SU-26

SU-26
Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Producent	Zakłady im. Kirowa w Leningradzie
Typ pojazdu	samobieżne działo polowe
Trakcja	gąsienicowa
Załoga	4
Historia
Prototypy	1941
Produkcja	1941–1942
Egzemplarze	12
Dane techniczne
Silnik	4-cylindrowy silnik gaźnikowy T-26, o mocy 90 KM (66 kW)
Poj. zb. paliwa	192 l
Pancerz	do 20 mm
Długość	4,62 m
Szerokość	2,44 m
Masa	12,0 t
Moc jedn.	7,5 KM/t
Osiągi
Prędkość	30 km/h
Zasięg	130 km
Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)	0,60 m
Rowy (szer.)	2,00 m
Ściany (wys.)	0,75 m
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1× armata pułkowa wz. 1927 kalibru 76 mm

SU-26 (СУ-26; SU-76P, СУ-76П) – radzieckie samobieżne działo polowe opracowane na początku lat 40. XX wieku. Pojazd zbudowany był na podwoziu czołgu lekkiego T-26 a jego uzbrojenie stanowiła umieszczona w obrotowej wieży armata pułkowa wz. 1927 kalibru 76 mm.

Prace nad działami samobieżnymi na podwoziu czołgu T-26 rozpoczęto w połowie lat 30. XX wieku. Opracowane zostały wówczas pojazdy AT-1, SU-1, SU-5 oraz SU-6, jednak żaden z nich nie trafił do seryjnej produkcji. W lecie 1941 roku, wkrótce po niemieckiej napaści na ZSRR do fabryk i zakładów naprawczych z frontu zaczęły przybywać uszkodzone podczas walk czołgi T-26. Ze względu na niewielką przydatność czołgów T-26 w konfrontacji z używanymi przez Niemców czołgami PzKpfw III i PzKpfw IV dostarczane pojazdy przebudowywano m.in. na wozy zabezpieczenia technicznego czy działa samobieżne.

W październiku 1941 roku w leningradzkich zakładach im. Kirowa powstał prototypowy egzemplarz SU-26. Do 1942 roku zbudowanych zostało łącznie dwanaście tych pojazdów.

Bibliografia

• СУ-26 \ СУ-76П (ros.). Aviarmor. [dostęp 2011-04-02].

Linki zewnętrzne

• SU-26 (ang.). Armchairgeneral.com. [dostęp 2013-04-17].