SMS Seeadler (1888)

SMS „Seeadler”

Pass of Balmaha, późniejszy SMS Seeadler
Klasa	żaglowiec handlowy / statek-pułapka, krążownik pomocniczy
Typ	trzymasztowy windjammer
Historia
Stocznia	R Duncan & co, Glasgow
Wodowanie	1888
Stany Zjednoczone
Nazwa	Pass of Balmaha
Wejście do służby	1888
Wycofanie ze służby	28 lipca 1915
Kaiserliche Marine
Nazwa	Seeadler
Wejście do służby	2 grudnia 1916
Zatonął	2 sierpnia 1917 na rafie
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	1571 [BRT]
Długość	83,5 m
Szerokość	11,8 m
Zanurzenie	5,5 m
Napęd
żaglowy, 1 pomocniczy silnik o mocy 900 KM, 1 śruba
Prędkość	9 węzłów
Uzbrojenie
2 działa 105 mm
Załoga	64

SMS Seeadler – niemiecki okręt żaglowy z okresu I wojny światowej, trzymasztowa fregata. Zwodowany w 1888 roku i używany przez amerykańskiego armatora jako żaglowy statek handlowy (windjammer) Pass of Balmaha, został zdobyty przez Niemcy i w 1916 przekształcony na rajder. Jako „Seeadler” w czasie 225-dniowego rejsu zatopił 15 statków, zatonął 2 sierpnia 1917 w Polinezji Francuskiej.

Pass of Balmaha

Zwodowany jako „Pass of Balmaha” przez stocznię Robert Duncan Company w szkockim Glasgow w 1888 roku^[1][a]. Pełnorejowy trójmasztowy windjammer o stalowym kadłubie, o wyporności 1571 BRT. Zbudowany dla armatora amerykańskiego Harris-Irby Cotton Company z Bostonu.

Statek opuścił port w Nowym Jorku w czerwcu 1915 z zamiarem dopłynięcia do Archangielska z ładunkiem bawełny dla Rosji, dokąd nie dotarł, zatrzymany 21 lipca^[2] przez brytyjski krążownik pomocniczy „Victorian” u wybrzeży norweskich. Po inspekcji kapitan krążownika, wskutek podejrzenia przemytu, nakazał amerykańskiemu kapitanowi Scottowi obrać kurs na Kirkwall w archipelagu Orkadów w celu kontroli. Dla zabezpieczenia wykonania rozkazu na pokładzie żaglowca pozostawiono oficera i sześciu marynarzy.

Wbrew woli kapitana Scotta, brytyjski oficer nakazał zastąpienie neutralnej flagi USA banderą brytyjską, co czyniło statek jednostką należącą do strony biorącej udział w wojnie. Wkrótce potem żaglowiec został 24 lipca przechwycony i zatrzymany przez niemiecki okręt podwodny U-36 na Morzu Północnym. Pragnąc uniknąć konfiskaty jednostki, Scott nakazał Brytyjczykom ukryć się w ładowni i ponownie postawił flagę amerykańską. Dowódca U-36, kapitan Ernst Gräff jednak rozkazał wywiesić na żaglowcu banderę niemieckiej floty wojennej i obrać kurs na Cuxhaven w celu dalszej inspekcji. Na pokładzie pozostawiono tylko jednego marynarza niemieckiego^[2]. Marynarze amerykańscy, obawiając się próby odbicia statku i rozlewu krwi, uwięzili Brytyjczyków w ładowni. Warto zaznaczyć, że później tego samego dnia U-36 został zatopiony^[2].

„Pass of Balmaha” dopłynął 28 lipca bez przeszkód do Cuxhaven, gdzie skonfiskowano jednostkę oraz jej ładunek^[2]. Kapitan Scott ujawnił brytyjskich marynarzy Niemcom, którzy ich uwięzili. W zamian za współpracę, Amerykanie zyskali prawo udania się do państwa neutralnego, jednak statek został przejęty przez niemiecką marynarkę wojenną^[3].

SMS Seeadler

Działo kal. 105 mm na pokładzie SMS Seeadlera

W 1916 niemiecka flota była poddana blokadzie alianckiej na Morzu Północnym oraz borykała się z problemem braku zaopatrzenia w węgiel w bazach zamorskich. Sytuacja ta legła u podstawy decyzji o użyciu żaglowców jako okrętów wojennych. Zdobyty żaglowiec przez prawie rok pozostawał bezczynnie w Hamburgu, po czym w lipcu 1916 roku pod tymczasową nazwą „Walter” został skierowany do stoczni J.C. Tecklenborg A.G. w Geestemünde celem adaptacji na rajdera^[2]. Otrzymał ostatecznie nazwę „Seeadler” (niem. Bielik)

„Seeadler” został wyposażony w wysokoprężny silnik pomocniczy o mocy 900 KM, ukryte schowki na broń, pomieszczenia dla powiększonej załogi i jeńców, oraz dwa działa kal. 105 mm, zainstalowane na lukach ładowni, które zamaskowano pod ładunkiem pokładowym drewna^[2]. Uzbrojenie uzupełniały dwa ukryte ciężkie karabiny maszynowe i broń palna załogi^[2]. Przejęcia statków były dokonywane bez zbędnej przemocy, uzbrojenie okrętu było w czasie jego korsarskiej kariery używane rzadko, a statki były zatapiane dopiero po zabezpieczeniu ich załóg. We wszystkich incydentach była jedna przypadkowa ofiara śmiertelna^[4].

