SM UC-29

SM UC-29
Ilustracja
SM UC-56, okręt bliźniaczy UC-29
Klasaokręt podwodny
TypUC II
Projekt41
Historia
StoczniaVulcan, Hamburg
Położenie stępki1915
Wodowanie15 lipca 1916
 Kaiserliche Marine
Wejście do służby15 sierpnia 1916
Zatopiony7 czerwca 1917
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność
• na powierzchni
• w zanurzeniu
400 ton
480 ton
Długość49,4 m
Szerokość5,22 m
Zanurzenie3,68 m
Zanurzenie testowe50 m
Rodzaj kadłubadwukadłubowy
Materiał kadłubastal
Napęd
2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 500 KM
2 silniki elektryczne o łącznej mocy 460 KM
2 śruby
Prędkość
• na powierzchni
• w zanurzeniu
11,6 węzła
6,7 w.
Zasięgpowierzchnia: 9410 Mm przy 7 w.
zanurzenie: 55 Mm przy 4 w.
Uzbrojenie
18 min UC/200, 1 działo kal. 88 mm L/30, 7 torped
Wyrzutnie torpedowe3 × 500 mm
Załoga26

SM UC-29 – niemiecki podwodny stawiacz min z okresu I wojny światowej, jedna z 64 zbudowanych jednostek typu UC II. Zwodowany 15 lipca 1916 roku w stoczni Vulcan w Hamburgu, został przyjęty do służby w Kaiserliche Marine 15 sierpnia 1916 roku. Włączony w skład 1. Flotylli U-Bootów Hochseeflotte, w czasie służby operacyjnej okręt odbył siedem misji bojowych, w wyniku których zatonęło 18 statków o łącznej pojemności 21 909 BRT, zaś cztery statki (o łącznej pojemności 17 154) BRT zostały uszkodzone. SM UC-29 zatonął 7 czerwca 1917 roku na zachód od Irlandii, zatopiony ogniem artylerii statku-pułapki HMS „Pargust”.

Projekt i budowa

Sukcesy pierwszych niemieckich podwodnych stawiaczy min typu UC I, a także niedostatki tej konstrukcji skłoniły dowództwo Cesarskiej Marynarki Wojennej z admirałem von Tirpitzem na czele do działań mających na celu budowę nowego, znacznie większego i doskonalszego typu okrętów podwodnych. Opracowany latem 1915 roku projekt okrętu, oznaczonego później jako typ UC II, tworzony był równolegle z projektem przybrzeżnego torpedowego okrętu podwodnego typu UB II[1]. Głównymi zmianami w stosunku do poprzedniej serii były: instalacja wyrzutni torpedowych i działa pokładowego, zwiększenie mocy i niezawodności siłowni oraz wzrost prędkości i zasięgu jednostki, kosztem rezygnacji z możliwości łatwego transportu kolejowego (ze względu na powiększone rozmiary)[1][2].

SM[a] UC-29 zamówiony został 29 sierpnia 1915 roku jako czternasta jednostka z I serii okrętów typu UC II (numer projektu 41, nadany przez Inspektorat Okrętów Podwodnych[3]), w ramach wojennego programu rozbudowy floty[4][5]. Został zbudowany w stoczni Vulcan w Hamburgu jako jeden z 21 okrętów typu UC II zamówionych w tej wytwórni[4][6][7]. Stocznia oszacowała czas budowy okrętu na 8 miesięcy[4]. UC-29 otrzymał numer stoczniowy 68 (Werk 68)[5][8]. Stępkę okrętu położono w 1915 roku[8], został zwodowany 15 lipca 1916 roku[9][10], zaś do służby w Cesarskiej Marynarce Wojennej przyjęto go 15 sierpnia 1916 roku[5].

