SM UB-12
 SM UB-10 okręt bliźniaczy UB-12 | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Początek budowy | 1914 |
| Położenie stępki | 7 listopada 1914 |
| Wodowanie | 2 marca 1915 |
 Kaiserliche Marine | |
| Wejście do służby | 29 marca 1915 |
| Wycofanie ze służby | 19 sierpnia 1918 |
| Los okrętu | zaginiony na Morzu Północnym |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Długość | 28,1 metra |
| Szerokość | 3,2 metra |
| Zanurzenie | 3 metry |
| Zanurzenie testowe | 50 metrów |
| Rodzaj kadłuba | jednokadłubowy |
| Napęd | |
| 1 silnik Diesla (60 KM), silnik elektryczny (120 KM) 1 wał napędowy, 1 śruba | |
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg | 1650 Mm @ 5 węzłów (pow.) |
| Uzbrojenie | |
| 2 torpedy, karabin maszynowy kal. 8 mm | |
| Wyrzutnie torpedowe | 2 x 450 mm (dziób) |
| Załoga | 14 osób |
SM UB-12 – niemiecki jednokadłubowy okręt podwodny typu UB I zbudowany w stoczni AG Weser w Bremie w latach 1914-1915. Zwodowany 2 marca 1915 roku, wszedł do służby w Kaiserliche Marine 29 marca 1915 roku. W czasie swojej służby SM UB-12[a] odbył 98 patroli, podczas których zatopił 21 statków o łącznej pojemności 10 239 BRT, jeden zajął jako pryz, zatopił też jeden okręt – niszczyciel HMS „Laforey” oraz jedną jednostkę pomocniczą.
Budowa
Okręt SM UB-12 należał do typu UB I. Był małym jednokadłubowym okrętem przeznaczonym do działań przybrzeżnych, o prostej konstrukcji; długości 28,1 metrów, wyporności w zanurzeniu 142 tony, zasięgu 1650 Mm przy prędkości 5 węzłów na powierzchni oraz 45 Mm przy prędkości 4 węzły w zanurzeniu. Okręty tego typu charakteryzowały się słabą manewrowością oraz niewielką prędkością 6,5 węzła na powierzchni oraz 5,5 w zanurzeniu. Jego maksymalne zanurzenie wynosiło około 50 metrów.
Służba
Pierwszym dowódcą został Hans Nieland[1], który 21 listopada 1915 roku został zastąpiony przez Wilhelma Kiela[2]. Pod dowództwem Kiela załoga UB-12 odniosła swoje największe zwycięstwo. 10 kwietnia 1916 zatopiono parowiec „Silksworth Hall” o pojemności 4777 BRT płynący z Hull do Filadelfii[3].
26 stycznia Kiel został zastąpiony przez kapitana Georga Gertha[4]. Greth jako kapitan okrętu zatopił 2 statki oraz zajął jeden jako pryz. Po przejściu Gertha na stanowisko dowódcy UC-61, UB-12 został przejęty przez Friedricha Moeckea[5], który dowodził nim do 19 stycznia 1917 roku. Kolejnym dowódcą jednostki został Oberleutnant zur See Ernst Steindorff[6]. Pod dowództwem Steindorffa UB-12 zatopił 6 statków oraz jeden okręt wojenny. Największym z nich był parowiec „Alhama” (1744 BRT)[7]. Statek płynął z ładunkiem stempli z Bayonne do Dunkierki i 26 kwietnia 1917 roku wszedł na minę postawioną przez UB-12.
23 marca 1917 roku brytyjski niszczyciel HMS „Laforey”, wracając z eskortowania konwoju z Folkstone do Boulogne-sur-Mer, wpadł na postawioną przez UB-12 minę. W wyniku eksplozji okręt przełamał się i zatonął. Pomimo natychmiastowej pomocy, udzielonej przez towarzyszący mu niszczyciel HMS „Laertes”, z 77-osobowej załogi zostało uratowanych tylko 18 osób[8].
