Słoma
Ten artykuł od 2013-05 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Słoma – łodygi i liście dojrzałych roślin uprawnych po omłocie (np. zbóż, rzepaku, lnu, bobiku, maku).
Słomę wykorzystuje się jako paszę i ściółkę dla zwierząt gospodarskich, z której uzyskuje się obornik. Jest także wykorzystywana jako nawóz organiczny. Ze słomy można produkować obornik, który powstaje przez jej kompostowanie z organicznymi dodatkami zwilżającymi: gnojowicą lub gnojówką.
Inne wykorzystanie słomy:
- strzecha (słoma żytnia),
- biopaliwo,
- materiał do izolacji i ocieplania ścian budynków
- podłoże do uprawy grzybów
- ściółka w ogrodnictwie
- artykuły dekoracyjne.
Słomę przechowuje się luzem lub prasowaną i wiązaną po omłocie w bele okrągłe, bądź prostopadłościenne. Może być przechowywana w stodołach, na wolnym powietrzu w postaci stogów lub stert. Takie sterty, bądź stogi mogą być przykryte folią lub agrowłókniną, żeby uchronić słomę przed niszczącym ją działaniem czynników atmosferycznych. Dzięki czemu słoma na dłużej zachowuje swoje właściwości.
W niektórych krajach (np. Niemcy) na polu układa się dekoracje z prasowanej słomy. W Polsce też stosuje się takie praktyki podczas m.in. dożynek lub targów rolniczych.
Mianem słomy określa się też wyschnięte łodygi trzciny. Słoma trzcinowa stosowana była w tradycyjnym budownictwie do krycia dachów (strzecha), a także pokrywana gliną lub tynkiem jako element nośny, izolacja termiczna i akustyczna ścian i stropów (powała). Robiono z niej też maty izolacyjne np. do przykrywania inspektów. Słomę trzcinową pozyskiwano zimą (zimowe żniwa). Trzcina była wtedy sucha, a po zamarznięciu zbiorników wodnych był do niej łatwy dostęp.
Zobacz też
Media użyte na tej stronie
Autor: Przykuta, Licencja: CC BY-SA 4.0
Gnojownia - obiekt na obszarze ziemi lublinieckiej.
Zbalowana słoma, okolice wsi Staroźreby (powiat płocki).