SM U-71

SM U-71
Klasa	okręt podwodny
Typ	UE I
Projekt	Werk 55
Historia
Stocznia	Vulcan, Hamburg
Początek budowy	6 stycznia 1915
Wodowanie	31 października 1915
Kaiserliche Marine
Wejście do służby	20 grudnia 1915
Los okrętu	poddany 23 lutego 1919 we Francji
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu	755 ton 832 ton
Długość	56,8 metra
Szerokość	5,9 m
Zanurzenie testowe	50 m
Napęd
2 6-cylindrowe, czterosuwowe silniki wysokoprężne Benz (2 × 450 KM), 2 silniki/generatory elektryczne SSW (2 x 330 KM), 2 wały
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu	10,6 węzła 7,9 węzła
Zasięg	powierzchnia: 7880 Mm / 7 węzłów zanurzenie: 83 Mm / 4 węzłów
Uzbrojenie
2 zewnętrzne wyrzutnie torpedowe 500 mm (rufowa i dziobowa, zapas 4 torpedy), działo pokładowe 88 mm, 2 aparaty minowe (34 miny kotwiczne)
Załoga	32

SM U-71 – niemiecki oceaniczny jednokadłubowy podwodny stawiacz min, pierwszy okręt typu UE 1, zbudowany w stoczni Vulcan w Hamburgu w roku 1915^[1]. Zwodowany 31 października 1915 roku, wszedł do służby w Kaiserliche Marine 20 grudnia 1915 roku. W czasie swojej służby SM U-71^[a] odbył 12 patroli bojowych^[1]. Zatopił 18 statków o łącznej pojemności 15 273 BRT, uszkodził jeden statek o pojemności 3230 BRT, zajął jeden jako pryz, zatopił trzy okręty Royal Navy o łącznej wyporności 3481 ton oraz jeden uszkodził^[2].

Budowa

Okręt SM U-71 był pierwszym z dziesięciu okrętów typu UE 1. Był jednokadłubowym okrętem przeznaczonym do działań oceanicznych, ze zbiornikami siodłowymi, o długości 56,8 metra, wyporności w zanurzeniu 755 ton, zasięgu 5800 Mm^[3] przy prędkości 7 węzłów na powierzchni oraz 83 Mm przy prędkości 4 węzły w zanurzeniu^[4]. Załoga składała się z 32 osób: 28 marynarzy i 4 oficerów^[5]. Okręt był wyposażony w działo pokładowe o kalibrze 88 mm. Wewnątrz kadłuba sztywnego okręt przewoził 34 kotwiczne miny morskie^[3], stawiane z dwóch rufowych aparatów minowych o średnicy 100 cm. Każdy z nich mieścił po 3 miny. Po ich otwarciu, masa wody (w sumie 6 ton) musiała być kompensowana zalewaniem dziobowych zbiorników balastowych. Wygospodarowanie miejsca dla min oznaczało również przesunięcie przedziału silnikowego w kierunku dziobu^[6]. Uzbrojenie torpedowe to dwie wyrzutnie (dziobowa i rufowa) kalibru 500 mm typu zewnętrznego, z zapasem 4 torped.

Służba

Pierwszym dowódcą okrętu został 20 grudnia 1915 roku mianowany Hugo Schmidt^[b][7]. 7 kwietnia 1916 roku jednostka została przydzielona do II Flotylli. Pod dowództwem Hugo Schmidta SM U-71 zatopił 9 statków^[8] - 4 w październiku, 4 w grudniu i 1 w lutym. Pierwszą ofiarą załogi SM U-71 był szwedzki żaglowiec „Greta” o pojemności 1370 BRT. Statek płynął z ładunkiem stali z Göteborga do Sunderland. 18 października 1916 roku statek został zatopiony około 9 mil na północ od latarniowca Hirshels^[9]. Kolejnymi były: „Mercur” (19 października 1916, 711 BRT), „Normandie” (tego samego dnia, 1342 BRT) i „Rönnaug” (21 października 1916, 1331 BRT). W grudniu zatopiono „Solon” (13 grudnia 1916, 137 BRT), „Sjofna” (17 grudnia 1916, 528 BRT), „Herø” (18 grudnia 1916, 1106 BRT) i „Sieka” (tego samego dnia, 119 BRT). Ostatnim zatopionym pod dowództwem Schmidta był brytyjski trawler „Halcyon” o pojemności 190 BRT. 19 lutego 1917 roku statek wpadł na minę pozostawioną przez SM U-71 na północ od Butt of Lewis^[10].

