Słodka Irma

Zawartość tej strony może naruszać prawa autorskie. Tekst źródłowy prawdopodobnie pochodzi z: Patrz raport [1] Nie usuwaj tego szablonu. Zostanie on usunięty, jeżeli prawa autorskie tego artykułu zostaną wyjaśnione. Jeżeli potrafisz, napisz artykuł tak, aby nie naruszał praw autorskich. Jeżeli masz prawa autorskie do tej treści lub masz zgodę na publikację zgodną z naszą licencją, prosimy, napisz o tym na stronie dyskusji tego artykułu i na stronie Wikipedia:Lista NPA oraz zastosuj procedurę zamieszczania haseł wcześniej opublikowanych. Artykuł zostanie usunięty, jeżeli status praw autorskich do zawartych w nim treści nie zostanie wyjaśniony. Powielanie materiałów chronionych prawami autorskimi – bez zezwolenia właściciela tych praw – jest pogwałceniem obowiązującego prawa, jest też sprzeczne z ustaleniami Wikipedii. Osobom, które regularnie wstawiają takie materiały, może zostać odebrane uprawnienie edytowania Wikipedii.

Słodka Irma (ang. Irma la Douce) – amerykański film z 1963 roku w reżyserii Billy’ego Wildera. Komedia romantyczna będąca adaptacją francuskiego musicalu o tym samym tytule Alexandre Brefforta i Marguerite Monnot^[1].

Fabuła

Paryż, środowisko ludzi pochodzących z marginesu społecznego. W zacisznym hoteliku Casanova, położonym przy uliczce o tej samej nazwie, świadczą swoje usługi panienki do towarzystwa^[2]. Do dzielnicy czerwonych latarni trafia naiwny policjant Nestor Patou (Jack Lemmon), który pragnie zaprowadzić tu porządek. Licząc na pochwałę przełożonych, aresztuje trudniące się nierządem dziewczyny. Okazuje się, że wśród bywalców hotelu jest sam inspektor Lefevre (Herschel Bernardi), który odbiera nadgorliwemu policyjną odznakę. Zrezygnowany Nestor włóczy się po mieście i trafia do bistro, gdzie przesiadują sutenerzy. W bójce z Hippolytem (Bruce Yarnell) pokonuje bezwzględnego przeciwnika i zostaje nowym opiekunem Słodkiej Irmy (Shirley MacLaine). Jego fascynacja czarującą kobietą z czasem przeradza się w gorące uczucie^[2]. Zaczyna udawać bogatego angielskiego lorda i wkrótce zostaje jej jedynym klientem. Idylla nie trwa jednak długo, bowiem Nestor zaczyna być zazdrosny o swoje arystokratyczne wcielenie. W tej sytuacji widzi tylko jedno wyjście: musi zamordować lorda^[3].

Shirley MacLaine otrzymała za tę rolę nominację do Oscara w 1964 roku^[4].

Obsada

• Jack Lemmon jako Nestor Patou / Lord X
• Shirley MacLaine jako Irma la Douce
• Lou Jacobi jako Moustache
• Bruce Yarnell jako Hippolyte
• Grace Lee Whitney jako Kozaczka Kiki
• Joan Shawlee jako Amazonka Annie
• Hope Holiday jako Lolita
• Sheryl Deauville jako Carmen
• Harriette Young jako Mimi „MauMau”
• Herschel Bernardi jako inspektor Lefevre
• Cliff Osmond jako sierżant policji
• Tura Satana jako Suzette Wong
• Billy Beck jako oficer Dupont
• Edgar Barrier jako generał Lafayette
• Bill Bixby jako wytatuowany francuski żeglarz
• James Caan jako żołnierz z radiem
• Louis Jourdan jako narrator
• Paul Frees jako narrator
• Howard McNear jako dozorca

Nagrody

• Nagroda Akademii Filmowej 1964
  • Najlepsza adaptacja muzyki – Oscar dla Andrégo Previna
• Złoty Glob 1964
  • Złoty Glob dla najlepszej aktorki w filmie komediowym lub musicalu – Shirley MacLaine
• David di Donatello 1964
  • Migliore Attrice Straniera – Shirley MacLaine
• Laurel Awards 1964
  • Top Male Comedy Performance – Jack Lemmon
  • Top Female Comedy Performance – Shirley MacLaine

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Słodka Irma w bazie IMDb (ang.)
• Słodka Irma w bazie Filmweb