SMH Santa Elena

SMS „Santa Elena”
SMS „Santa Elena”
Klasa	tender wodnosamolotów
Historia
Stocznia	Blohm & Voss, Hamburg
Wodowanie	16 listopada 1907
Zamówiony dla  Cesarstwo Niemieckie
Nazwa	„Santa Elena”
Wycofanie ze służby	3 sierpnia 1914
Kaiserliche Marine
Nazwa	SMH „Santa Elena”
Wejście do służby	2 lipca 1915
Wycofanie ze służby	1918
Francja
Nazwa	„Linois”
Wejście do służby	1920
Wycofanie ze służby	1924
Włochy
Nazwa	„Orvietto”
Wejście do służby	1924
Wycofanie ze służby	1943
III Rzesza
Wejście do służby	1943
Wycofanie ze służby	1944
Los okrętu	zatopiony, złomowany
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	2464 t
Długość	137,3 m
Szerokość	16,7 m
Zanurzenie	7,0 m
Napęd
1 x maszyna parowa, 2800 IHP
Prędkość	11 w
Uzbrojenie
3 armaty 88 mm
Wyposażenie lotnicze
do sześciu wodnosamolotów

SMH „Santa Elena” (Flugzeugmutterschiff II, FS II) – tender wodnosamolotów używany przez Kaiserliche Marine w okresie I wojny światowej.

Historia

Statek pasażersko-towarowy „Santa Elena” został zbudowany w stoczni Blohm & Voss w Hamburgu dla linii Hamburg Südamerikanische Dampfschifffahrts-Gesellschaft^[1]. Wodowany 16 listopada 1907 statek mierzył 137,3 metry długości, 16,7 metrów szerokości, a jego zanurzenie wynosiło do 7 metrów, tonaż statku wynosił 7415 GRT^[1]. Napęd stanowiła maszyna parowa poczwórnego rozprężania o mocy 2800 IHP z trzema kotłami napędzająca pojedynczą śrubę, prędkość maksymalna statku wynosiła 11 węzłów^[1].

3 sierpnia 1914 statek został przejęty przez Kaiserliche Marine i podobnie jak SMH „Answald” został skierowany do stoczni Danzig Kaiserliche Werft w Gdańsku w celu przebudowania go na tender wodnosamolotów^[1]. Pierwsza przebudowa została oceniona jako nieudana, tak samo jak w przypadku „Answalda” i okręt został ponownie skierowany do stoczni na początku 1915^[1].

Załoga okrętu

Okręt wszedł do służby 2 lipca 1915 jako SMH „Santa Elena” (Seiner Majestät Hilfsschiff, SMH, Okręt Pomocniczy Jego Cesarskiej Mości) i począwszy od 3 sierpnia 1915 bazował w Libau^[1]. Okręt był wyposażony w samoloty Flugzeugbau Friedrichshafen, głównie Friedrichshafen FF.33^[2]. Jego samoloty, wraz z samolotami „Answald” patrolowały wybrzeże Kurlandii i wody Zatoki Ryskiej, biorąc także udział w operacjach ofensywnych przeciwko siłom rosyjskim^[1].

Pomiędzy 12 a 20 października 1918 okręt brał udział w operacji Albion^[1][3].

Pod koniec 1918 okręt udał się do Sundu, gdzie brał udział w nadzorze ruchu statków państw neutralnych^[1]. Od 12 lutego do 7 listopada 1918 okręt bazował w Wilhelmshaven, gdzie jego samoloty współpracowały z trałowcami i stawiaczami min pracującymi na Morzu Północnym^[1].

Po zakończeniu wojny statek został przekazany US Navy 6 kwietnia 1919, a 20 lipca^[4] tego samego roku został przekazany Wielkiej Brytanii, gdzie służył jako frachtowiec bez zmiany nazwy^[1]. W 1920 został sprzedany do Francji, gdzie od 1922 służył jako „Linois”, w 1924 przeszedł pod włoską banderę jako „Orvieto”, a we wrześniu 1943 został przejęty przez III Rzeszę i służył jako transportowiec na Morzu Śródziemnym^[1].

Zatonął w Marsylii (zbombardowany lub na skutek samozatopienia) w sierpniu 1944, został podniesiony w 1945 i złomowany^[1].

Zobacz też

Przypisy

Bibliografia

• R.D. Layman: Before the Aircraft Carrier: The Development of Aviation Vessels, 1849-1922. Annapolis, Md.: Naval Institute Press, 1989. ISBN 978-0-87021-210-9.
• Michael B. Barrett: Operation Albion : The German Conquest of the Baltic Islands. Bloomington: Indiana University Press, 2008. ISBN 978-0-253-34969-9.
• Paul H. Silverstone: The New Navy, 1883-1923. New York: Routledge, 2006. ISBN 978-0-415-97871-2.
• Vincent P. O'Hara, W. David Dickson, Richard Worth: To Crown the Waves : The Great Navies of the First World War. ISBN 1-61251-269-0.