Wrak Seeadlera

21 grudnia 1916 pod dowództwem weterana bitwy jutlandzkiej kapitana Felixa von Lucknera „Seeadler” wyruszył w swój pierwszy rejs jako neutralny norweski statek z ładunkiem drewna i mimo brytyjskiej inspekcji (kapitan pracował wcześniej na norweskim statku, zamustrowano też członków załogi mówiących po norwesku) przeszedł przez blokadę. 25 grudnia został zatrzymany między Islandią a Wyspami Owczymi przez brytyjski krążownik pomocniczy HMS „Avenger”, który podczas inspekcji nie zauważył niczego podejrzanego^[5]. Był to ostatni wysłany niemiecki rajder podczas wojny^[5]. W czasie trwającego 225 dni rejsu przechwycił i zatopił 15 statków na Atlantyku i Pacyfiku. Wyjątkiem był francuski bark „Cambronne”, przejęty i zwolniony 21 marca, na którego pokład przekazał wiezionych przez siebie jeńców, którzy bezpiecznie przybyli do Rio de Janeiro w Brazylii 30 marca 1917.

Bojowy rejs „Seeadlera” zakończył się zatonięciem 2 sierpnia 1917 roku na rafie, na którą zakotwiczony okręt został rzucony przez dużą falę u wybrzeża wyspy Mopelia 450 km od Tahiti w archipelagu Wysp Towarzystwa należącym do Polinezji Francuskiej^[6]. Według innej wersji jednego z jeńców, wejście na rafę zostało spowodowane przez nieumiejętne manewrowanie^[7]. Cała załoga, 46 jeńców, broń i zaopatrzenie zostało uratowane. Luckner wraz z pięcioma marynarzami popłynął na Fidżi z zamiarem zdobycia innego okrętu. Mimo iż przedstawili się jako rozbitkowie z norweskiego statku, zostali pojmani i uwięzieni. Pozostała załoga opanowała 126-tonowy francuski szkuner Lutece 5 września 1917, któremu nadali nową nazwę Fortuna i na jego pokładzie udali się na Wyspę Wielkanocną, gdzie po zejściu na ląd 4 października zostali internowani przez chilijskie władze.

Owiany sławą kapitan von Luckner zyskał przydomek diabeł morski. Został przewieziony do Nowej Zelandii, przybywając 7 października 1917 do Auckland i następnie wysłany na wyspę Motuihe, z której uciekł wraz z towarzyszami na łodzi 13 grudnia, zyskując tym czynem dodatkową popularność^[8].

Przejęte statki

Mapa rejsu Seeadlera i pozycje statków (1–2 Północny Atlantyk, 3–11 Środkowy Atlantyk, 12–14 Pacyfik)

Między 21 grudnia 1916 a 8 września 1917 Seeadler przejął szesnaście statków o łącznym tonażu 30 099 BRT. Jeśli nie wskazano inaczej, były to parowce.

• Gladis Royle, 3268 BRT, przejęty i zatopiony 9 stycznia 1917.
• Lundy Island, 3095 BRT, przejęty i zatopiony 10 stycznia 1917.
• Charles Gounod, 2 199 BRT, francuski bark BRT, przejęty i zatopiony 21 stycznia 1917.
• Perce, 364 BRT, szkuner, przejęty i zatopiony 24 stycznia 1917.
• Antonin, 3 071 BRT, francuski bark BRT, przejęty i zatopiony 3 lutego 1917.
• Buenos Ayres, 1811 BRT, włoski żaglowiec, przejęty i zatopiony 9 lutego 1917.
• Pinmore, 2431 BRT, szkuner przejęty 19 lutego 1917, po przeniesieniu z jego pokładu zaopatrzenia zatopiony.
• British Yeoman, 1953 BRT, bark żaglowy, przejęty i zatopiony 26 lutego 1917.
• La Rochefoucauld, 2200 BRT, francuski bark, przejęty i zatopiony 27 lutego 1917.
• Dupleix, 2206 BRT, francuski bark, przejęty i zatopiony 5 marca 1917.
• Horngarth, 3609 BRT, przejęty i zatopiony 11 marca 1917.
• Cambronne, 1833 BRT, francuski bark, przejęty i zwolniony 21 marca, przybył do Rio de Janeiro w Brazylii 30 marca 1917.
• A. B. Johnson, 529 BRT, amerykański szkuner przejęty i zatopiony 14 czerwca 1917.
• R. C. Slade, 673 BRT, amerykański szkuner przejęty i zatopiony 18 czerwca 1917.
• Manila, 731 BRT, amerykański szkuner przejęty i zatopiony 8 lipca 1917.
• Lutece - opis wyżej.

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Robert Gardiner (red.): Conway's All the World's Fighting Ships: 1906-1921, US Naval Institute Press, Annapolis, 1985, ISBN 0-87021-907-3
• Ships - Seeadler - Walter - Pass of Balmaha. smsmoewe.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-05-15)].
• The Fortunes Of War - ilustrowany opis przebiegu służby Seeadlera
• Rafał Mariusz Kaczmarek. Ostatni korsarski żaglowiec. „Okręty Wojenne”. Nr 1/2002. XII (nr 51), 2002. Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X.