Sabine Lisicki
_(26796039823).jpg) Sabine Lisicki (2016) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 22 września 1989 |
| Wzrost | 178 cm |
| Gra | praworęczna, oburęczny backhand |
| Status profesjonalny | 2006 |
| Zakończenie kariery | aktywna |
| Trener | Richard Lisicki |
| Gra pojedyncza | |
| Wygrane turnieje | 4 WTA, 2 ITF |
| Najwyżej w rankingu | 12 (21 maja 2012) |
| Australian Open | 4R (2012) |
| Roland Garros | 3R (2013, 2015) |
| Wimbledon | F (2013) |
| US Open | 4R (2011, 2015) |
| Gra podwójna | |
| Wygrane turnieje | 4 WTA, 0 ITF |
| Najwyżej w rankingu | 35 (9 kwietnia 2012) |
| Australian Open | 2R (2016) |
| Roland Garros | 3R (2013) |
| Wimbledon | F (2011) |
| US Open | QF (2012) |
| Strona internetowa | |
Sabine Katharina Lisicki (niem. lɪˈzɪki, ur. 22 września 1989 w Troisdorfie) – niemiecka tenisistka pochodzenia polskiego[1], finalistka wielkoszlemowego turnieju Wimbledon 2013 w grze pojedynczej, czwarta na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2012 w grze mieszanej, reprezentantka kraju w Pucharze Federacji. Podczas turnieju w Stanford w 2014 roku ustanowiła rekord szybkości serwisu wśród kobiet – prawie 211 km/h[2].
Kariera
Sabine Lisicki otrzymała licencję profesjonalistki w 2006. Podczas pierwszego turnieju w karierze w portugalskiej Coimbrze dotarła do drugiej rundy, a już we wrześniu tego samego roku – do półfinału imprezy w Mollerussa. W następnym roku dzięki dzikiej karcie zadebiutowała w kwalifikacjach do imprezy WTA Tour, odbywającej się w Berlinie. Dochodząc do drugiej rundy eliminacji pokonała znaną deblistkę reprezentującą wówczas Zimbabwe – Carę Black. W pozostałych występach w WTA i ITF odpadała we wczesnych rundach. Rok później, także w Berlinie, pierwszy raz zagrała w turnieju głównym, przegrywając z Włoszką Marą Santangelo w pierwszym meczu. W 2007 wygrała dwa turnieje ITF (w Jersey i w Toronto), a w dwóch innych odpadła w finale. Podczas Australian Open 2008 przechodząc przez eliminacje dotarła do turnieju głównego, w którym w I rundzie pokonała turniejową „szesnastkę” – Rosjankę Dinarę Safinę 7:6, 4:6, 6:2. W drugim pojedynku pokonała Ukrainkę Mariję Korytcewą 6:1, 7:5, w III rundzie (1/16 finału) odpadła po meczu z Dunką Caroline Wozniacki w trzech setach.
19 kwietnia 2009 wygrała swój pierwszy turniej WTA, Family Circle Cup 2009 w Charleston, gdzie kolejno pokonała: Marie-Ève Pelletier 7:5, 6:4, Lenkę Wienerovą 6:4, 6:3, Venus Williams 6:4, 7:6(5), Jelenę Wiesninę 6:4, 6:0, Marion Bartoli 6:3, 6:1, a w finale zwyciężyła nad wyżej notowaną Caroline Wozniacki 6:2, 6:4. Po tym zwycięstwie awansowała na 43. miejsce w rankingu WTA. Pod koniec sezonu 2009, w październiku dotarła do finału halowego turnieju w Luksemburgu FORTIS Championships Luxembourg, gdzie przegrała z Timeą Bacsinszky 2:6, 5:7.
Drugi singlowy tytuł rangi WTA zdobyła 13 czerwca 2011 wygrywając turniej na trawiastych kortach w Birmingham, pokonując w finale turniejową „czwórkę” Danielę Hantuchovą 6:3, 6:2. Na Wimbledonie, grając dzięki dzikiej karcie, dotarła do półfinału, który przegrała z Mariją Szarapową wynikiem 4:6, 3:6. Na kortach All England Lawn Tennis and Croquet Club Lisicka dotarła do finału gry podwójnej w parze z Samantą Stosur, w którym przegrały z parą Květa Peschke/Katarina Srebotnik 3:6, 1:6. Pod koniec sierpnia, podczas turnieju Texas Tennis Open 2011 w Dallas odniosła trzecie turniejowe zwycięstwo w karierze. W finale pokonała Aravane Rezaï 6:2, 6:1, a w całym turnieju straciła 13 gemów.