Dane taktyczno-techniczne

SM UC-29 był średniej wielkości dwukadłubowym przybrzeżnym okrętem podwodnym. Długość całkowita wynosiła 49,4 metra[b], szerokość 5,22 metra i zanurzenie 3,68 metra (wykonany ze stali kadłub sztywny miał 39,3 metra długości i 3,65 metra szerokości)[12]. Wysokość (od stępki do szczytu kiosku) wynosiła 7,46 metra[12]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 400 ton[c], a w zanurzeniu 480 ton[6][10][11]. Jednostka miała wysoki, ostry dziób przystosowany do przecinania sieci przeciwpodwodnych; do jej wnętrza prowadziły trzy luki, zlokalizowane przed kioskiem, w kiosku i w części rufowej, prowadzący do maszynowni[13]. Cylindryczny kiosk miał średnicę 1,4 metra i wysokość 1,8 metra, obudowany był opływową osłoną[13]. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa 6-cylindrowe, czterosuwowe silniki Diesla Daimler MU256 o łącznej mocy 500 KM, zaś pod wodą poruszał się dzięki dwóm silnikom elektrycznym SSW o łącznej mocy 460 KM[4][6][14]. Dwa wały napędowe obracały dwie śruby wykonane z brązu manganowego (o średnicy 1,9 metra i skoku 0,9 metra)[13]. Okręt osiągał prędkość 11,6 węzła na powierzchni i 6,7 węzła w zanurzeniu[6][11]. Zasięg wynosił 9410 Mm przy prędkości 7 węzłów w położeniu nawodnym[d] oraz 54 Mm przy prędkości 4 węzłów pod wodą[1][2]. Zbiorniki mieściły 63 tony paliwa[2], a energia elektryczna magazynowana była w dwóch bateriach akumulatorów 26 MAS po 62 ogniwa, zlokalizowanych pod przednim i tylnym pomieszczeniem mieszkalnym załogi[4][15]. Okręt miał siedem zewnętrznych zbiorników balastowych[13]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 50 metrów[12][16], zaś czas zanurzenia 40 s[17].

Głównym uzbrojeniem okrętu było 18 min kotwicznych typu UC/200 w sześciu skośnych szybach minowych o średnicy 100 cm, usytuowanych w podwyższonej części dziobowej jeden za drugim w osi symetrii okrętu, pod kątem do tyłu (sposób stawiania – „pod siebie”)[2][18]. Układ ten powodował, że miny trzeba było stawiać na zaplanowanej przed rejsem głębokości, gdyż na morzu nie było do nich dostępu (co znacznie zmniejszało skuteczność okrętów)[19][20]. Uzbrojenie uzupełniały dwie zewnętrzne wyrzutnie torped kalibru 500 mm (umiejscowione powyżej linii wodnej na dziobie, po obu stronach szybów minowych), jedna wewnętrzna wyrzutnia torped kal. 500 mm na rufie (z łącznym zapasem 7 torped) oraz umieszczone przed kioskiem działo pokładowe kal. 88 mm L/30, z zapasem amunicji wynoszącym 130 naboi[2][12][21]. Okręt miał trzy peryskopy Zeissa[13]. Wyposażenie uzupełniała kotwica grzybkowa o masie 272 kg[13].

Załoga okrętu składała się z 3 oficerów oraz 23 podoficerów i marynarzy[14][17][e].

Służba

15 sierpnia 1916 roku dowództwo UC-29 objął por. mar. (niem. Oberleutnant zur See) Ernst Rosenow, wcześniej dowodzący UC-10 i UB-28[22]. Po okresie szkolenia okręt został 19 października włączony w skład 1. Flotylli U-Bootów Hochseeflotte[5][23]. Pierwsze zadanie bojowe jednostka wykonała 2 listopada, stawiając liczącą 18 min zagrodę na południowy wschód od Montrose[24]. Ofiarą postawionych tam min stał się 17 listopada zbudowany w 1900 roku brytyjski parowiec „Canganian” (1143 BRT), płynący z Methil do Scapa Flow, który zatonął ze stratą 13 członków załogi[25]. Na kolejny sukces przyszło czekać załodze okrętu do 23 stycznia 1917 roku, kiedy to na pozycji 56°27′N 2°38′W/56,450000 -2,633333 wszedł na minę zwodowany w 1902 roku uzbrojony brytyjski parowiec „Clan Shaw” o pojemności 3943 BRT. Statek, płynący z ładunkiem juty z Czittagong do Dundee, zatonął wraz z dwoma marynarzami[26][27]. Następnego dnia UC-29 zatrzymał i zatopił zbudowany w 1892 roku norweski parowiec „Sunniva” (589 BRT), przewożący drewno i rudę żelaza na trasie Göteborg – Hull (120 Mm na północny wschód od Newcastle upon Tyne)[28].

