Sabine Appelmans

Sabine Appelmans

Państwo	Belgia
Data i miejsce urodzenia	22 kwietnia 1972 Brugia
Wzrost	168 cm
Masa ciała	57 kg
Gra	leworęczna
Zakończenie kariery	2001
Trener	Steven Martens
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	7 WTA, 1 ITF
Najwyżej w rankingu	16 (24 listopada 1997)
Australian Open	QF (1997)
Roland Garros	4R (1991)
Wimbledon	4R (1996–1997, 2000)
US Open	4R (1992, 1999)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	4 WTA, 1 ITF
Najwyżej w rankingu	21 (21 sierpnia 1997)
Australian Open	QF (1991)
Roland Garros	3R (1992)
Wimbledon	SF (1997)
US Open	3R (1991)

Sabine Appelmans (ur. 22 kwietnia 1972 w Brugii) – tenisistka belgijska, zwyciężczyni turniejów WTA w grze pojedynczej i podwójnej, ćwierćfinalistka Australian Open 1997. Zawodniczka leworęczna z oburęcznym bekhendem.

Kariera tenisowa

W karierze zawodowej siedmiokrotnie zwyciężała turnieje singlowe oraz czterokrotnie deblowe. Jedna z najsłynniejszych belgijskich tenisistek tego okresu, obok Dominique Monami. W 1997 roku klasyfikowana jako szesnasta rakieta świata. W rankingu deblistek najwyżej na dwudziestym pierwszym miejscu. Początkowo tenisistka leworęczna z oburęcznym backhandem, później przestawiła się na grę prawą ręką. Trenowana przez Stevena Martensa.

Zaczęła grać w tenisa w wieku siedmiu lat, na korcie swoich sąsiadów. Jej talent dostrzegł Fred Debruyn, który został jej trenerem. Początkowo uczyła się grać lewą ręką, gdyż chciała zostać z przyjacielem w grupie tenisistów leworęcznych, potem grała prawą ręką.

Sabine nominowana była do wielu nagród. Belgijski magazyn „Panorama” wybrał ją Idealną Kobietą. Belgijska tenisistka pokonała w rankingu Claudię Schiffer, Sharon Stone i Pamelę Anderson. W latach 1994–1995 nominowana do tytułu „Karen Krantzke Sportsmanship Award”. Wybrana Najpiękniejszą Tenisistką WTA Tour w 1997 roku. Tuż za nią znalazły się Niemki: Jana Kandarr i Steffi Graf.

Sabine zadebiutowała na światowych kortach na Roland Garros 1988. Przebrnęła trzy rundy kwalifikacji. Przegrała w drugiej rundzie turnieju głównego z [6] Heleną Sukovą. Zagrała w Pucharze Federacji w tym samym roku i zwyciężyła swój pierwszy mecz z Austriaczką Petrą Schwartz (krecz Schwarz). W kolejnej edycji wielkoszlemowego turnieju w Paryżu odpadła we wczesnej fazie eliminacji. W 1989 roku znów zagrała w Fed Cup, ale tym razem poniosła porażkę z Czeszką Sukovą. Zadebiutowała w Australian Open w 1990 roku, dochodząc aż do trzeciej rundy, pokonując m.in. Nicole Pratt. Doszła do finału w Auckland. Już w pierwszej rundzie French Open trafiła na [8] Katerinę Maleewą i przegrała w dwóch setach do trzech. W US Open przegrała z Gabrielą Sabatini. Osiągnęła ćwierćfinał w Filderstadt i Brisbane, trzecią rundę w Sydney w 1991 roku. Przegrała z Mary Joe Fernández w czwartej rundzie Australian Open. Na tym samym etapie odpadła z French Open (porażka z Graf). Na Niemkę trafiła w pierwszej rundzie debiutanckiego występu na Wimbledonie, w US Open pechowo wylosowała od razu Zinę Garrison. W Mediolanie uległa Martinie Navrátilovej, na etapie ćwierćfinału. Wygrała tytuł w Arizona Classic. W drugiej rundzie w Essen wygrała z Polką Katarzyną Nowak. Osiągnęła ćwierćfinał w Berlinie (porażka z Arantxą S. Vicario). W drugiej rundzie Wielkiego Szlema w Londynie uległa najwyżej rozstawionej Monice Seles. Na letnich igrzyskach w 1992 roku doszła do ćwierćfinału, przegrywając w dwóch setach z Graf. Wygrała z Anke Huber na US Open w Nowym Jorku, przegrała w czwartej rundzie z Gabrielą Sabatini. Osiągnęła finał w Budapeszcie. Wielokrotnie drogę do dalszej rundy turnieju blokowały jej czołowe wówczas tenisistki świata, na które Sabine trafiała we wczesnych rundach imprez. Wygrała jednak prestiżowy turniej w Linzu (dwukrotnie – 1994 i 1996). To jedna z dwóch Belgijek, które wygrywały Generali Ladies Linz – później dokonała tego Justine Henin-Hardenne. Odniosła triumf także w Pattayi. W 1995 wygrała w Zagrzebiu, osiągnęła finał w Budapeszcie, czwartą rundę Wimbledonu 1997 (porażka z numerem 1 – Hingis), trzecią rundę Australian Open 1999. W Italian Open przegrała z Monami w drugiej rundzie (po kwalifikacjach). W 2000 osiągnęła czwartą rundę Indian Wells. Po raz ostatni pojawiła się na Australian Open 2001, odpadając w drugiej rundzie z Denisą Chládkovą, a pokonując wcześniej Pavlinę Nolę z Bułgarii.

Jej konfrontacje z rodaczkami przebiegały z różnym rezultatem. Raz udało się jej wygrać z Justine Henin-Hardenne, w drugim ich spotkaniu wygrała młodsza gwiazda z Belgii. Dwukrotnie przegrała z Kim Clijsters, ograła Els Callens, przegrała wszystkie siedem spotkań z Dominique Monami w latach 1993–1999.

Wygrane turnieje

gra pojedyncza (7)

	Data	Turniej	Kat.	($)	Naw.	Finalistka	Wynik
1.	28/10/1991	Phoenix, Arizona Classic	Kategoria IV	150 000	twarda	Chanda Rubin	7:5, 6:1
2.	04/11/1991	Nashville, VS of Nashville	Kategoria IV	150 000	twarda	Katrina Adams	6:2, 6:4
3.	13/04/1992	Pattaya, Volvo Open	Kategoria V	100 000	twarda	Andrea Strnadová	7:5, 3:6, 7:5
4.	07/02/1994	Linz, EA-Generali Ladies	Kategoria III	150 000	dywanowa	Meike Babel	6:1, 4:6, 7:6(3)
5.	11/04/1994	Pattaya, Volvo Open	Kategoria III	100 000	twarda	Patty Fendick	6:7(5), 7:6(5), 6:2
6.	24/04/1995	Bol, Open de Bol	Kategoria III	161 250		Silke Meier	6:4, 6:3
7.	26/02/1996	Linz, EA-Generali Ladies	Kategoria III	164 250	dywanowa	Julie Halard	6:2, 6:4

gra podwójna (4)

Bibliografia

• Profil na stronie WTA (ang.). Women’s Tennis Association. [dostęp 29 stycznia 2020].
• Profil na stronie ITF (ang.). International Tennis Federation. [dostęp 29 stycznia 2020].
• Profil na stronie Pucharu Billie Jean King (ang.). Billie Jean King Cup. [dostęp 29 stycznia 2020].