W 1918 roku okręt wraz z siostrzanymi jednostkami UB-10, UB-16 i UB-17 zostały przebudowane na stawiacze min. W wyniku modernizacji ich długość zwiększyła się z pierwotnych 28,1 m do 32 metrów, wyporność wzrosła do 161 ton, a wyrzutnie torpedowe zostały zastąpione czterema wyrzutniami min o pojemności 8 min.[9].
10 maja 1918 roku ostatnim dowódcą okrętu został Ernst Schöller[10]. Pod jego dowództwem okręt operował do sierpnia 1918 roku. 19 sierpnia okręt zaginął. Nieznane są przyczyny zatonięcia oraz miejsce spoczywania okrętu. Nikt z 19-osobowej załogi nie ocalał.
27 października 1918 roku, ponad dwa miesiące po zaginięciu okrętu, u ujścia Tamizy na minę postawioną przez UB-12 pod dowództwem Schöllera wszedł należący do Royal Navy niewielki dryfer HMD „Calceolaria” o pojemności 92 BRT[11].
Uwagi
- ↑ SM - Seiner Majestät.
Przypisy
- ↑ Wilhelm Werner (13 czerwca 1885 - ?), pierwszy dowódca okrętu SM UB-12, który za jego dowództwa zatopił 9 statków nieprzyjaciela. Następnie dowódca SM UB-25 oraz SM U-67. - Uboat.net WWI U-boat commanders.
- ↑ Wilhelm Kiel (6 września 1889 – 19 lutego 1917). Później dowódca SM UC-18, na którym poległ wraz z całą załogą.
- ↑ Ships hit during WWI, Silksworth Hall Uboat.net, [dostęp=2013-09-28]
- ↑ Georg Gerth (3 marca 1888 – ?). Po dowodzeniu UB-12 został dowódcą SM UC-61. Uboat.net WWI U-boat commanders.
- ↑ Friedrich Moecke – (30 czerwca 1888 – 8 lutego 1917) wcześniej dowódca UB-17. Po zakończeniu służby na UB-12 został mianowany dowódcą UC-46, na pokładzie którego zginął z całą załogą. Uboat.net WWI U-boat commanders.
- ↑ Ernst Steindorff (17 maja 1891 – 26 maja 1918) - następnie dowódca UC-71 oraz UB-74 na pokładzie którego wraz z całą załogą poniósł śmierć u wybrzeży Kornwalii. Uboat.net WWI U-boat commanders.
- ↑ SS Alhama (+1917) – WreckSite, [dostęp=2013-09-28]
- ↑ HMS Laforey (+1917) – WreckSite, [dostęp=2013-09-28]
- ↑ Gardiner 1985 ↓, s. 180.
- ↑ Ernst Schöller Uboat.net WWI U-boat commanders
- ↑ HMD Calceolaria (+1918) – WreckSite, [dostęp=2013-09-28]
Bibliografia
- Eberhard Moller, Werner Brack: The Encyclopedia of U-Boats From 1904 to the Present. Londyn: Greenhill Books Lionel Leventhal Ltd., 2004, s. 43. ISBN 1-85367-623-3. (ang.)
- Robert Gardiner (red.): Conway's All the World Fighting Ships 1906-1921. Londyn: Conway Maritime Press Ltd., 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.)
- Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, marzec 2007, s. 99. ISBN 1-85367-623-3.
- uboat.net - WWI U-boats UB 12, (ang.) [dostęp 28-09-2013]
Media użyte na tej stronie
K.u.K. U-10, das ehemalige SM UB-1 der kaiserlichen deutschen Kriegsmarine Im Hafen von Pola
.svg)
War Ensign of the en:German Empire from 1903-1919 (correction of date shown on image which shows 1918). Based on image of coat of arms at [1]. Currently unable to add further details for crown or further details to sceptor due to lack of high-quality images of the coat of arms.