W dniach 3-14 lutego okręt odbył rejs wzdłuż wschodniego wybrzeża Szkocji, stawiając 18 min w pięciu zagrodach[29]. 5 lutego na jednej z nich został zniszczony brytyjski trawler „Primrose” (136 BRT), a na jego pokładzie zginęło dziewięciu załogantów (katastrofa miała miejsce 17 Mm na południowy zachód od latarni Todhead, położonej w Aberdeenshire)[30]. 9 lutego na pozycji 57°09′N 2°03′W/57,150000 -2,050000 zatonął ze stratą siedmiu ludzi uzbrojony trawler HMT[f] „Yesso” (229 BRT), który także wszedł na minę[31]. Następnego dnia na minę postawioną nieopodal wyspy Inchkeith wszedł zbudowany w 1913 roku duży brytyjski zbiornikowiec „San Fraterno” (9587 BRT), przewożący ropę naftową na trasie Port Arthur – Firth of Forth, który jedynie doznał uszkodzeń[32]. 11 lutego ostatnimi ofiarami lutowego wypadu stały się dwa statki: pochodzący z 1895 roku brytyjski parowiec „Norwood” (798 BRT), płynący z ładunkiem drobnicy z Middlesbrough do Aberdeen, który zatonął nieopodal portu przeznaczenia tracąc 18 członków załogi wraz z kapitanem[26][33] oraz „Roanoke” (3455 BRT), który został uszkodzony 3,5 Mm na południowy wschód od Aberdeen[34].

Kolejną misję bojową UC-29 przeprowadził od 27 lutego do 16 marca, stawiając również wszystkie miane na pokładzie miny (18 sztuk) w czterech zagrodach[29]. 1 marca okręt zatrzymał i zatopił dwa brytyjskie trawlery: „Herbert Ingram” (na pozycji 55°59′N 0°25′E/55,983333 0,416667)[35] i „Redcap” (na pozycji 56°10′N 1°10′E/56,166667 1,166667), na którym zginął jeden marynarz[36]. Dwa dni później na minę postawioną na pozycji 56°12′N 2°34′W/56,206944 -2,566667 wszedł uzbrojony trawler HMT „Northumbria” (211 BRT), który zatonął ze stratą pięciu załogantów[37]. 14 marca, w drodze powrotnej do bazy, okręt zatopił zbudowany w 1895 roku norweski parowiec „Storaas” o pojemności 3041 BRT, płynący pod balastem na trasie Moss – Newcastle upon Tyne (na pozycji 55°30′N 2°55′E/55,500000 2,916667)[38].

Kolejne sukcesy miały miejsce w ostatnim tygodniu kwietnia – 24 tm. UC-29 zatrzymał i zatopił w odległości 60 Mm na wschód od Edynburga brytyjski trawler „Upton Castle” (145 BRT)[39], zaś tego samego dnia po południu na pozycji 56°00′N 1°00′W/56,000000 -1,000000 stoczył nierozstrzygniętą walkę ze statkiem-pułapką „Roskeen”[40]. Nazajutrz okręt postawił zagrodę minową u wschodnich wybrzeży Anglii[40]. 27 kwietnia ofiarą postawionych przez niego min padły dwa norweskie parowce: zbudowany w 1908 roku „Nidelven” (1262 BRT), przewożący węgiel i pasażerów z Newcastle upon Tyne do Svolvær (zatonął na pozycji 55°29′N 1°27′W/55,483333 -1,450000 tracąc trzech ludzi)[41] oraz rok młodszy „Ragnhild” (1117 BRT), płynący z ładunkiem drobnicy na trasie Newcastle upon Tyne – Skien, zniszczony na pozycji 55°16′N 1°22′W/55,266667 -1,366667 (śmierć w katastrofie poniosło dwóch członków załogi)[42][43]. 29 kwietnia na pozycji 55°56′N 2°06′E/55,933333 2,100000 UC-29 zatrzymał i zatopił zbudowany w 1905 roku duński parowiec „Carbo I” (1379 BRT), przewożący azotany ze Skien do Newcastle upon Tyne[44][45]. 1 maja ofiarą załogi U-Boota padł pochodzący z 1896 roku brytyjski parowiec „Firelight” o pojemności 1443 BRT, transportujący węgiel na trasie Newcastle upon Tyne – Londyn, storpedowany bez ostrzeżenia na pozycji 55°01′N 1°21′W/55,016667 -1,350000[26][46]. W maju UC-29 oraz pozostałe okręty wchodzące w skład 1. Flotylli (U-71, U-80, UC-31, UC-33, UC-41, UC-42, UC-44, UC-45, UC-49, UC-50, UC-51, UC-55, UC-75 i UC-77) postawiły wokół Wysp Brytyjskich 50 zagród minowych[47].