Na przełomie lipca i sierpnia 2012 uczestniczyła w turnieju olimpijskim w Londynie. W grze pojedynczej odpadła w trzeciej rundzie, po przegranym 7:6(8), 4:6, 3:6 pojedynku z Mariją Szarapową. W grze podwójnej razem z Angelique Kerber odpadły w drugiej rundzie, w której zmierzyły się z siostrami Williams i przegrały z nimi 6:2, 7:5. W mikście razem z Christopherem Kasem osiągnęła czwarte miejsce. W meczu o finał ulegli Laurze Robson i Andy’emu Murrayowi, a w spotkaniu o trzecie miejsce przegrali z Lisą Raymond i Mikiem Bryanem 3:6, 6:4, 4-10.
W sezonie 2013 osiągnęła finał zawodów w Pattayi. Uległa w nim Marii Kirilenko wynikiem 7:5, 1:6, 6:7(1). W lutym awansowała także do finału turnieju w Memphis, ale w meczu z Mariną Erakovic skreczowała przy stanie 1:6. Pod koniec kwietnia zwyciężyła po raz drugi w karierze w zawodach deblowych rozgrywanych w Stuttgarcie. Razem z Moną Barthel w finale pokonały Bethanie Mattek-Sands i Sanię Mirzę 6:4, 7:5. Podczas Wimbledonu osiągnęła finał zawodów singlowych, w którym uległa Marion Bartoli 1:6, 4:6. Była pierwszą Niemką w finale Wimbledonu od 1999, kiedy ten etap rozgrywek osiągnęła Steffi Graf[3].
W sezonie 2014 razem z Martiną Hingis awansowały do finału zawodów rangi WTA Premier Mandatory w Miami, w którym pokonały wynikiem 4:6, 6:4, 10–5 parę Jekatierina Makarowa–Jelena Wiesnina. W grze pojedynczej Lisicki doszła do ćwierćfinału Wimbledonu, wygrała w Hongkongu oraz pokonała m.in. Anę Ivanović i Eugenie Bouchard. Zakończyła rok na 27. miejscu w singlu i 72. w deblu.
Rok 2015 zaczęła od Brisbane, gdzie w parze z Hingis pokonała w finale parę Caroline Garcia-Katarina Srebotnik. W Indian Wells doszła do ćwierćfinału w grze podwójnej (partnerka Andrea Petković) i półfinału w pojedynczej, natomiast w Miami osiągnęła singlowy ćwierćfinał (po drodze wygrała ponownie z Ivanović). Później zagrała m.in. w półfinale Birmingham i IV rundzie US Open. Ostatecznie zajęła 32. miejsce w singlu i 84. w deblu.
Kolejny sezon był mniej udany (odpowiednio 92. i 104. pozycja). Największymi sukcesami stały się: półfinał gry podwójnej w Stuttgarcie (partnerka Lucie Šafářová) oraz III runda singlowego Wimbledonu (pokonana m.in. Samantha Stosur) i deblowego US Open (partnerka Ałła Kudriawcewa).
Życie prywatne
Rodzice tenisistki, Richard i Elisabeth pochodzą z Polski i po ukończeniu studiów, w 1979 r. jako przesiedleńcy wyjechali do Niemiec Zachodnich (rodzina ze strony ojca miała niemieckie korzenie)[4][5]. Osiedlili się w Bonn. W 2016 roku tenisistka zakończyła związek z niemieckim aktorem – Oliverem Pocherem. Wcześniej spotykała się z pływakiem – Benjaminem Starke.
