SM UB-19

SM UB-19
Ilustracja
SM UB-45 z załogą na Morzu Czarnym w 1916 roku
TypUB II
Historia
StoczniaBlohm & Voss, Hamburg
Początek budowykwiecień 1915
Wodowanie2 września 1915
 Kaiserliche Marine
Wejście do służby16 grudnia 1915
Wycofanie ze służby30 listopada 1916
Los okrętuzatopiony
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność
• na powierzchni
• w zanurzeniu
263 ton
287 ton
Długość36,13 metra
Szerokość3,2 metra
Zanurzenie3,7 metry
Zanurzenie testowe50 metra
Rodzaj kadłubajednokadłubowy
Napęd
2 x silnik Diesla (284 KM), 2 x silnik elektryczny (180 KM)
2 wały napędowy, 2 śruby
Prędkość
• na powierzchni
• w zanurzeniu
9,15 węzłów
5,81 węzła
Zasięg6650 Mm @ 5 węzłów (pow.)
45 Mm @ 4 węzły (zan.)
Uzbrojenie
4 torpedy, potem 6, karabin 5 cm SK L/40 gun
Wyrzutnie torpedowe2 x 500 mm (dziób)
Załoga23 osób

SM UB-19 – niemiecki jednokadłubowy okręt podwodny typu UB II zbudowany w stoczni Blohm & Voss w Hamburgu w roku 1915. Zwodowany 2 września 1915 roku, wszedł do służby w Kaiserliche Marine 16 grudnia 1915 roku. W czasie swojej służby, SM UB-19[a] odbył 15 patroli, w czasie których zatopił 14 statków o łącznej pojemności 11 590 BRT. Służbę rozpoczął w Flotylli Flandria (U-boote des Marinekorps U-Flotille Flandern) 1 marca 1916 roku.

Budowa

Okręt SM UB-19 należał do typu UB-II, który był następcą typu UB I. Był średnim jednokadłubowym okrętem przeznaczonymi do działań przybrzeżnych, o prostej konstrukcji, długości 36,13 metrów, wyporności w zanurzeniu 263 BRT, zasięgu 6450 Mm przy prędkości 5 węzłów na powierzchni oraz 45 Mm przy prędkości 4 węzły w zanurzeniu[1]. W typie II poprawiono i zmodernizowano wiele rozwiązań, które były uważane za wadliwe w typie I. Zwiększono moc silników, pojedynczy wał zastąpiono dwoma.

Służba

Pierwszym dowódcą okrętu został 17 grudnia 1915 roku mianowany Walter Gustav Becker, wcześniej dowodzący SM UB-13[2]. 1 marca 1916 roku okręt został przydzielony do Flotylli Flandria. Pierwsze zwycięstwo jednostka odniosła 18 maja 1916 roku podczas patrolu po Morzu Północnym, UB-19 zatrzymał i zatopił poprzez podłożenie ładunków wybuchowych małą łódź rybacką „Osprey", (16 BRT)[3]. Największym zatopionym przez UB-19 statkiem był brytyjski parowiec SS "San Bernardo". Zbudowany w 1896 roku w D. & W. Henderson & Co. Glasgow, a należący do Edye & Co - Palmerston Steamship Co. statek o pojemności 3803 BRT, płynął po ładunek z Tyssedal do South Shields został zatopiony około 17 mil na wschód od wybrzeży Szkocji na wysokości Alnmouth[4][5]. 4 i 5 października operując na Morzu Północnym u wybrzeży East Riding of Yorkshire, kilkanaście mil na północny wschód od Spurn Head w Humber, UB-19 zatopił cztery brytyjskie kutry rybackie: "Jennie Bullas" (26 BRT), "Jersey" (162 BRT), "Rado" (182 BRT) oraz "Rover" (42 BRT)[6]. 25 października 1916 roku 34 mile na północny zachód od wyspy Les Casquets w archipelagu Wysp normandzkich, UB-19 zatopił belgijski parowiec „Comtesse De Flandre”. Statek o pojemności 1810 BRT, należący do Océan S. A. Belge d’Armement et de Nav. w Antwerpii, płynął po ładunek z Calais do Barry[7].

