SM UB-38

SM UB-38

Bliźniaczy SM UB-45 z załogą na Morzu Czarnym w 1916 roku
Typ	UB II
Projekt	Werk 262
Historia
Stocznia	Blohm & Voss, Hamburg
Początek budowy	22 lipca 1915
Wodowanie	1 kwietnia 1916
Kaiserliche Marine
Wejście do służby	18 lipca 1916
Wycofanie ze służby	8 lutego 1918
Los okrętu	zatopiony
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu	279 ton 303 ton
Długość	36,9 metra
Szerokość	4,37 metra
Zanurzenie	3,7 metry
Zanurzenie testowe	50 metra
Rodzaj kadłuba	jednokadłubowy
Napęd
2 x silnik Diesla (270 KM), 2 x silnik elektryczny (280 KM) 2 wały napędowy, 2 śruby
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu	9,06 węzłów 5,71 węzła
Zasięg	7030 Mm @ 5 węzłów (pow.) 45 Mm @ 4 węzły (zan.)
Uzbrojenie
4 (później 6) torped, armata 88 mm
Wyrzutnie torpedowe	2 x 500 mm (dziób)
Załoga	23 osób

SM UB-38 – niemiecki jednokadłubowy okręt podwodny typu UB II w stoczni Blohm & Voss w Hamburgu w latach 1915-1916. Zwodowany 1 kwietnia 1916 roku, wszedł do służby w Kaiserliche Marine 18 lipca 1916 roku. W czasie swojej służby, SM UB-38 odbył 121 patroli, podczas których zatopił 47 jednostek nieprzyjaciela^[1].

Budowa

SM UB-38^[a] należał do typu UBII, który był następcą typu UB I. Był średnim jednokadłubowym okrętem przeznaczonymi do działań przybrzeżnych, o prostej konstrukcji, długości 36,90 metrów, wyporności w zanurzeniu 274 BRT, zasięgu 7030 Mm przy prędkości 5 węzłów na powierzchni oraz 45 Mm przy prędkości 4 węzłów w zanurzeniu^[2]. W typie UBII poprawiono i zmodernizowano wiele rozwiązań, uważanych za wadliwe w typie UBI. Zwiększono moc silników, zaś pojedynczy wał napędowy zastąpiono dwoma. Okręty serii od UB-30 do UB-41, budowane w stoczni Blohm & Voss w Hamburgu, miały zwiększoną szerokość i długość, ich wyporność w zanurzeniu wzrosła do 303 BRT^[2].

Służba

Dowódcą okrętu został 10 września 1916 roku mianowany Oberleutnant zur See Erwin Waßner^[3]. Waßner dowodził okrętem do 18 listopada 1916 roku. 11 września jednostka został przydzielona do Flotylli Flandria. Operował w obszarze kanału Morza Północnego, La Manche, północnych wybrzeży Francji oraz Morza Celtyckiego^[1].

Pierwszym zatopionym przez UB-38 statkiem był francuski parowiec „Irma” o pojemności 844 BRT^[4]. Statek płynący z ładunkiem węgla do Mortagne został zatrzymany i zatopiony poprzez ostrzał z broni pokładowej około 28 mil na południe od Wolf Rock. Tego samego dnia łupem Ub-38 stał się jeszcze brytyjski żaglowiec „Pearl” o pojemności 144 BRT. 1 października UB-38 zatopił pięć statków. Jeden norweski parowiec „Mallin” o pojemności 468 BRT^[5] oraz cztery francuskie. Największym z nich był zbudowany w 1913 roku w Nantes, parowiec „Le Blavet” o pojemności 1010 BRT^[6].

Ostatnim zatopionym przez UB-38 statkiem pod dowództwem Erwin Waßnera był norweski parowiec „Ullvang” o pojemności 172 BRT^[7]. Zbudowany w 1912 roku statek płynął z Liverpoolu do Fécamp. Został zatopiony około 30 mil na od Cap de la Hève. Tego samego dnia Ub-38 zatopił wcześniej dwa statki francuski żaglowiec „Professeur Jalaguier” o pojemności 228 BRT oraz brytyjski parowiec „Polpedn” o pojemności 1510 BRT^[8].

19 listopada 1916 roku dowództwo nad UB-38 objął Oberleutnant zur See Wilhelm Amberger^[9]. W czasie pierwszego patrolu pod dowództwem Ambergera UB-38 zatopił pięć statków. 12 grudnia u wybrzeży East Sussex dwie brytyjskie jednostki. Parowiec „Coath” o pojemności 975 BRT oraz żaglowiec „Conrad” o pojemności 164 BRT^[8]. 17 grudnia zatrzymał a następnie storpedował hiszpański parowiec „Assos” o pojemności 2083 BRT^[10]. Statek płynął z Santanderu do Glasgow z ładunkiem rudy miedzi. Został zatopiony 27 mil na zachód od Bishop Rock. 4 maja 1917 roku w okolicach francuskiego miasta Barfleur UB-38 zatopił dwa greckie frachtowce: „Aghios Nikolaos” o pojemności 2231 BRT^[11] oraz „Assos” o pojemności 2840 BRT^[10]. „Aghios Nikolaos” płynął z Oranu do Boulogne z ładuniekm rudy żelaza, a „Assos” z Colombo do Dunkierka z ładunkiem kukurydzy. W obu przypadkach nikt z załogi nie poniósł śmierci. 20 sierpnia 1920 roku UB-38 4 mile na południowy wschód od Eddystone zatopił największy ze wszystkich zatopionych przez siebie statków. Był to brytyjski zbudowany w W. Doxford & Sons, Ltd., Sunderland w 1907 roku w parowiec „Claverley” o pojemności 3829 BRT^[12]. Statek płynął z Tyne do Genui z ładunkiem węgla. W czasie ataku zginęło 10 marynarzy.

6 grudnia 1917 roku Amberger został zastąpiony przez Waldemara von Fischera^[13]. Fischer dowodził tylko przez dwa tygodnie. Brał udział tylko w jednym patrolu po Morzu Północnym u wybrzeży Yorkshire. W czasie tego patrolu UB-38 zatopił jeden statek, brytyjski parowiec „Ottokar” o pojemności 957 BRT^[14]. 25 grudnia 1917 roku Waldemar von Fischer został zastąpiony przez Günther Bachmann^[15]. Pod jego dowództwem UB-38 zatopił dwa statki^[8].

8 lutego 1918 roku, w czasie ucieczki przed brytyjskimi niszczycielami UB-38 wszedł w pole minowe. Nikt z załogi nie przeżył. Symboliczny grób poległych znajduje się na cmentarzu wojennym w Heikendorf^[16].

W czasie swojej służby UB-38 odbył 21 patroli^[1], zatopił 47 statków nieprzyjaciela o łącznej pojemności 47 476 BRT, uszkodził 1 statek (4577 BRT))^[8].

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Eberhard Moller, Werner Brack: The Encyclopedia of U-Boats From 1904 to the Present. Londyn: Greenhill Books Lionel Leventhal Ltd., 2004, s. 44. ISBN 1-85367-623-3. (ang.)
• Robert Gardiner (red.): Conway's All the World Fighting Ships 1906-1921. Londyn: Conway Maritime Press Ltd., 1985, s. 181. ISBN 0-85177-245-5. (ang.)
• Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007, s. 102-103. ISBN 1-85367-623-3. (ang.)
• David Miller: U-boats: History, Development and Equipment, 1914-1945. London: Conway Maritime Press Ltd, 2000, s. 10. ISBN 0-85177-790-2. (ang.)