugim rządzie Donalda Tuska^[8].

Postępowanie dotyczące oświadczeń majątkowych i odejście z polityki

15 listopada 2013 prokurator generalny poinformował o zamiarze wystąpienia do Sejmu o uchylenie immunitetu Sławomira Nowaka celem przedstawienia zarzutów związanych z nieprawidłowościami w oświadczeniach majątkowych. Tego samego dnia polityk złożył dymisję ze stanowiska ministra, która została przyjęta przez premiera^[9]. 27 listopada 2013 został odwołany przez prezydenta Bronisława Komorowskiego ze stanowiska ministra transportu, budownictwa i gospodarki morskiej^[10]. 9 stycznia 2014 na własną prośbę został zawieszony na trzy miesiące w prawach członka PO (po przedstawieniu mu zarzutów przez prokuratora)^[11]; zawieszenie zostało później przedłużone na kolejne 3 miesiące^[12].

16 czerwca 2014 Sławomir Nowak złożył rezygnację z członkostwa w partii. Stało się to po ujawnieniu przez tygodnik „Wprost” nagrania jego prywatnej rozmowy z byłym wiceministrem finansów Andrzejem Parafianowiczem, której przedmiotem była kontrola organów skarbowych dotycząca działalności gospodarczej jego żony^[13] (tzw. afera podsłuchowa).

27 listopada 2014 został nieprawomocnie skazany na karę grzywny za składanie nieprawdziwych oświadczeń majątkowych. W tym samym dniu ogłosił rezygnację z członkostwa w klubie parlamentarnym PO i wydał oświadczenie o zrzeczeniu się mandatu poselskiego^[14], składając rezygnację ze skutkiem na 2 stycznia 2015^[15]. Na skutek apelacji 27 maja 2015 Sąd Okręgowy w Warszawie zmienił powyższy wyrok w ten sposób, że postępowanie karne wobec Sławomira Nowaka warunkowo umorzył, orzekając wobec niego również świadczenie pieniężne^[16].

Ukrawtodor i zarzuty korupcyjne

W październiku 2016 został prezesem Ukrawtodoru, ukraińskiej państwowej agencji drogowej^[17][18]. Przyjął wówczas ukraińskie obywatelstwo^[19]. We wrześniu 2019 Ukraińska Narodowa Agencja ds. Zapobiegania Korupcji poinformowała, iż skierowała do sądu sprawę w związku ze stwierdzeniem złożenia przez niego nieprawdziwego oświadczenia majątkowego za 2017, zarzucając, że polityk zaniżył wartość posiadanego samochodu oraz zataił środki posiadane na rachunkach bankowych^[20]. Dwa tygodnie później Sławomir Nowak ustąpił z funkcji, podając jako przyczynę m.in. otrzymanie nowej propozycji pracy^[21].

20 lipca 2020 przedstawiciele Prokuratury Okręgowej w Warszawie poinformowali o zatrzymaniu Sławomira Nowaka przez funkcjonariuszy z Centralnego Biura Antykorupcyjnego w związku z podejrzeniem korupcji, kierowania zorganizowaną grupą przestępczą i prania brudnych pieniędzy^[22]. Był to wynik trwającego od 2019 polsko-ukraińskiego śledztwa, badającego m.in. przetargi opiewające na kwotę ponad 270 milionów euro^[23]. W tym samym dniu szef Narodowego Biura Antykorupcyjnego Ukrainy poinformował, że Sławomir Nowak jako prezes Ukrawtodoru miał przyjmować korzyści majątkowe za zlecenia budowy dróg^[23]. Postanowieniem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie z 22 lipca 2020 został tymczasowo aresztowany na trzy miesiące^[24]. Następnie tymczasowe aresztowanie zostało przedłużone o kolejne trzy miesiące^[25] i ponownie o trzy miesiące, do 16 kwietnia 2021^[26].

12 kwietnia 2021 Nowak opuścił areszt. Sąd Okręgowy w Warszawie odrzucił wniosek prokuratora o przedłużenie aresztu. Zostało ustanowione poręczenie majątkowe w wysokości 1 mln zł, dozór policyjny oraz zakaz opuszczania kraju^[27].

Życie prywatne

Jest synem Ryszarda i Haliny. Żonaty z Moniką, ma córkę Natalię i syna Juliana.

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Strona sejmowa posła VII kadencji. [dostęp 2014-11-08].