Historia występów wielkoszlemowych
- Legenda
W, wygrany turniej
F, przegrana w finale
SF, przegrana w półfinale
QF, przegrana w ćwierćfinale
xR, przegrana w x rundzie
Qx, przegrana w x rundzie kwalifikacji
A, brak startu
Występy w grze pojedynczej
| Turniej | 2004 | 2005 | 2006 | 2007 | 2008 | 2009 | 2010 | 2011 | 2012 | 2013 | 2014 | 2015 | 2016 | 2017 | 2018 | 2019 | Tytuły | Z–P | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Australian Open | A | A | A | A | 3R | 2R | 2R | Q2 | 4R | 1R | 2R | 1R | 2R | A | A | Q1 | 0 / 8 | 9 – 8 | ||||||||
| French Open | A | A | A | A | 2R | 1R | A | 2R | 1R | 3R | 2R | 3R | 1R | A | A | A | 0 / 8 | 7 – 8 | ||||||||
| Wimbledon | A | A | A | A | 1R | QF | A | SF | QF | F | QF | 3R | 3R | 1R | Q1 | Q3 | 0 / 9 | 27 – 9 | ||||||||
| US Open | A | A | A | A | 2R | 2R | 2R | 4R | 1R | 3R | 3R | 4R | 1R | 1R | Q1 | 0 / 10 | 12 – 10 | |||||||||
| Ranking na koniec roku | 951 | 437 | 497 | 237 | 54 | 23 | 179 | 15 | 37 | 15 | 27 | 32 | 92 | 268 | 229 | 0 / 35 | 55 – 35 | |||||||||
Występy w grze podwójnej
| Turniej | 2004 | 2005 | 2006 | 2007 | 2008 | 2009 | 2010 | 2011 | 2012 | 2013 | 2014 | 2015 | 2016 | 2017 | 2018 | 2019 | Tytuły | Z–P | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Australian Open | A | A | A | A | A | A | 1R | A | A | A | A | A | 2R | A | A | A | 0 / 2 | 1 – 2 | |||||||||
| French Open | A | A | A | A | 1R | A | A | A | A | 3R | A | 1R | 2R | A | A | A | 0 / 4 | 3 – 4 | |||||||||
| Wimbledon | A | A | A | A | A | 2R | A | F | 3R | A | A | A | 1R | A | A | A | 0 / 4 | 8 – 3 | |||||||||
| US Open | A | A | A | A | 2R | A | A | 1R | QF | A | A | 1R | 3R | 2R | A | 0 / 6 | 7 – 6 | ||||||||||
| Ranking na koniec roku | – | – | – | 474 | 145 | – | – | 45 | 55 | 71 | 72 | 84 | 104 | 397 | – | 0 / 16 | 19 – 15 | ||||||||||
Występy w grze mieszanej
| Turniej | 2004 | 2005 | 2006 | 2007 | 2008 | 2009 | 2010 | 2011 | 2012 | 2013 | 2014 | 2015 | 2016 | 2017 | 2018 | 2019 | Tytuły | Z–P | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Australian Open | A | A | A | A | A | A | A | A | A | 1R | A | A | A | A | A | A | 0 / 1 | 0 – 1 | |||||||||
| French Open | A | A | A | A | A | A | A | A | A | A | A | A | A | A | A | A | 0 / 0 | 0 – 0 | |||||||||
| Wimbledon | A | A | A | A | A | A | A | A | A | 2R | A | A | A | 3R | A | A | 0 / 2 | 3 – 1 | |||||||||
| US Open | A | A | A | A | A | A | A | A | A | A | A | A | A | A | A | 0 / 0 | 0 – 0 | ||||||||||
| 0 / 3 | 3 – 2 | ||||||||||||||||||||||||||
Finały turniejów WTA
| Legenda | |
|---|---|
| Wielki Szlem | |
| Igrzyska olimpijskie | |
| WTA Tour Championships | |
| 1988 – 2008 | |
| Kategoria I | |
| Kategoria II | |
| Kategoria III | |
| Kategoria IV | |
| Kategoria V | |
| 2009 – 2020 | |
| WTA Premier Mandatory | |
| WTA Premier 5 | |
| WTA Premier | |
| WTA International Series | |
| WTA 125K series (2012–2020) | |
Gra pojedyncza 10 (4–6)
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwniczka | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalistka | 1. | 5 października 2008 | Taszkent | Twarda |  Sorana Cîrstea | 6:2, 4:6, 6:7(4) |
| Zwyciężczyni | 1. | 19 kwietnia 2009 | Charleston | Ceglana |  Caroline Wozniacki | 6:2, 6:4 |
| Finalistka | 2. | 25 października 2009 | Luksemburg | Twarda (hala) |  Timea Bacsinszky | 2:6, 5:7 |