20 kwietnia 1917 roku na stanowisku dowódcy okrętu nastąpiła zmiana. Hugo Schmidt został zastąpiony przez kpt. mar. Waltera Gude^[11]. Pierwsze zwycięstwo pod dowództwem nowego kapitana załoga SM U-71 odniosła operując na północ od archipelagu Szetlandów. 4 czerwca 1917 roku zatopiła duński statek „Orion”, o pojemności 1870 BRT, który płynął pod balastem z Kallundborg do Halifax. Cała załoga ocalała^[12]. 26 lipca 1917 roku u wybrzeży archipelagu Szetlandów, miny postawione 31 maja przez SM U-71 spowodowały zatopienie jednego oraz uszkodzenie drugiego statku. Pierwszym był zbudowany w 1906 roku francuski parowiec „Flore” o pojemności 3553 BRT^[13], a drugim brytyjski parowiec „Ethelwynne” z 1904 roku, o pojemności 3230 BRT^[14]. W obu przypadkach obyło się bez ofiar, „Ethelwynne” udało się odholować do portu^[15].

28 listopada 1917 roku Walter Gude został zastąpiony przez kapitana Otto Dröschera^[c][16]. Dröscher dowodził okrętem przez dwa miesiące - do 27 stycznia 1918 roku. W tym okresie, w czasie patrolu w okolicach Szetlandów, SM U-71 zatopił brytyjski trawler „Amadavat” o pojemności 171 BRT^[17] oraz zajął jako pryz holenderski szkuner „De Hoop”^[18].

28 stycznia 1918 roku Otto Dröscher został mianowany dowódcą nowego okrętu SM U-117 należącego do typu UE II, który do końca wojny działał u wybrzeży USA i Kanady^[19]. Dowodzenie SM U-71 przejął por. mar. Richard Scheurlen^[20]. 1 maja 1918 roku na minach postawionych przez U–71 w okolicach Montrose, Tod Head w Szkocji zatonął nowy brytyjski trałowiec HMS „Blackmorevale” (750 ton, 26 ofiar). 15 sierpnia 1918 roku w okolicach Ijmuiden (Dania) na minach zatonął lider HMS „Scott” (1801 ton, 22 ofiar), pierwszy okręt swojej klasy. Wraz z nim na dno poszedł niszczyciel HMS „Ulleswater” (930 ton, 5 ofiar). Oba zatopienia część literatury przedmiotu przypisywała UC-17. 20 sierpnia 1918 roku, 25 mil na południowy wschód od Aberdeen, postawiona trzy dni wcześniej mina uszkodziła trałowiec HMS „Shirley” (820 ton) typu Racecourse.

Ostatnim znanym dowódcą jednostki został Kurt Slevogt^[d][21], mianowany na to stanowisko 30 lipca 1918 roku. Pod jego dowództwem okręt nie odniósł dalszych sukcesów.

U-71 poddał się 23 lutego 1919 roku i został zezłomowany w Cherbourg-Octeville w 1921 roku^[1][22].

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Eberhard Moller, Werner Brack: The Encyclopedia of U-Boats From 1904 to the Present. Londyn: Greenhill Books Lionel Leventhal Ltd., 2004. ISBN 1-85367-623-3. (ang.)
• Robert Gardiner (red.): Conway's All the World Fighting Ships 1906-1921. Londyn: Conway Maritime Press Ltd., 1985, s. 178. ISBN 0-85177-245-5. (ang.)
• Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, marzec 2007. ISBN 1-85367-623-3.
• Jak Mallmann Showell: The U-boat century. Londyn: Chatham Publishing, 2006, s. 57-59. ISBN 978-1-86176-241-2.