Sajdak (łucznictwo)

Kołczan

Sajdak, sahajdak – wyposażenie łucznika służące do przenoszenia łuku i strzał^[1].

Na sajdak składa się:

• łubia – futerał na łuk
• kołczan – futerał do przechowywania strzał do łuku, mieścił ich przeciętnie 24 szt.

W historiografii polskiej, nazwy łubia i sajdak często bywają używane dla odróżnienia typu futerałów na łuk (polskiego i turecko-tatarskiego).

Łubia i kołczany wykonywane były najczęściej z brązowych skór wyprawionych na zamsz z wytłaczanymi ornamentami. Dodatkowo zdobione były złotym haftem oraz srebrnymi, mosiężnymi lub złoconymi elementami. Łubia i kołczany wykonywano również z lipowych deseczek i pokrywano aksamitem, następnie zdobiono haftem i metalowymi okuciami. Często umieszczano na nich monogramy i herby.

Przypisy

Bibliografia

• Polskie tradycje wojskowe. J. Sikorski (red.). Warszawa: 1990.
• T. Nowak: Dzieje oręża polskiego do roku 1793. Warszawa: 1968.
• R. Sikora: Wojskowość polska w dobie wojny polsko-szwedzkiej 1626-1629. Kryzys mocarstwa. Poznań: 2005.