25 maja U-Boot wyszedł z Helgolandu na kolejną misję, z zadaniem pokonania kanału La Manche i postawienia zagrody minowej w Zatoce Dingle[48]. 3 czerwca UC-29 na pozycji 49°45′N 5°05′W/49,750000 -5,083333 zatrzymał i zatopił zbudowany w 1899 roku francuski bark „Elisabeth” (2061 BRT), płynący z ładunkiem azotanów z Pisagua do Hawru[49][50], a następnie uszkodził za pomocą torpedy statek-pułapkę HMS[g] „Mavis” (1295 BRT), na którym zginęło czterech marynarzy (20 Mm na południe od Wolf Rock)[51]. Następnego dnia ofiarą okrętu podwodnego stał się stary, pochodzący z 1883 roku norweski żaglowiec „Songvand” o pojemności 2206 BRT, przewożący węgiel na trasie Barry – Santos, zatrzymany i zatopiony ok. 80 Mm na południowy zachód od Bishop Rock[49][52]. 6 czerwca okręt postawił 18 min na pozycji 52°05′N 10°40′W/52,083333 -10,666667[49].

7 czerwca 1917 roku o godzinie 8:00 UC-29 wystrzelił torpedę w kierunku nierozpoznanego statku, który w wyniku eksplozji doznał przechyłu, a jego załoga spuściła łodzie ratunkowe i rozpoczęła ewakuację[49]. Chcąc dobić uszkodzoną jednostkę, U-Boot wynurzył się w niewielkiej odległości i w tym momencie dostał się pod ogień artylerii „wraku”, którym okazał się brytyjski statek-pułapka HMS „Pargust” pod dowództwem komandora Gordona Campbella[49]. W ciągu kilku minut UC-29 zatonął z większością załogi (zginęły 23 osoby; uratowano tylko por. Bruhna i mata Stilla), na pozycji 51°50′N 11°50′W/51,833333 -11,833333[5][49].

Ostatnią, „pośmiertną” ofiarą okrętu został nowy, zbudowany w 1916 roku brytyjski parowiec „Hornchurch” (2159 BRT), który 3 sierpnia 1917 roku zatonął na minie w odległości ok. 4 Mm na północny wschód od Amble. Na statku, płynącym z ładunkiem węgla z Londynu do Methil, śmierć poniosło dwóch członków załogi[26][53].

Podsumowanie działalności bojowej

SM UC-29 wykonał łącznie siedem misji bojowych, podczas których za pomocą min, torped i ładunków wybuchowych zatopił 18 statków o łącznej pojemności 21 909 BRT, zaś cztery statki o łącznej pojemności 17 154 BRT zostały uszkodzone[54]. Pełne zestawienie strat przedstawia poniższa tabela[54]:

DataNazwaPaństwoTonaż[h]Zatopienie[i]
17 listopada 1916„Canganian” Wielka Brytania1143T
23 stycznia 1917„Clan Shaw” Wielka Brytania3943T
24 stycznia 1917„Sunniva” Norwegia589T
5 lutego 1917„Primrose” Wielka Brytania136T
9 lutego 1917HMT „Yesso” Royal Navy229T
10 lutego 1917„San Fraterno” Wielka Brytania9587N
11 lutego 1917„Norwood” Wielka Brytania798T
11 lutego 1917„Roanoke” Wielka Brytania3455N
1 marca 1917„Herbert Ingram” Wielka Brytania142T
1 marca 1917„Redcap” Wielka Brytania199T
3 marca 1917HMT „Northumbria” Royal Navy211T
14 marca 1917„Storaas” Norwegia3041T
24 kwietnia 1917„Upton Castle” Wielka Brytania145T
27 kwietnia 1917„Nidelven” Norwegia1262T
27 kwietnia 1917„Ragnhild” Norwegia1117T
29 kwietnia 1917„Carbo I” Dania1385T
1 maja 1917„Firelight” Wielka Brytania1143T
3 czerwca 1917„Elisabeth” Francja2061T
3 czerwca 1917HMS „Mavis” Royal Navy1295N
4 czerwca 1917„Songvand” Norwegia2206T
7 czerwca 1917HMS „Pargust” Royal Navy2817N
3 sierpnia 1917„Hornchurch” Wielka Brytania2159T
RAZEMzatopione:18
uszkodzone:4

