SN 1604
| ||
 Zdjęcie pozostałości po Gwieździe Keplera (w fałszywych kolorach) wykonane przez:
| ||
| Data odkrycia | 9 października 1604 | |
| Dane obserwacyjne (J2000) | ||
| Typ supernowej | Ia[1] | |
| Pozostałość | Muszelka | |
| Galaktyka | Droga Mleczna | |
| Gwiazdozbiór | Wężownik | |
| Rektascensja | 17h 30m 42s | |
| Deklinacja | −21° 29′ | |
| Odległość | 20 tys. ly | |
| Największa jasność | -2,25 do -2,5m | |
| Charakterystyka fizyczna | ||
| Typ przodka | biały karzeł | |
| Uwagi | Ostatnia supernowa zaobserwowana w naszej Galaktyce. Widoczna gołym okiem przez 18 miesięcy. | |
Gwiazda Keplera (również Nowa Keplera lub SN 1604) – supernowa odkryta w 1604 roku, położona w gwiazdozbiorze Wężownika w odległości około 20 tysięcy lat świetlnych od Ziemi. Ostatnia supernowa zaobserwowana w naszej Galaktyce.
Nazwa
Oficjalne oznaczenie supernowej to SN 1604, akronim „SN” oznacza „supernową”, a liczba to rok odkrycia. Bardziej popularnie supernowa jest znana jako Gwiazda Keplera lub Nowa Keplera od nazwiska Johannesa Keplera, który ją opisał.
Odkrycie
Supernowa została pierwszy raz zaobserwowana 9 października 1604[2]. Niemiecki astronom Johannes Kepler zauważył ją pierwszy raz 17 października i opisał w książce De Stella nova in pede Serpentarii (Nowa gwiazda na stopie Wężownika).
Supernowa była widoczna gołym okiem. W czasie szczytowej jasności była najjaśniejszym obiektem na nocnym niebie, łącznie z wszystkimi planetami prócz Wenus, z jasnością gwiazdową równą −2,5.
Charakterystyka
Notatki Keplera na temat gwiazdy są na tyle szczegółowe, że pozwoliły zidentyfikować supernową jako supernową termonuklearną, czyli typu Ia. Tego typu supernowe mogą powstawać w wyniku kolizji dwóch białych karłów lub przez akrecję materii na powierzchni jednego białego karła w ciasnym układzie podwójnym. W przypadku Gwiazdy Keplera dane obserwacyjne sugerują, że do eksplozji doszło w układzie podwójnym, na co wskazuje odkryta w 2013 roku struktura w kształcie dysku oraz duże ilości magnezu w obłoku po supernowej – ten pierwiastek nie jest wytwarzany w dużych ilościach w supernowych, ale mógł pochodzić z towarzyszącej białemu karłowi gwiazdy[3].
Znaczenie
Była ostatnią obserwowaną supernową bezsprzecznie znajdującą się w naszej Galaktyce, znajdowała się nie dalej niż 6 kiloparseków (około 20 000 lat świetlnych). Była to druga supernowa widziana w czasie jednego pokolenia (pierwszą była SN 1572 widziana przez Tycho Brahe w Kasjopei). Od tego momentu nie zanotowano więcej supernowych w Drodze Mlecznej, jednakże notuje się takie zjawiska w innych galaktykach.
Przypisy
- ↑ Chandra X-Ray Observatory. W: Kepler's Supernova Remnant: A Star's Death Comes to Life [on-line]. [dostęp 2006-01-16].
- ↑ Bill Blair's Kepler's Supernova Remnant Page. [dostęp 2008-07-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-16)].
- ↑ Famous Supernova Reveals Clues About Crucial Cosmic Distance Markers (ang.). sciencedaily.com, 2013-03-18. [dostęp 2013-03-18].
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
X-ray, Optical & Infrared Composite of Kepler's Supernova Remnant
"On October 9, 1604, sky watchers -- including astronomer Johannes Kepler, spotted a "new star" in the western sky, rivaling the brilliance of nearby planets. "Kepler's supernova" was the last exploding supernova seen in our Milky Way galaxy. Observers used only their eyes to study it, because the telescope had not yet been invented. Now, astronomers have utilized NASA's three Great Observatories to analyze the supernova remnant in infrared, optical and X-ray light." [1]
- Color Code (Energy):
- Blue: X-ray (4-6 keV), en:Chandra X-ray Observatory, The higher-energy X-rays come primarily from the regions directly behind the shock front.
- Green: X-ray (0.3-1.4 keV), en:Chandra X-ray Observatory; Lower-energy X-rays mark the location of the hot remains of the exploded star.
- Yellow: Optical, en:Hubble Space Telescope; The optical image reveals 10,000 degrees Celsius gas where the supernova shock wave is slamming into the densest regions of surrounding gas.
- Red: Infrared, en:Spitzer space telescope; The infrared image highlights microscopic dust particles swept up and heated by the supernova shock wave.