SZD-31 Zefir 4
 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Konstruktor | |
| Typ | szybowiec wyczynowy |
| Konstrukcja | mieszana |
| Załoga | 1 |
| Historia | |
| Data oblotu | 7 grudnia 1967 |
| Liczba egzemplarzy | 3 |
| Liczba wypadków • w tym katastrof |
|
| Dane techniczne | |
| Wymiary | |
| Rozpiętość | 19 m |
| Wydłużenie | 23 |
| Długość | 8 m |
| Wysokość | 2,1 m |
| Powierzchnia nośna | 15,7 m² |
| Profil skrzydła | NACA 66/215/-416 |
| Masa | |
| Własna | 435 kg |
| Startowa | 530 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość minimalna | 72 km/h |
| Prędkość dopuszczalna | 240 km/h |
| Prędkość min. opadania | 0,68 m/s przy 102 km/h |
| Doskonałość maks. | 42 przy 84 km/h |
| Współczynnik obciążenia konstrukcji | +6 / -3 g |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| Polska | |
SZD-29 Zefir 4 – polski jednomiejscowy wyczynowy szybowiec zaprojektowany w Szybowcowym Zakładzie Doświadczalnym w Bielsku-Białej.
Historia
Bogumił Szuba opracował ostatni szybowiec z rodziny Zefirów w 1967 r. Konstrukcja była przewidziana do udziału w zawodach i do lotów rekordowych w klasie otwartej.
W stosunku do poprzedniej wersji Zefir 4 miał zmienione pokrycie sterów, lotek i klap na płócienne co pozwoliło poprawić ich wyważenie oraz zmniejszyć masę usterzenia wysokości. Usterzenie kierunku zostało przekonstruowane tak aby dać możliwość przesunięcia steru wysokości do góry, co ułatwiało lądowanie w przygodnym terenie. W Zefirze 4 konstruktorzy przywrócili hamulce aerodynamiczne w skrzydłach[1].
Prototyp o znakach rejestracyjnych SP-2417 został oblatany przez Adama Zientka w dn. 7 grudnia 1967 r. na lotnisku w Bielsku[2].
Zbudowano dwa dodatkowe egzemplarze (SP-2518, SP-2519), które wzięły udział w szybowcowych mistrzostwach świata w Lesznie. W tym mistrzostwach Jan Wróblewski zajął 14 a Mirosław Królikowski 28 miejsce[3]. Jako przyczynę niepowodzenia startu Polaków postrzegano niewielki nalot pilotów na nowym typie szybowca, niekorzystne warunki termiczne oraz niewłaściwa budowa hamulców aerodynamicznych[1].
Z uwagi na brak sukcesów oraz wdrożenie do produkcji innych konstrukcji szybowiec Zefir 4 nie został skierowany do produkcji seryjnej.
Doświadczenia zdobyte przy konstruowaniu tego szybowca wykorzystano przy późniejszych konstrukcjach. Problemy z hamulcami aerodynamicznymi doprowadziły do pracowania hamulców umieszczonych wyłącznie na górnej powierzchni skrzydła. Skrzydła z rozbitego Zefira 4 stały się podstawą do skonstruowania dwumiejscowego szybowca wyczynowego SZD-40 Halny[1].
Egzemplarz o znakach rejestracyjnych SP-2519 jest użytkowany przez Aeroklub Gliwicki.
Konstrukcja
Jednomiejscowy grzbietopłat o konstrukcji mieszanej[4].
Skrzydło drewniane, dwudzielne o konstrukcji skorupowej, bezdźwigarowej. Wyposażone w dwudzielne lotki bezszczelinowe z hamulcami aerodynamicznymi oraz sześciodzielne klapy szczelinowe.
Kadłub konstrukcji wręgowo-podłużnicowej kryty sklejką - powierzchnie nierozwijalne laminatem szklanym. Na końcu kadłuba mieści się spadochron hamujący jednorazowego użytku. Zaczep do holu u dołu kadłuba pod sterownicą. Kabina zakryta jednoczęściową limuzyną otwieraną na prawo. Za fotelem pilota umieszczony bagażnik oraz miejsce na radiostację i barograf.
Usterzenie wysokości dwudzielne.
Podwozie jednotorowe, koło główne chowane w locie, amortyzowana płoza ogonowa.
Wyposażenie kabiny: radiostacja RS-3, barograf, busola, prędkościomierz, wariometr, wysokościomierz i wskaźnik tlenu, zakrętomierz i sztuczny horyzont, aparatura tlenowa SAT-5.
Przypisy
- ↑ a b c Andrzej Glass, Tomasz Murawski (praca zbiorowa), Polskie szybowce 1945-2011. Problemy rozwoju, Wydawnictwo SCG, Bielsko-Biała 2012, ISBN 978-83-932826-0-9, s. 85
- ↑ http://www.piotrp.de/SZYBOWCE/pszd31.htm SZD-31 Zefir 4 dostęp 2018-05-14
- ↑ 11 SZYBOWCOWE MISTRZOSTWA ŚWIATA. [dostęp 2018-12-17]. (pol.).
- ↑ SZD-31 "Zefir 4", 1967. [dostęp 2018-12-17]. (pol.).
Bibliografia
- Andrzej Glass, Tomasz Murawski (praca zbiorowa), Polskie szybowce 1945-2011. Problemy rozwoju, Wydawnictwo SCG, Bielsko-Biała 2012, ISBN 978-83-932826-0-9, s. 83-86,
- Jerzy Śmielkiewicz, Problemy rozwoju szybowców Zefir, Polska Technika Lotnicza Materiały Historyczne, 26(9/2006)]
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Szybowiec SZD-31 Zefir 4