Saab 340 AEW&C Erieye

Saab 340 AEW&C Erieye

Dane podstawowe
Państwo	Szwecja
Producent	Saab
Typ	Lotniczy System Ostrzegania i Kontroli
Konstrukcja	metalowa
Załoga	6
Historia
Data oblotu	17 stycznia 1994
Liczba egzemplarzy	12
Dane techniczne
Napęd	2 x Silnik turbośmigłowy General Electric CT7-9B
Moc	1305 kW (1750 KM) każdy
Wymiary
Rozpiętość	21,44 m
Długość	20,57 m
Wysokość	6,97 m
Powierzchnia nośna	42 m²
Masa
Własna	10 300 kg
Startowa	13 155 kg
Osiągi
Pułap	7 620 m
Długotrwałość lotu	6 h

Saab 340 AEW&C Erieye – szwedzki samolot ostrzegania i kontroli obszaru powietrznego zbudowany na bazie pasażerskiej maszyny Saab 340.

Historia

Metro III w wersji demonstratora technologii TP88

Prace nad powietrznym systemem wczesnego ostrzegania rozpoczęto w Szwecji na początku lat 80. XX wieku. Uznano, iż ta forma przenoszenia systemu zdecydowanie lepiej uzupełni luki w istniejącym naziemnym systemie obrony powietrznej kraju niż kolejne radary z rozkładanymi masztami rozmieszczone na lądzie. Program o kryptonimie FSR-890, którego celem było opracowanie i wdrożenie do produkcji działającego lotniczego systemu radarowego, rozpoczęto w 1981 roku. Opracowanie radaru powierzono firmie Ericsson Microwave Systems. Wymagano, aby przy dużych możliwościach wykrywania celów, dysponując dużym zasięgiem, system był jednocześnie na tyle lekki aby można go było zamontować na niewielkiej maszynie. Z jednej strony redukowało to koszty całego systemu, a z drugiej pozwalało na wykorzystanie przez samolot - nosiciel radaru, drogowych odcinków lotniskowych, będących ważnym elementem szwedzkiej doktryny użycia sił powietrznych. Formalny kontrakt na budowę dopplerowskiego radaru pracującego w paśmie S (w terminologii NATO E/F) z anteną z aktywnym skanowaniem elektronicznym, ze 192 półprzewodnikowymi modułami nadawczo - odbiorczymi pracującymi w paśmie od 3,1 do 3,3 GHZ, firma Ericsson Microwave Systems podpisała w 1985 roku. Trzy lata wcześniej, w 1982 roku, nawiązano współpracę z amerykańską firmą Fairchild Aircraft, producentem samolotu Fairchild Metro III, który został wybrany na nosiciela całego systemu. W 1983 roku rozpoczęto wstępne prace mające przystosować maszynę Fairchilda do montażu radaru, w tym próby modeli w tunelu aerodynamicznym. Dwa lata później przystąpiono do budowy prototypu. Antena radaru umieszczona została w długim na 9 metrów zasobniku wykonanym z materiałów kompozytowych, kevlaru i włókna węglowego. Zakres widzenia na burtę radaru wynosił 120°. Radar nie obejmował swoim zasięgiem dużych stref z przodu i z tyłu. Zakładano, że problem ten zostanie rozwiązany dzięki dobremu planowaniu misji, jak również współdziałaniu kilku maszyn. Zasięg wykrywania celu wielkości myśliwca określono na 300 km. Zakładano również w przyszłości uzyskanie zdolności do wykrywania celów morskich i/lub lądowych. Pojemnik z anteną radaru umieszczono nad kadłubem wspierając go na zastrzałach. Zapewniono dzięki temu odpowiednią wentylację i chłodzenie całości, zniwelowano negatywny wpływ kontenera na stateczność podłużną maszyny oraz zmniejszono martwe strefy obserwacji. Kadłub samolotu wzmocniono dodatkowymi wręgami, a w połowie jego długości zainstalowano gródź termiczną chroniącą załogę przed wysoką temperaturą, jaką mogła generować elektronika pokładowa, usunięto też kilka okien pozostawiając jedynie sześć par. Dodatkowa aparatura, jaka znalazła się na pokładzie, wymagała większego źródła zasilania. Pod kadłubem samolotu zainstalowano pomocniczą jednostkę zasilającą (APU) o mocy 60 kVA. W przypadku zagrożenia załoga mogła odrzucić zasobnik z APU, zwiększając tym samym szybkość samolotu. Maszynę wyposażono również w dodatkowy system nawigacji, a na stateczniku poziomym zainstalowano (na jego dolnych i górnych powierzchniach) dodatkowe powierzchnie ustateczniające, mające rekompensować wpływ pojemnika z anteną radaru na prace stateczników. Pod koniec lat 80. XX wieku samolot (który otrzymał szwedzkie oznaczenie TP88) rozpoczął próby w powietrzu z makietą radaru, a na początku kolejnej dekady w powietrze wzniosła się w pełni sprawna maszyna. Maszyna Swearingen Metroliner miała być jedynie demonstratorem technologii, docelowo zakładano wykorzystanie innego samolotu w roli nosiciela systemu radarowego. Brano pod uwagę samoloty typu Lockheed C-130 HerculesJ, Fokker 50 i Saab 340. Pomyślny przebieg prób zaowocował w 1993 roku zamówieniem przez Szwedzkie Siły Powietrzne sześciu maszyn typu Saab 340B, z tego czterech wyposażonych w system wczesnego ostrzegania. Model 340B był wersją przystosowaną do operowania w niskich temperaturach i dużych wysokościach. 17 stycznia 1994 roku oblatano pierwszy egzemplarz Saaba 340B zmodyfikowanego pod kątem instalacji radaru. Formalnie dostawy nowych maszyn, już z zainstalowanym radarem, rozpoczęły się w 1997 roku (rok wcześniej dostarczono pierwszy egzemplarz przeznaczony do prób). Do kwietnia 1999 roku dostarczono wszystkie zamówione samoloty. W Szwecji maszyny z radarem wczesnego ostrzegania otrzymały oznaczenie S100B Argus.

Bibliografia

• Michał Gajzler, Erieye - Szwedzki AWACS, „Nowa Technika Wojskowa”, nr 11 (2015), s. 86-90, ISSN 1230-1655.