Salome Zurabiszwili

Salome Zurabiszwili

სალომე ზურაბიშვილი

Data i miejsce urodzenia	18 marca 1952 Paryż
Prezydent Gruzji
Okres	od 16 grudnia 2018
Przynależność polityczna	bezpartyjna
Poprzednik	Giorgi Margwelaszwili
Minister spraw zagranicznych Gruzji
Okres	od 20 marca 2004 do 19 października 2005
Poprzednik	Tedo Dżaparidze
Następca	Gela Beżuaszwili

Salome Zurabiszwili (gruz. სალომე ზურაბიშვილი, fr. Salomé Zourabichvili; ur. 18 marca 1952 w Paryżu) – francusko-gruzińska polityk i dyplomatka, minister spraw zagranicznych Gruzji w latach 2004–2005, od 2018 prezydent Gruzji.

Życiorys

Młodość i edukacja

Urodziła się w Paryżu w 1952, w rodzinie gruzińskich emigrantów politycznych przybyłych do Francji po radzieckim podboju Gruzji^[1] w 1921. Uczęszczała do prestiżowej francuskiej szkoły: Instytutu Nauk Politycznych w Paryżu (Sciences Po). W latach 1972–1973 uczyła się na Uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku.

Kariera dyplomatyczna

W 1974 dołączyła do francuskich służb dyplomatycznych. W czasie swej kariery dyplomatycznej pełniła funkcje sekretarza w ambasadach Francji w Rzymie (1974–1977), Waszyngtonie (1984–1988) oraz w Ndżamenie (w Czadzie; 1989–1992). Zajmowała również stanowisko sekretarza francuskiej stałej misji przy ONZ (1977–1980), KBWE (1988–1989), NATO (1992–1993) oraz UZE (1993–1996).

W latach 1996–2001 pracowała w paryskiej centrali francuskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Od 2001 do 2003 była dyrektorem Wydziału Spraw Międzynarodowych i Strategicznych Generalnego Sekretariatu Obrony i Bezpieczeństwa Narodowego (od 2002 roku na urlopie – détachement)^[2]. W 2003 została mianowana ambasadorem Francji w Tbilisi. Wcześniej była po raz pierwszy w Gruzji w 1986 w czasie urlopu w pracy.

Działalność polityczna

18 marca 2004 prezydent Micheil Saakaszwili mianował ją ministrem spraw zagranicznych w nowym rządzie. Zurabiszwili została pierwszą kobietą na tym stanowisku.

Z funkcji ministra została odwołana przez premiera Zuraba Nogaidelego 19 października 2005, po serii debat w parlamencie. Krótko przed ogłoszeniem jej dymisji Zurabiszwili zrezygnowała z pracy we francuskich służbach dyplomatycznych, od których ciągle otrzymywała wynagrodzenie, także w czasie pełnienia funkcji ministra. Ogłosiła również, iż pozostaje w Gruzji na stałe oraz zamierza zaangażować się w politykę.

W listopadzie założyła organizację Ruch Salome Zurabiszwili. W styczniu 2006 ogłosiła powstanie nowej partii politycznej: Droga Gruzji. W wyborach lokalnych w październiku 2006 Zurabiszwili ubiegała się o fotel burmistrza Tbilisi. Jednak pomimo korzystnych sondaży przedwyborczych, otrzymała tylko 2,8% głosów poparcia.

W 2018 jako kandydatka bezpartyjna popierana przez rządzące Gruzińskie Marzenie ubiegała się o urząd prezydenta w wyborach prezydenckich^[3]. W pierwszej turze otrzymała 38,64% głosów. W drugiej turze odbywającej się 28 listopada otrzymała 59,6% głosów i wygrała wybory, pokonując Grigola Waszadzego^[4][3]. Organizacja Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie, obserwująca wybory, wskazała na duże zaangażowanie rządzącej partii i aparatu państwa w wynik wyborów oraz negatywny, agresywny charakter kampanii wyborczej^[4]. 16 grudnia 2018 jako pierwsza w historii kobieta została zaprzysiężona na prezydenta Gruzji^[5].

Życie prywatne

Ma dwoje dzieci z pierwszego małżeństwa. Jej drugim mężem był gruziński dziennikarz i dysydent, Dżanri Kaszia (1939–2012). Biegle mówi po gruzińsku i francusku, zna angielski, niemiecki i włoski.

Przypisy

Linki zewnętrzne

• „Zourabichvili Gears Up for Politics”, Civil.ge, 20 października 2005
• „A Georgian Reborn, Still Straddling Two Cultures”, washingtonpost.com, 4 czerwca 2004.
• „Foreign Minister Zourabichvili Sacked”, Civil.ge, 19 października 2005.
• Rosja z nami wygrała – wywiad z Salome Zurabiszwili, Dziennik.pl, 23 sierpnia 2008.

Szefowie państw i rządów Azji

Szefowie państw	Prezydent lub władca pełni równocześnie funkcję szefa rządu Brunei Cypr Filipiny Indonezja Malediwy Oman Turcja Turkmenistank Prezydent lub władca, który nie pełni równocześnie funkcji szefa rządu Arabia Saudyjska Armenia Afganistan Azerbejdżan Bahrajn Bangladesz Bhutan Chiny Gruzja Indie Irak Iran Izrael Japonia Jemen Jordania Kambodża Katar Kazachstan Kirgistan Korea Południowa Korea Północna (1, 2) Kuwejt Laos Liban Malezja Mjanma Mongolia Nepal Pakistan Rosja Singapur Sri Lanka Syria Tadżykistan Tajlandia Timor Wschodni Uzbekistan Wietnam Zjednoczone Emiraty Arabskie
Szefowie państw nieuznawanych	Abchazja Cypr Północny Górski Karabach Osetia Południowa Palestyna Tajwan[A]
Szefowie rządów	Arabia Saudyjska Armenia Afganistan Azerbejdżan Bahrajn Bangladesz Bhutan Chiny Gruzja Indie Irak Iran Izrael Japonia Jemen Jordania Kambodża Katar Kazachstan Kirgistan Korea Południowa Korea Północna Kuwejt Laos Liban Malezja Mjanma Mongolia Nepal Pakistan Rosja Singapur Sri Lanka Syria Tadżykistan Tajlandia Timor Wschodni Uzbekistan Wietnam Zjednoczone Emiraty Arabskie
Szefowie rządów państw nieuznawanych	Abchazja Cypr Północny Górski Karabach Osetia Południowa Palestyna Tajwan[A]

(c) Aotearoa z polskiej Wikipedii, CC-BY-SA-3.0

1. ↑ ^{a b} Republika Chińska (Tajwan) jest uznawana przez 13 państw członkowskich ONZ oraz Stolicę Apostolską.