SN 1993J
| ||
 (c) ESA/Hubble, CC BY 4.0 Wizja artystyczna supernowej SN 1993J | ||
| Odkrywca | Francisco Garcia Diaz | |
| Data odkrycia | 28 marca 1993 | |
| Dane obserwacyjne (J2000) | ||
| Typ supernowej | II b (pośredni II / Ib) | |
| Galaktyka | Galaktyka Bodego (M81) | |
| Gwiazdozbiór | Wielka Niedźwiedzica | |
| Rektascensja | 09h 55m 24,77476s | |
| Deklinacja | +69° 01′ 13,7026″ | |
| Odległość | 12 mln ly (3,7 Mpc) | |
| Charakterystyka fizyczna | ||
| Uwagi | II najjaśniejsza supernowa obserwowana w XX wieku | |
SN 1993J – supernowa w Galaktyce Bodego w konstelacji Wielkiej Niedźwiedzicy. Została odkryta 28 marca 1993 roku przez astronoma amatora Francisco Garcię Diaza z Lugo w Hiszpanii. W momencie odkrycia miała jasność około 10,5m i była drugą najjaśniejszą supernową obserwowaną w XX wieku (po SN 1987A).
Zachowanie tej supernowej jest niezwykłe, gdyż po wybuchu wykazywała cechy typowe dla supernowych typu II, lecz później w jej widmie pojawiły się silne linie helu charakterystyczne dla supernowych typu Ib[1]. Oznacza to, że gwiazda przodek przed wybuchem w znacznym stopniu traciła swoją masę.
Gwiazda, której wewnętrzne warstwy zapadły się powodując wybuch supernowej, miała masę 10 razy większą od masy Słońca. Dziś nie obserwujemy już samej supernowej, widoczne są jednak świetlne echa odbijające się od gwiazdy towarzyszącej jej w układzie podwójnym. Jest to pierwszy znany przypadek, gdy gwiazda towarzysząca przetrwała wybuch supernowej. Znaczny transfer materii do pozostałej gwiazdy towarzyszki, który miał miejsce w ciągu ostatnich kilkuset lat przed gwiezdną eksplozją, może pomóc wyjaśnić osobliwości supernowej SN 1993J.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
(c) ESA/Hubble, CC BY 4.0
This is an artist's impression of supernova 1993J, an exploding star in the galaxy M81 whose light reached us 21 years ago. The supernova originated in a double-star system where one member was a massive star that exploded after siphoning most of its hydrogen envelope to its companion star. After two decades, astronomers have at last identified the blue helium-burning companion star, seen at the center of the expanding nebula of debris from the supernova. The NASA/ESA Hubble Space Telescope identified the ultraviolet glow of the surviving companion embedded in the fading glow of the supernova.
In a new ultraviolet image, the magnificent M81 spiral galaxy is shown at the center. The orbiting observatory spies the galaxy's "sizzling young starlets" as wisps of bluish-white swirling around a central golden glow. The tints of gold at M81's center come from a "senior citizen" population of smoldering stars.