4 listopada nowym dowódcą okrętu został Oberleutnant zur See Erich Noodt[8]. Po jego dowództwem w ciągu ostatniego tygodnia listopada 1916 roku UB+19 zatopił 5 statków o łącznej pojemności 5276 BRT. Największym z nich był norweski parowiec „Belle Ile” (1884 BRT), zbudowany w 1908 roku statek płynął z ładunkiem rudy żelaza z Bilbao do Middlesbrough. 27 listopada został zatopiony 16 mil na południe od Start Point, Devon. Po ataku na „Belle Ile” UB-19 zaatakołał kolejny norweski parowiec płynący w tym samym konwoju. Był to parowiec „Visborg” (1343 BRT)[9].

Zatonięcie

30 listopada 1916 roku operując dalej w La Manche UB-19 zauważył kolejny łatwy do zatopienia niewielki statek handlowy. Był to brytyjski okręt pułapka HMS Penshurst[10]. Po zbliżeniu się w wynurzeniu, do statku w celu abordażu i zatopienie UB-19 został ostrzelany z ukrytej broni pokładowej. W wyniku ostrzału okręt został ciężko uszkodzony i zatonął. Z załogi uratował się kapitan oraz 16 członków załogi. Erich Noodt został pojmany i osadzony w obozie jenieckim na terenie Wielkiej Brytanii.

Uwagi

  1. ↑ SM - Seiner Majestät.

Przypisy

  1. ↑ Gardiner,.. Conway's All the World Fighting Ships 1906-1921, str. 181.
  2. ↑ Hans Valentiner (24 grudnia 1885 - 17 kwietnia 1918), pierwszy dowódca UB-19, następnie dowódca UB-82 na pokładzie którego zginął wraz z całą załogą. - Uboat.net WWI U-boat commanders.
  3. ↑ Ships hit during WWI, Osprey – Uboat.net, Ships hit during WWI [dostęp=2013-11-02]
  4. ↑ San Bernardo – Uboat.net, Ships hit during WWI [dostęp=2013-11-03]
  5. ↑ SS San Bernardo (+1916) – WreckSite, [dostęp=2013-11-03]
  6. ↑ WWI U-boat Successes – Ships hit by UB 19, Uboat.net, [dostęp=2013-11-03]
  7. ↑ Comtesse De Flandre – Uboat.net, Ships hit during WWI [dostęp=2013-11-03]
  8. ↑ Erich Nood (28 marca 1889 - ?), drugi dowódca UB-19. - Uboat.net WWI U-boat commanders.
  9. ↑ Visborg – Uboat.net, Ships hit during WWI [dostęp=2013-11-03]
  10. ↑ Robert Gardiner (red.): Conway's All the World Fighting Ships 1906-1921. Londyn: Conway Maritime Press Ltd., 1985, s. 181. ISBN 0-85177-245-5. (ang.)

Bibliografia

  • Eberhard Moller, Werner Brack: The Encyclopedia of U-Boats From 1904 to the Present. Londyn: Greenhill Books Lionel Leventhal Ltd., 2004, s. 44. ISBN 1-85367-623-3. (ang.)
  • Robert Gardiner (red.): Conway's All the World Fighting Ships 1906-1921. Londyn: Conway Maritime Press Ltd., 1985, s. 181. ISBN 0-85177-245-5. (ang.)
  • Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007, s. 102-103. ISBN 1-85367-623-3.

Linki zewnętrzne

Okręty podwodne typu UB II
Kaiserliche Marine
K.u.K. Kriegsmarine

Media użyte na tej stronie

War Ensign of Germany (1903–1919).svg
War Ensign of the en:German Empire from 1903-1919 (correction of date shown on image which shows 1918). Based on image of coat of arms at [1]. Currently unable to add further details for crown or further details to sceptor due to lack of high-quality images of the coat of arms.
SM UB 45.jpg
UB 45 der kaiserlichen Marine. Das Boot sank am 6. November 1916 bei Varna (43° 12′ N, 28° 9′ O43.228.15) durch Zusammenstoß mit einer Mine (15 Tote, 5 Überlebende). Das Wrack wurde nach seiner Entdeckung 1936 gehoben und die Überreste der Besatzung in Varna am 26. Februar 1936 feierlich bestattet.