SM UB-35

SM UB-35

Bliźniaczy SM UB-45 z załogą na Morzu Czarnym w 1916 roku
Typ	UB II
Projekt	Werk 259
Historia
Stocznia	Blohm & Voss, Hamburg
Początek budowy	22 lipca 1915
Wodowanie	28 grudnia 1915
Kaiserliche Marine
Wejście do służby	17 kwietnia 1916
Wycofanie ze służby	26 stycznia 1918
Los okrętu	zatopiony przez HMS Leven
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu	279 ton 303 ton
Długość	36,9 metra
Szerokość	4,37 metra
Zanurzenie	3,7 metry
Zanurzenie testowe	50 metra
Rodzaj kadłuba	jednokadłubowy
Napęd
2 x silnik Diesla (270 KM), 2 x silnik elektryczny (280 KM) 2 wały napędowy, 2 śruby
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu	9,06 węzłów 5,71 węzła
Zasięg	7030 Mm @ 5 węzłów (pow.) 45 Mm @ 4 węzły (zan.)
Uzbrojenie
4 (później 6) torped, armata 88 mm
Wyrzutnie torpedowe	2 x 500 mm (dziób)
Załoga	23 osób

SM UB-35 – niemiecki jednokadłubowy okręt podwodny typu UB II w stoczni Blohm & Voss w Hamburgu w latach 1915-1916. Zwodowany 28 grudnia 1915 roku, wszedł do służby w Kaiserliche Marine 17 kwietnia 1916 roku. W czasie swojej służby, SM UB-35 odbył 26 patroli, podczas których zatopił 42 jednostki nieprzyjaciela^[1].

Budowa

SM UB-35^[a] należał do typu UBII, który był następcą typu UB I. Był średnim jednokadłubowym okrętem przeznaczonymi do działań przybrzeżnych, o prostej konstrukcji, długości 36,90 metrów, wyporności w zanurzeniu 274 BRT, zasięgu 7030 Mm przy prędkości 5 węzłów na powierzchni oraz 45 Mm przy prędkości 4 węzły w zanurzeniu^[2]. W typie UBII poprawiono i zmodernizowano wiele rozwiązań, uważanych za wadliwe w typie UBI. Zwiększono moc silników, zaś pojedynczy wał napędowy zastąpiono dwoma. Okręty serii od UB-30 do UB-41, budowane w stoczni Blohm & Voss w Hamburgu, miały zwiększoną szerokość i długość, ich wyporność w zanurzeniu wzrosła do 303 BRT^[2].

Służba

Pierwszym dowódcą okrętu został 22 czerwca 1916 roku mianowany Oberleutnant zur See Rudolf Gebeschus^[3]. Gebeschus, z sześciotygodniową przerwą, dowodził okrętem do 19 kwietnia 1915 roku. 18 sierpnia jednostka został przydzielona do I Flotylli, operował na obszarze centralnym Morza Północnego. W okresie od 27 września do 5 listopada 1917 roku okrętem dowodził Otto von Schrader. Pod jego dowództwem UB-35 zatopił pierwszy statek. 17 października w czasie patrolu po Morzu Północnym zatopił norweski parowiec „Sten” o pojemności 1046 BRT^[4]. Statek płynął z ładunkiem drobnicowym z Skien do Londynu. W czasie tego patrolu UB-35 pod dowództwem von Schradera zatopił 8 statków^[5]. Największym był duński parowiec „Guldborg” o pojemności 1569 BRT^[6].

1 lutego 1917 roku okręt został przeniesiony do II Flotylli, operował na obszarze Morza Północnego u wschodnich wybrzeży Wielkiej Brytanii. 5 lutego już pod dowództwem Rudolfa Gebeschusa Ub-35 zaatakował i zatopił 5 mil na północny wschód od Hartlepool, brytyjski parowiec „Vestra” o pojemności 1021 BRT^[7]. Statek płynął z Tyne do Rouen z ładunkiem węgla. W wyniku ataku śmierć poniosło 2 członków załogi. Pod dowództwem Rudolfa Gebeschusa UB-35 zatopił 9 statków^[5], największym z nich był zbudowany w 1908 roku, norweski parowiec „Camilla” o pojemności 2273 BRT^[8], który płynął z ładunkiem zboża z Baltimore do Rotterdamu. Statek został zatopiony 150 mil na zachód od Rogaland w Norwegii. Śmierć poniosło 8 członków załogi.

20 kwietnia okręt został przeniesiony do Flotylli Bałtyckiej i przekazany pod dowództwo Oberleutnant zur See Karl Stöter^[9]. Pod jego dowództwem UB-35 zatopił 25 statków o łącznej pojemności 36 165 BRT, dwa (642 BRT) oraz cztery zajęły jako pryz (5753 BRT)^[9]. 1 czerwca 1917 roku Ub-35 zaatakował i zajął na granicy Skagerrak i Kattegat trzy statki: czteromasztowy duński żaglowiec „Viking” o pojemności 2952 BRT, norweski bark „Paposo” o pojemności 1067 BRT oraz duński szkuner „Rigmor” o pojemności 161 BRT^[5].

19 lipca 1917 roku UB-35 został przeniesiony do Flotylli Flandria. 20 stycznia 1918 roku 8 mil na zachód od latarni morskiej St. Catherine na St Catherine’s Point, najdalej wysuniętem na południe przylądku wyspy Wight, zatopił statek „Mechanician” o pojemności 9044 BRT^[10]. Zbudowany w 1900 roku w Workman, Clark & Co., Ltd., Belfaście statek, po wybuchu wojny został zajęty przez Royal Navy i przerobiony na statek eskortujący konwoje. W czasie ataku zginęło 13 członków załogi. Ostatnim zatopionym przez UB-35 statkiem statkiem był brytyjski parowiec „Serrana” o pojemności 3677 BRT^[11]. Zbudowany w 1905 roku statek płynął z Londynu do Barbados z ładunkiem drobnicowym. Został zatopiony około 10 mil na od St Catherine’s Point.

26 stycznia 1918 roku, w czasie próby przejścia przez tzw. The Dover Barrage w Cieśninie Kaletańskiej, UB-35 został zauważony przez brytyjski niszczyciel HMS Leven, który zaatakował UB-35 zrzucając na niego bomby głębinowe. W wyniku ataku przeżył tylko jeden członek załogi, który zmarł w czasie podróży niszczyciela do portu w Dover^[12]. Symboliczny grób poległych znajduje się na cmentarzu wojennym w Heikendorf^[13].

W czasie swojej służby UB-35 odbył 21 patroli^[1], zatopił 42 statki nieprzyjaciela o łącznej pojemności 47 739 BRT, uszkodził dwa (642 BRT)) oraz zajął cztery (5753 BRT))^[5].

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Eberhard Moller, Werner Brack: The Encyclopedia of U-Boats From 1904 to the Present. Londyn: Greenhill Books Lionel Leventhal Ltd., 2004, s. 44. ISBN 1-85367-623-3. (ang.)
• Robert Gardiner (red.): Conway's All the World Fighting Ships 1906-1921. Londyn: Conway Maritime Press Ltd., 1985, s. 181. ISBN 0-85177-245-5. (ang.)
• Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007, s. 102-103. ISBN 1-85367-623-3. (ang.)
• Innes McCartney: Lost Patrols: Submarine Wrecks of the English Channel. London: Periscope Publishing Ltd, 2003, s. 158-159. ISBN 0-85177-790-2. (ang.)