S-III (szybowiec)
| ||
 | ||
| Dane podstawowe | ||
| Państwo |  Polska | |
| Producent | Wielkopolska Wytwórnia Samolotów „Samolot” | |
| Konstruktor | Józef Wallis | |
| Typ | szybowiec | |
| Konstrukcja | drewniana | |
| Załoga | 2 | |
| Historia | ||
| Data oblotu | 1925 | |
| Wycofanie ze służby | 1925 | |
| Liczba egzemplarzy | 1 | |
| Dane techniczne | ||
| Wymiary | ||
| Rozpiętość | 9,8 m | |
| Długość | 6,2 m | |
| Wysokość | 2,1 m | |
| Powierzchnia nośna | 33,3 m² | |
| Dane operacyjne | ||
| Liczba miejsc | ||
| 2 | ||
| Użytkownicy | ||
| Polska | ||
S-III – polski szybowiec amatorski zbudowany w dwudziestoleciu międzywojennym.
Historia
Komitet Wojewódzki Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej w Poznaniu zlecił inżynierowi Józefowi Wallisowi opracowanie szybowca przeznaczonego do udziału w II Wszechpolskim Konkursie Szybowcowym.
Konstruktor wzorował się na dwumiejscowym dwupłatowym szybowcu Fokker FG.2, na którym w 1922 roku ustanowiono światowy rekord długotrwałości lotu. Szybowiec zbudowano w Wielkopolskiej Wytwórni Samolotów „Samolot” z wykorzystaniem dostępnych tam elementów konstrukcyjnych. Konstruktor wykorzystał m.in. płat samolotu Hanriot H.28. Szybowiec został zgłoszony do udziału w konkursie i otrzymał numer konkursowy 19. Miał go pilotować Jerzy Kossowski.
Szybowiec został przetransportowany na miejsce zawodów w Oksywiu. Po zmontowaniu komisja techniczna nie dopuściła go do udziału w lotach z uwagi na złe wyważenie konstrukcji. Dalsze jego losy nie są znane.
Konstrukcja
Dwumiejscowy szybowiec w układzie dwupłata.
Kadłub podłużnicowy. Pierwsze miejsce przebaczone dla pilota, drugie dla pasażera.
Płat dwudźwigarowy o obrysie prostokątnym, o jednakowej rozpiętości i cięciwie (istniała możliwość wymiennego stosowania płatów), kryty w całości płótnem. Płat dolny dwudzielny, płat górny trójdzielny z centralnym baldachimem. Lotki znajdowały się na obu płatach. Komora płatów połączona była czterema parami międzyskrzydłowych zastrzałów równoległych i usztywniona krzyżowymi naciągami z drutu.
Usterzenie klasyczne w układzie dolnokrzyżowym. Statecznik poziomy jednoczęściowy. Napęd sterów linkowy.
Podwozie główne złożone z dwóch równoległych płóz oraz płozy ogonowej.
Bibliografia
- Jerzy B. Cynk: Polish aircraft 1893-1939. London: Putman & Company, 1971, s. 675. ISBN 0-370-00085-4. OCLC 831346721.
- Andrzej Glass: Polskie konstrukcje lotnicze 1893-1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1976, s. 362. OCLC 830596725.
- Ks. Robert Kulczyński: II Wszechpolski Konkurs Szybowcowy Oksywie koło Gdyni (17 maja–14 czerwca 1925 roku). W: Bohaterowie drugiego planu: materiały zebrane i przygotowane z okazji konferencji popularnonaukowej poświęconej przeszłości lotnictwa z cyklu „Historia Skrzydłami Malowana” pod patronatem Prezydenta Koszalina, Koszalin, 8-9 czerwca 2018 r. Warszawa: Fundacja Historyczna Lotnictwa Polskiego, 2018, s. 25. ISBN 978-83-64424-48-9. OCLC 1101917462.
- Motyl (dostęp: 2020-05-09)
- Bohatyrew "Motyl", 1925 (dostęp: 2020-05-09)
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej w okresie 1919-13 grudnia 1927 ustanowiona ustawą z dnia 1 sierpnia 1919 r. o godłach i barwach Rzeczypospolitej Polskiej, Dz. U. z 1919 r. Nr 69, poz. 416. Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "crimson" (#D91E3D, karmazyn). Proporcje 5:8.
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Szybowiec S-III