Uwagi

  1. ↑ SM – Seiner Majestät – [okręt] Jego Mości.
  2. ↑ Od 1917 roku: 51,12 metra[6][11].
  3. ↑ Wyporność jednostek niemieckich podano w tonach metrycznych, okrętów brytyjskich w długich tonach (ts), dla statków handlowych podano pojemność w tonach rejestrowych brutto.
  4. ↑ Opracowania znacznie różnią się wartościami zasięgu na powierzchni: Gibson i Prendergast 2014 ↓, s. 313 podają, że wynosił on 6910 mil morskich przy prędkości 7 węzłów, zaś Hutchinson 2001 ↓, s. 52 – 6430 Mm przy prędkości 7 węzłów.
  5. ↑ W momencie zatopienia na pokładzie UC-29 przebywało 25 ludzi[5].
  6. ↑ HMT – His Majesty’s Trawler – Trawler Jego/Jej Mości.
  7. ↑ HMS – His Majesty’s Ship – Okręt Jego/Jej Mości.
  8. ↑ Tonaż statków handlowych i innych cywilnych jednostek podany jest w tonach rejestrowych brutto.
  9. ↑ T – zatopiony, N – uszkodzony.

Przypisy

  1. ↑ a b c Fontenoy 2007 ↓, s. 106.
  2. ↑ a b c d e Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 182.
  3. ↑ Rössler 1989 ↓, s. 50.
  4. ↑ a b c d e Rössler 1989 ↓, s. 53.
  5. ↑ a b c d e f UC 29 ↓.
  6. ↑ a b c d e Möller i Brack 2004 ↓, s. 56.
  7. ↑ Williamson 2016 ↓, s. 14.
  8. ↑ a b Gogin ↓.
  9. ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 105.
  10. ↑ a b Hutchinson 2001 ↓, s. 53.
  11. ↑ a b c Gozdawa-Gołębiowski 1994 ↓, s. 564.
  12. ↑ a b c d UC II ↓.
  13. ↑ a b c d e f Knott 2015 ↓.
  14. ↑ a b Perepeczko 2000 ↓, s. 246.
  15. ↑ Perepeczko 2000 ↓, s. 247.
  16. ↑ Showell 2006 ↓, s. 56.
  17. ↑ a b Gibson i Prendergast 2014 ↓, s. 313.
  18. ↑ Witkowski 2009 ↓, s. 15.
  19. ↑ Showell 2006 ↓, s. 57.
  20. ↑ Witkowski 2009 ↓, s. 14.
  21. ↑ Moore 1990 ↓, s. 127.
  22. ↑ Rosenow ↓.
  23. ↑ Perepeczko 2000 ↓, s. 265.
  24. ↑ Perepeczko 2000 ↓, s. 266.
  25. ↑ Canganian ↓.
  26. ↑ a b c d Wwlossesbrms 2 ↓.
  27. ↑ Clan Shaw ↓.
  28. ↑ Sunniva ↓.
  29. ↑ a b Perepeczko 2000 ↓, s. 297.
  30. ↑ Primrose ↓.
  31. ↑ Yesso ↓.
  32. ↑ San Fraterno ↓.
  33. ↑ Norwood ↓.
  34. ↑ Roanoke ↓.
  35. ↑ Herbert Ingram ↓.
  36. ↑ Redcap ↓.
  37. ↑ Northumbria ↓.
  38. ↑ Storaas ↓.
  39. ↑ Upton Castle ↓.
  40. ↑ a b Perepeczko 2000 ↓, s. 329.
  41. ↑ Nidelven ↓.
  42. ↑ Perepeczko 2000 ↓, s. 331.
  43. ↑ Ragnhild ↓.
  44. ↑ Perepeczko 2000 ↓, s. 332.
  45. ↑ Carbo I ↓.
  46. ↑ Firelight ↓.
  47. ↑ Perepeczko 2000 ↓, s. 341.
  48. ↑ Perepeczko 2000 ↓, s. 353.
  49. ↑ a b c d e f Perepeczko 2000 ↓, s. 354.
  50. ↑ Elisabeth ↓.
  51. ↑ Mavis ↓.
  52. ↑ Songvand ↓.
  53. ↑ Hornchurch ↓.
  54. ↑ a b uboatsucc ↓.

