SMS Dinara

SMS „Dinara”

„Wildfang” – okręt bliźniaczy SMS „Dinara”
Klasa	niszczyciel
Typ	Huszár
Historia
Stocznia	Danubius Werft, Fiume
Położenie stępki	28 stycznia 1909
Wodowanie	16 października 1909
K.u.K. Kriegsmarine
Wejście do służby	31 grudnia 1909
Wycofanie ze służby	1918
Los okrętu	złomowany 1920
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	projektowa 389,4 t pełna: 414 t
Długość	na linii wodnej: 67,1 m pełna: 68,4 m
Szerokość	6,3 m
Zanurzenie	1,9 m
Napęd
4 kotły parowe Yarrow maszyny parowe VTE 2 śruby napędowe 6 000 ihp
Prędkość	28,4 węzła
Uzbrojenie
1 x armata okrętowa 66 mm L/45 7 x armata okrętowa 47 mm L/44 (do 1912-13) 5 x armata okrętowa 66 mm L/30 (od 1912-13) 2 x wyrzutnia torped kal. 450 mm
Załoga	65-70

SMS Dinara – austro-węgierski niszczyciel z początku XX wieku. Jedenasta jednostka typu Huszár. Okręt wyposażony w cztery opalane węglem kotły parowe typu Yarrow.

„Dinara” wzięła udział w I bitwie w Cieśninie Otranto. 22 grudnia 1916 roku o godzinie 21:30 razem z SMS „Scharfschütze”, „Réka” i „Velebit” zaatakowały trawlery blokujące sieciami cieśninę Otranto. Austro-węgierskim niszczycielom udało się zmusić je do porzucenia sieci. Jak się później okazało, ocaliły w ten sposób zaplątany w nich okręt podwodny U-38. W trakcie późniejszego starcia z zespołem niszczycieli Marine nationale, składającym się z niszczycieli „Protet”, „Commandant Bory”, „Dehorter” i „Boutefeu”, do których dołączyły wkrótce „Casque” oraz „Commandant Rivière”, „Dinara” wykonała nieudany atak torpedowy na niszczyciel „Commandant Rivière”^[1].

Niszczyciel „Dinara” przetrwał I wojnę światową i po jej zakończeniu został przekazany Włochom. Złomowany w 1920 roku.

Przypisy

Bibliografia

• Robert Gardiner, Randal Gray: Conway's All The World's Fighting Ships 1906-1921. Annapolis, Md.: Naval Institute Press, 1985. ISBN 978-0-87021-907-8.