Sam Soliman
| Pseudonim | „King” |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 13 listopada 1973 |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost | 174 cm |
| Styl walki | praworęczny |
| Kategoria wagowa | średnia |
| Bilans walk zawodowych[a] | |
| Liczba walk | 62 |
| Zwycięstwa | 46 |
| Przez nokauty | 19 |
| Porażki | 14 |
| Remisy | 1 |
| Nieodbyte | 1 |
| |
Sam Soliman (ur. 13 listopada 1973 w Melbourne) – australijski bokser kategorii średniej.
Kariera amatorska
Soliman stoczył na amatorskim ringu 85 walk, z czego 74 wygrał i 11 przegrał, nie odnosząc dużych sukcesów.
Kariera zawodowa
Jako zawodowiec zadebiutował 3 czerwca 1997 roku, nokautując Petera Kinsellę i zostając mistrzem Australii w wadze cruiser. Do końca 2001 roku stoczył jeszcze 17 pojedynków, z czego wygrał tylko dziesięć i siedem przegrał. W tym czasie zdobywał tytuły mistrza kraju w wadze średniej i super średniej oraz mistrzostwo wspólnoty brytyjskiej. Ostatni pojedynek w 2001 roku stoczył z rodakiem Anthonym Mundine, z którym przegrał niejednogłośnie na punkty[1].
15 października 2002 roku obronił pas IBF Pan Pacific, pokonując na punkty niepokonanego rodaka Sakio Bikę. Tytuł obronił jeszcze 6-krotnie, zostając wyznaczony do eliminatora IBF w wadze średniej. 18 lipca 2004 roku zwyciężył w eliminatorze Raymonda Jovala, pokonując go bardzo wysoko na punkty.
10 grudnia 2005 roku w eliminatorze WBC i IBF, zmierzył się z Amerykaninem Ronaldem Wrightem. Po wyrównanej walce Wright zwyciężył jednogłośnie na punkty[2].
7 marca 2007 roku walczył o wakujące mistrzostwo świata WBA w wadze super średniej. Jego rywalem był dawny rywal Anthony Mundine. Soliman był raz na deskach w rundzie 2. i trzykrotnie w dziewiątej, przez co przegrał przez nokaut na skutek zasady 3 nokdauny w rundzie kończą walkę[3].
30 października 2007 roku stoczył 8-rundowy pojedynek w turnieju „The Contender”. Niestety odpadł w 1. walce, przegrywając jednogłośnie na punkty z Sakio Biką. 28 maja 2008 roku doszło do jego trzeciej walki z Mundine. Ponownie lepszy okazał się Mundine, zwyciężając jednogłośnie na punkty w 12-rundowym pojedynku, udanie broniąc tytułu WBA w wadze super średniej[4].
Do końca 2011 roku stoczył jeszcze 5 pojedynków, z czego wszystkie wygrał. Soliman zdobył mało prestiżowe mistrzostwo świata WBF i po pokonaniu Eromosele Alberta został oficjalnym pretendentem IBF w wadze średniej.
19 lutego 2012 roku zwyciężył jednogłośnie na punkty rodaka Gartha Wooda. 24 sierpnia 2012 roku zmierzył się z Dominikańczykiem Giovannim Lorenzo, a stawką walki był eliminator IBF w wadze średniej. Soliman zwyciężył jednogłośnie na punkty (118-109, 117-110, 118-108), a w ostatniej rundzie dwukrotnie posłał rywala na deski[5].
1 lutego 2013 roku zmierzył się z Felixem Sturmem w eliminatorze IBF. Soliman zaskoczył faworyzowanego Niemca, pokonując go jednogłośnie na punkty (116-111, 114-113, 114-113)[6]. Werdykt walki został zmieniony na „No Contest” (za nieodbytą) a Soliman zawieszony na dziewięć miesięcy za wykrycie w organizmie nielegalnych środków pobudzających. Federacja IBF podtrzymała swoją decyzje i pozostawiła Australijczyka oficjalnym pretendentem.
31 maja 2014 w Nordrhein-Westfalen ponownie wyrywa niejednogłośnie na punkty (118:110, 118:110 i 117:111) z Felixem Sturmem, zdobywając tytuł mistrza świata federacji IBF w wadze średniej [7].
8 października 2014 w Biloxi w stanie Missisipi przegrywa niejednogłośnie na punkty (111:116, 109;115, 109:116) z Amerykaninem Jermainem Taylorem (32-4-1), tracąc tytuł w pierwszej obronie [7].
Przypisy
- ↑ Anthony Mundine vs. Sam Soliman (1st meeting) (ang.). boxrec.com.
- ↑ Ronald Wright vs. Sam Soliman (ang.). boxrec.com.
- ↑ Anthony Mundine vs. Sam Soliman (2nd meeting) (ang.). boxrec.com.
- ↑ Anthony Mundine vs. Sam Soliman (3rd meeting) (ang.). boxrec.com.
- ↑ Soliman Zdeklasował Lorenzo (pol.). bokser.org.
- ↑ Soliman Zakończył Prawdopodobnie Karierę Felixa Sturma (pol.). bokser.org.
- ↑ a b Jermain Taylor vs. Sam Soliman (ang.). You Tube, 24 stycznia 2015. [dostęp 2015-01-22].
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Boxing. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.