SM UB-17

SM UB-17

SM UB-14 bliźniaczy do UB-17, około 1916 roku
Klasa	okręt podwodny
Typ	UB I
Projekt	werk 226
Historia
Stocznia	AG Weser, Brema
Początek budowy	25 listopada 1914
Wodowanie	21 marca 1915
Kaiserliche Marine
Wejście do służby	4 maja 1915
Wycofanie ze służby	15 marca 1918
Los okrętu	zatopiony przez minę
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	127 ton ↑ 142 tony ↓
Długość	28,1 m
Szerokość	3,2 m
Zanurzenie	3 m
Zanurzenie testowe	50 m
Napęd
na powierzchni: silnik diesla o mocy 60 KM pod wodą: silnik elektryczny o mocy 120 KM
Prędkość	6,5 węzła ↑ 5,5 węzła ↓
Zasięg	1650 Mm (przy prędkości 5 węzłów) ↑ 45 Mm (przy prędkości 4 węzłów) ↓
Uzbrojenie
2 torpedy, karabin maszynowy 8 mm
Wyrzutnie torpedowe	2 dziobowe wyrzutnie torpedowe kal. 450 mm
Załoga	15

SM^[a] UB-17 – ostatni niemiecki okręt podwodny typu UB I zbudowany w stoczni AG Weser w Bremie w latach 1914-1915. Zwodowany 21 kwietnia 1915 roku, wszedł do służby w Cesarskiej Marynarce Wojennej 4 maja 1915 roku. W czasie 91 patroli UB-17 zatopił 13 statków nieprzyjaciela o łącznej pojemności 2189 BRT oraz uszkodził jeden o pojemności 4054 BRT^[1].

Budowa

SM UB-17 należał do typu UB I. Był małym jednokadłubowym okrętem przeznaczonymi do działań przybrzeżnych, o prostej konstrukcji; długości 28,1 metra, wyporności w zanurzeniu 142 tony, zasięgu 1650 Mm przy prędkości 5 węzłów na powierzchni oraz 45 Mm przy prędkości 4 węzły w zanurzeniu^[2].

Wymogiem przy projektowaniu tych okrętów była możliwość transportu koleją, dzięki temu część z nich została przetransportowana nad Adriatyk, gdzie operowały z baz austriackich, a część do baz na terenie Belgii. UB-17 został więc po wybudowaniu rozebrany na części i przewieziony koleją do Andwerpii, gdzie wodowany 21 kwietnia 1915 roku, wszedł do służby w Cesarskiej Marynarce Wojennej 4 maja 1915 roku, a 10 maja został włączony do Flotylli Flandria (U-Bootflottille Flandern) operującej z Brugii.

Służba

Pierwszym dowódcą został Ralph Wenninger^[3]. Wenninger dowodził okrętem do 27 czerwca 1916 roku, z przerwą od 7 marca do 15 kwietnia. Pod jego dowództwem UB-17 uszkodził pierwszy statek nieprzyjaciela. 18 lipca 1915 roku UB-17 uszkodził brytyjski tankowiec „Batoum” o pojemności 4054 BRT^[4]. Płynący z Killingholme do Harwich statek został uszkodzony i osiadł na plaży około 2,5 mili od Southwold. W wyniku ataku zginęło 6 członków załogi.

6 sierpnia UB-17 zatrzymał i zatopił cztery brytyjskie łodzie rybackie^[1]. Ostatnim statkiem zatopionym przez UB-17 pod dowództwem Wenningera był brytyjski parowiec „Franz Fischer” o pojemności 957 BRT^[5]. Statek płynął z ładunkiem węgla z Hartlepool do Cowes śmierć poniosło 13 członków załogi. 28 czerwca 1916 roku kapitanem okrętu na 10 dni został mianowany Kapitänleutnant Günther Suadicani^[6], którego zastąpił Hans Degetau^[7] 1 września 1916 roku dowodzony przez Degetaua UB-17 zatopił holenderski parowiec „Zeearend” o pojemności 462 BRT^[8].

10 stycznia 1918 roku ostatnim dowódcą okrętu został mianowany Oberleutnant zur See Albert Branscheid^[9].

Zatonięcie

11 marca 1918 roku UB-17 pod dowództwem Branscheida wypłynął z Zeebrugge na 91. patrol bojowy i zaginął bez wieści. Według części źródeł UB-17 został zatopiony przez brytyjski niszczyciel HMS „Onslow”^[10], inne źródła przypisują jego zatonięcie innym okrętom brytyjskim. Cała załoga zginęła^[2].

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Eberhard Moller, Werner Brack: The Encyclopedia of U-Boats From 1904 to the Present. Londyn: Greenhill Books Lionel Leventhal Ltd., 2004, s. 43. ISBN 1-85367-623-3. (ang.)
• Robert Gardiner (red.): Conway’s All the World Fighting Ships 1906-1921. Londyn: Conway Maritime Press Ltd., 1985, s. 180. ISBN 0-85177-245-5. (ang.)
• Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, marzec 2007, s. 99. ISBN 1-85367-623-3.
• UB 17 (ang.). W: WWI U-boats [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2013-11-23].