SZD-38 Jantar 1

SZD-38 Jantar 1
Ilustracja
SZD-38 Jantar 1
Dane podstawowe
Państwo

 Polska

Producent

Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Szybownictwa w Bielsku-Białej

Konstruktor

Adam Kurbiel

Typ

szybowiec

Konstrukcja

średniopłat

Załoga

1

Historia
Data oblotu

14 lutego 1972

Lata produkcji

1973–1975

Liczba egzemplarzy

57

Dane techniczne
Wymiary
Rozpiętość

19 m

Wydłużenie

27

Długość

7,11 m

Wysokość

1,61 m

Powierzchnia nośna

13,38 m²

Profil skrzydła

Fx-67 K170 przechodzący w Fx-67 K150

Masa
Własna

295 kg

Użyteczna

119 kg

Startowa

417 kg (bez balastu), 515 kg (z balastem)

Osiągi
Prędkość minimalna

70 km/h

Prędkość dopuszczalna

250 km/h, 230 km/h (z balastem)

Prędkość min. opadania

0,5 m/s przy 75 km/h (bez balastu)

Doskonałość maks.

47 przy 95 km/h (bez balastu)

Współczynnik obciążenia konstrukcji

+5,3 / -2,65 g

Dane operacyjne
Użytkownicy
Polska, Australia

SZD-38 Jantar 1 – polski, jednomiejscowy, szybowiec wysokowyczynowy, zaprojektowany w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Szybownictwa w Bielsku-Białej.

Historia

Zespół konstrukcyjny pod kierownictwem mgr. inż. Adama Kurbiela, na bazie SZD-37 Jantar, opracował kolejną wersję Jantara, która została skierowana do produkcji seryjnej. Od wcześniejszej wersji różniła się całkowicie laminatową konstrukcją kadłuba, nową tablicą przyrządów oraz powiększonymi do 98 litrów zbiornikami balastowymi[1].

Dwa pierwsze egzemplarze, o znakach rejestracyjnych SP-2659 i SP-2660, zostały przygotowane z myślą o starcie w 14 Szybowcowych Mistrzostwach Świata w Waikerie[2]. Franciszek Kępka zajął w nich trzecie miejsce w klasie otwartej a Stanisław Wujczak był ósmy[3].

Jantary zostały sprzedane w Australii zaraz po zawodach. W 2013 r. jeden z nich należał do członka Geelong Gliding Clubi nosił znaki VH-GOD[1].

Produkcja seryjna ruszyła w 1973 r. i łącznie wyprodukowano 57 szybowców, z czego 24 trafiło na eksport.

Konstrukcja

Szybowiec jednomiejscowy w układzie średniopłata o konstrukcji laminatowej[1].

Skrzydło dwudzielne, skorupowe, jednodźwigarowe o obrysie dwutrapezowym o konstrukcji przekładkowowej z wbudowanymi zbiornikami balastowymi. Dźwigar skrzynkowy, z pasami z włókna szklanego. Wyposażone w lotki bez wyważenia masowego działające również jako klapy oraz w metalowe hamulce aerodynamiczne umieszczone na górnej i dolnej powierzchni skrzydła.

Kadłub całkowicie laminatowy, w części centralnej wlaminowana jest stalowa kratownica stanowiąca węzeł mocujący podwozie główne i łączący skrzydła z kadłubem. Wyposażony w zaczep do lotów na holu i startu za wyciągarką. Kabina zakryta z dwuczęściową limuzyną. Pedały i fotel pilota regulowane. Tablica przyrządów wyposażona w prędkościomierz PR-250s lub PR-400s, wysokościomierz W-12s lub W-10s, wariometr WRs-5 z kompensatorem WEC, wariometr WRs-30c, zakrętomierz EZS-3, busolę BS-1. Istnieje możliwość zabudowy sztucznego horyzontu, radiostacji i instalacji tlenowej[4]. Anteną radiostacji wlaminowana w statecznik pionowy.

Usterzenie w układzie T o konstrukcji przekładkowej. Usterzenie wysokości dwuczęściowe o obrysie trapezowym.

Podwozie jednotorowe, główne chowane w locie wyposażone w hamulec tarczowy sprzężony z hamulcami aerodynamicznymi, tylne stałe osłonięte laminatową owiewką.

Przypisy

  1. ↑ a b c SZD-38 "Jantar 1", 1973. [dostęp 2018-06-09]. (pol.).
  2. ↑ Andrzej Glass, Tomasz Murawski (praca zbiorowa), Polskie szybowce 1945-2011. Problemy rozwoju, Wydawnictwo SCG, Bielsko-Biała 2012, ISBN 978-83-932826-0-9, s. 142
  3. ↑ 14 Szybowcowe Mistrzostwa Świata, Waikerie, Australia 1974. [dostęp 2018-06-09]. (pol.).
  4. ↑ SZD-38 Jantar 1. [dostęp 2018-06-09]. (pol.).

Bibliografia

  • Andrzej Glass, Tomasz Murawski (praca zbiorowa), Polskie szybowce 1945-2011. Problemy rozwoju, Wydawnictwo SCG, Bielsko-Biała 2012, ISBN 978-83-932826-0-9, s. 142.

Linki zewnętrzne

Polskie szybowce i motoszybowce po 1945 roku
Instytut Szybownictwa
Szybowcowy
Zakład Doświadczalny
Szybowce zakładów PZL
Politechnika Warszawska
Margański & Mysłowski
Zakłady Lotnicze
Inni wytwórcy

Media użyte na tej stronie

Flag of Poland (1928–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flag of Poland (1927–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).