Bibliografia

  • BRITISH MERCHANT SHIPS LOST to ENEMY ACTION Part 2 of 3 - January-August 1917 in date order (ang.). naval-history.net. [dostęp 2018-11-04].
  • Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. Robert Gardiner, Randal Gray (red.). London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.)
  • Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.)
  • R.H. Gibson, Maurice Prendergast: Niemiecka wojna podwodna 1914-1918. Oświęcim: Napoleon V, 2014. ISBN 978-83-7889-074-4.
  • Ivan Gogin: UC II type coastal submarine minelayers (1916-1917) (ang.). Navypedia. [dostęp 2018-11-04].
  • Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
  • Guðmundur Helgason: Canganian (ang.). uboat.net. [dostęp 2018-11-04].
  • Guðmundur Helgason: Carbo I (ang.). uboat.net. [dostęp 2018-11-05].
  • Guðmundur Helgason: Clan Shaw (ang.). uboat.net. [dostęp 2018-11-04].
  • Guðmundur Helgason: Elisabeth (ang.). uboat.net. [dostęp 2018-11-05].
  • Guðmundur Helgason: Firelight (ang.). uboat.net. [dostęp 2018-11-05].
  • Guðmundur Helgason: Herbert Ingram (ang.). uboat.net. [dostęp 2018-11-05].
  • Guðmundur Helgason: HMT Northumbria (ang.). uboat.net. [dostęp 2018-11-05].
  • Guðmundur Helgason: HMT Yesso (ang.). uboat.net. [dostęp 2018-11-05].
  • Guðmundur Helgason: Hornchurch (ang.). uboat.net. [dostęp 2018-11-05].
  • Guðmundur Helgason: Kapitänleutnant Ernst Rosenow (ang.). uboat.net. [dostęp 2018-11-04].
  • Guðmundur Helgason: Mavis (ang.). uboat.net. [dostęp 2018-11-05].
  • Guðmundur Helgason: Nidelven (ang.). uboat.net. [dostęp 2018-11-05].
  • Guðmundur Helgason: Norwood (ang.). uboat.net. [dostęp 2018-11-05].
  • Guðmundur Helgason: Pargust (ang.). uboat.net. [dostęp 2018-11-05].
  • Guðmundur Helgason: Primrose (ang.). uboat.net. [dostęp 2018-11-04].
  • Guðmundur Helgason: Ragnhild (ang.). uboat.net. [dostęp 2018-11-05].
  • Guðmundur Helgason: Redcap (ang.). uboat.net. [dostęp 2018-11-05].
  • Guðmundur Helgason: Roanoke (ang.). uboat.net. [dostęp 2018-11-05].
  • Guðmundur Helgason: San Fraterno (ang.). uboat.net. [dostęp 2018-11-05].
  • Guðmundur Helgason: Ships hit by UC 29 (ang.). uboat.net. [dostęp 2018-11-04].
  • Guðmundur Helgason: Songvand (ang.). uboat.net. [dostęp 2018-11-05].
  • Guðmundur Helgason: Storaas (ang.). uboat.net. [dostęp 2018-11-05].
  • Guðmundur Helgason: Sunniva (ang.). uboat.net. [dostęp 2018-11-04].
  • Guðmundur Helgason: UC 29 (ang.). uboat.net. [dostęp 2018-11-04].
  • Guðmundur Helgason: UC II (ang.). uboat.net. [dostęp 2018-11-04].
  • Guðmundur Helgason: Upton Castle (ang.). uboat.net. [dostęp 2018-11-05].
  • Robert Hutchinson: Jane’s Submarines: War Beneath the Waves from 1776 to the Present Day. Londyn: HarperCollins, 2001. ISBN 978-0-00-710558-8. (ang.)
  • Peta Knott: UC-6 Thames Estuary: Archaeological Report (ang.). historicengland.org.uk. [dostęp 2018-11-04].
  • John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.)
  • Eberhard Möller, Werner Brack: The Encyclopedia of U-Boats: From 1904 to the Present. London: Greenhill Books, 2004. ISBN 1-85367-623-3. (ang.)
  • Andrzej Perepeczko: U-booty I wojny światowej. Warszawa: Lampart, 2000. ISBN 83-86776-51-X.
  • Eberhard Rössler: The U-Boat: The Evolution And Technical History Of German Submarines. Annapolis: Naval Institute Press, 1989. ISBN 0-87021-966-9. (ang.)
  • Jak Mallmann Showell: The U-Boat Century: German Submarine Warfare 1906–2006. London: Chatham Publishing, 2006. ISBN 978-1-86176-241-2. (ang.)
  • Gordon Williamson: U-booty Kajzera. Niemieckie okręty podwodne I wojny światowej. Oświęcim: Wydawnictwo Napoleon V, 2016. ISBN 978-83-65652-73-7.
  • Igor Witkowski: U-booty. Historia niemieckich okrętów podwodnych. Warszawa: WIS-2, 2009. ISBN 978-83-88259-45-6.
Okręty podwodne typu UC II

