Słocina (województwo lubuskie)

Ten artykuł od 2015-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Słocina

wieś
Państwo	Polska
Województwo	lubuskie
Powiat	nowosolski
Gmina	Kożuchów
Liczba ludności (2005)	131
Strefa numeracyjna	68
Kod pocztowy	67-120[1]
Tablice rejestracyjne	FNW
SIMC	0910430
Położenie na mapie gminy Kożuchów Słocina
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Słocina
Położenie na mapie województwa lubuskiego Słocina
Położenie na mapie powiatu nowosolskiego Słocina
51°46′53″N 15°36′46″E/51,781389 15,612778

Słocina – wieś w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie nowosolskim, w gminie Kożuchów.

Historia

Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1349 roku. Wtedy to ówczesny właściciel, żagański mieszczanin Peter Unglowbe^[2](posiadał również Słocinę i Podbrzezie Dolne), część dochodów ze wsi przekazywał na rzecz szpitala św. Ducha w Kożuchowie. Należy przypuszczać, że w tym czasie wieś była już ukształtowaną miejscowością, a jej początki datują się na II poł. XIII w. W końcu XIV stulecia Słocina, podobnie jak wiele wsi w regionie była podzielona. W 1386 r. jednym z właścicieli był Niczko von Unruh, w 1421 r. wymienia się także Nickosa Fustmana. Później cała wieś znalazła się w rękach rodu von Unruh. Ostatnim, związanym ze Słociną przedstawicielem tego rodu był Paul. Po jego śmierci w 1481 r. majątek znalazł się w rękach jego szwagrów Ludwigów, którzy następnie sprzedali wieś miastu Kożuchów. Na początku XVI w. wieś jako lenno zamku kożuchowskiego należała do Hansa von Rechenberga. Około 1546 r. wzniesiono we wsi murowany dwór – karczmę sołtysa, który miał prawo do wyszynku. Budowla w następnych stuleciach była wielokrotnie przebudowywana. Kolejna znacząca zmiana architektury dworu miała miejsce w latach 1799 –1800. Ukształtowany w średniowieczu układ wsi nie podlegał większym zmianom. W końcu XVIII w. było we wsi 28 domostw – szkoła ewangelicka, jedno gospodarstwo wolne (sołtysie), 10 kmiecych, 6 zagrodniczych, 6 komorniczych – 161 mieszkańców. W połowie XIX w. część mieszkańców trudniła się tkactwem, w 1844 r. wieś zamieszkiwały 192 osoby (27 domów), mieściła się tu szkoła, funkcjonowała gorzelnia. Na przełomie XIX i XX w. wzniesiono we wsi nowy budynek szkoły ewangelickiej z wieżą zegarową. Po likwidacji urzędu sołtysa w 1872 r., majątek sołtysi przeszedł w ręce kożuchowskiego kupca Ehwalda Juliusa Franke. W 1885 r. posiadłość nabył Martin Rahm, potem zarządzali nią Emil Muschner i pastor Ernst Hechert. Od 1931 r. do końca II wojny światowej majątek był własnością Georga Janischa. W 1947 r. do wsi w ramach akcji „Wisła” deportowano kilka rodzin narodowości łemkowskiej i ukraińskiej. Duchowni prawosławni w Słocinie organizowali parafię, którą ostatecznie utworzono w Kożuchowie.

Po wojnie we wsi powstało kilka nowych zabudowań mieszkalnych i gospodarczych. W 2002 r. wieś zamieszkiwały 134 osoby.

W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie zielonogórskim.

Zabytki

Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany jest^[3]:

• dwór, z 1799 roku.

Zobacz też

• Słocina

Przypisy