| Zwyciężczyni | 2. | 13 czerwca 2011 | Birmingham | Trawiasta |  Daniela Hantuchová | 6:3, 6:2 |
| Zwyciężczyni | 3. | 27 sierpnia 2011 | Dallas | Twarda |  Aravane Rezaï | 6:2, 6:1 |
| Finalistka | 3. | 3 lutego 2013 | Pattaya | Twarda |  Marija Kirilenko | 7:5, 1:6, 6:7(1) |
| Finalistka | 4. | 23 lutego 2013 | Memphis | Twarda (hala) |  Marina Erakovic | 1:6, krecz |
| Finalistka | 5. | 6 lipca 2013 | Wimbledon | Trawiasta | Marion Bartoli | 1:6, 4:6 |
| Zwyciężczyni | 4. | 14 września 2014 | Hongkong | Twarda |  Karolína Plíšková | 7:5, 6:3 |
| Finalistka | 6. | 18 listopada 2018 | Tajpej | Dywanowa (hala) |  Luksika Kumkhum | 1:6, 3:6 |
Gra podwójna 5 (4–1)
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partnerka | Przeciwniczki | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwyciężczyni | 1. | 24 kwietnia 2011 | Stuttgart | Ceglana (hala) |  Samantha Stosur |  Kristina Barrois Jasmin Wöhr | 6:1, 7:6(5) |
| Finalistka | 1. | 2 lipca 2011 | Wimbledon | Trawiasta | Samantha Stosur | Květa Peschke Katarina Srebotnik | 3:6, 1:6 |
| Zwyciężczyni | 2. | 28 kwietnia 2013 | Stuttgart | Ceglana (hala) | Mona Barthel |  Bethanie Mattek-Sands Sania Mirza | 6:4, 7:5 |
| Zwyciężczyni | 3. | 30 marca 2014 | Miami | Twarda | Martina Hingis | Jekatierina Makarowa Jelena Wiesnina | 4:6, 6:4, 10–5 |
| Zwyciężczyni | 4. | 10 stycznia 2015 | Brisbane | Twarda | Martina Hingis | Caroline Garcia Katarina Srebotnik | 6:2, 7:5 |
Przypisy
- ↑ The New York Times (ang.). [dostęp 2009-06-30].
- ↑ Redakcja: Sabine Lisicki w Księdze Rekordów Guinnessa (wideo) (pol.). sportowefakty.pl, 2014-08-25. [dostęp 2014-08-31].
- ↑ Piers Newbery: Wimbledon 2013: Sabine Lisicki to face Marion Bartoli in final (ang.). bbc.co.uk, 2013-07-04. [dostęp 2013-07-04].
- ↑ Sabine Lisicki ist auf dem Weg nach oben (niem.). morgenpost.de, 2013-06-30. [dostęp 2013-07-02].
- ↑ Diesem Schwimmer gehört Lisickis Herz – Sabine Lisicki in Wimbledon. FOCUS Online. [dostęp 2013-07-05].
Bibliografia
- Profil na stronie WTA, Women’s Tennis Association [dostęp 2013-08-30] (ang.).
- Profil na stronie ITF, International Tennis Federation [dostęp 2013-08-30] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Billie Jean King, Billie Jean King Cup [dostęp 2013-08-30] (ang.).
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Tennis. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
.svg)
Flag of New Zealand. Specification: http://www.mch.govt.nz/nzflag/description.html , quoting New Zealand Gazette, 27 June 1902.
The national flag of Kingdom of Thailand since September 2017; there are total of 3 colours:
- Red represents the blood spilt to protect Thailand’s independence and often more simply described as representing the nation.
- White represents the religion of Buddhism, the predominant religion of the nation
- Blue represents the monarchy of the nation, which is recognised as the centre of Thai hearts.
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
The Flag of India. The colours are saffron, white and green. The navy blue wheel in the center of the flag has a diameter approximately the width of the white band and is called Ashoka's Dharma Chakra, with 24 spokes (after Ashoka, the Great). Each spoke depicts one hour of the day, portraying the prevalence of righteousness all 24 hours of it.