Kaiserliche Marine

Media użyte na tej stronie

Tickmark icon.svg
Autor: MGalloway (WMF), Licencja: CC BY-SA 3.0
A tickmark icon included in the OOjs UI MediaWiki lib.
OOjs UI icon check.svg
Autor: MGalloway (WMF), Licencja: CC BY-SA 3.0
A tickmark icon included in the OOjs UI MediaWiki lib.
Simsadus- London; The American navy in Europe (1920) (14580064668 - UC 56).jpg
Autor: Internet Archive Book Images, Licencja: No restrictions
German submarine UC 56 after internment at Santander

Identifier: simsaduslondonam00leig (find matches)
Title: Simsadus: London; The American navy in Europe
Year: 1920 (1920s)
Authors: Leighton, John Langdon. (from old catalog)
Subjects: United States. Navy World War, 1914-1918
Publisher: New York, H. Holt and company
Contributing Library: The Library of Congress
Digitizing Sponsor: Sloan Foundation

View Book Page: Book Viewer
About This Book: Catalog Entry
View All Images: All Images From Book
Click here to view book online to see this illustration in context in a browseable online version of this book.

Text Appearing Before Image:
'
 Text Appearing After Image:
THE ESTABLISHMENT OF BASES 41 seen when it suddenly came to the surface within200 yards of the Tucker. The Tucker immedi-ately opened fire with her forward gun, and at fullspeed, ran towards it to attack it with depth charges.The submarine immediately submerged. The de-stroyer then passed over to the spot where the sub-marine had submerged, dropped several depth charges,and described a circle in order to pass over thesame spot again. While the Tucker was thusmanoeuvering, the submarine came to the surfaceagain and the Tucker opened fire, one of theshells apparently hitting it. Again, the submarinesubmerged and the Tucker passed over the spotdropping depth charges. A few moments later thebow of the submarine appeared above the waves, at anangle which indicated that all was not well on board,and then slowly sank. The Commanding Officer, inhanding in his report of this encounter, felt convincedthat a submarine had been destroyed. In consultingthe charts of submarine movements, which I sh

Note About Images

Please note that these images are extracted from scanned page images that may have been digitally enhanced for readability - coloration and appearance of these illustrations may not perfectly resemble the original work.
War Ensign of Germany (1903–1919).svg
War Ensign of the en:German Empire from 1903-1919 (correction of date shown on image which shows 1918). Based on image of coat of arms at [1]. Currently unable to add further details for crown or further details to sceptor due to lack of high-quality images of the coat of arms.
Civil Ensign of the United Kingdom.svg
Red Ensign, Civil Ensign of the United Kingdom
Ensign of France.svg
Marine Nationale and French merchant ensign. Used from 1794 to 1814/1815, and from 1848 to present.
Notice that its proportions differ from those of the French civil flag. (ensign : 30:33:37, civil : 1/3,1/3,1/3)