Samodzielna Dywizja Kawalerii (URL)

Samodzielna Dywizja Kawalerii – wielka jednostka kawalerii Armii Ukraińskiej Republiki Ludowej.

Formowanie i walki

Samodzielna Dywizja Kawalerii powstała formalnie w połowie lipca 1920 z oddziałów kawalerii walczących w składzie ukraińskich dywizji piechoty. W momencie powołania liczyła około sześciuset żołnierzy. Walczyła w obronie Zbrucza i pod Husiatynem. W sierpniu 1920 biła się pod Monasterzyskami. Podczas polskiej ofensywy w Galicji Wschodniej, 15 września przerwała front sowiecki i we współdziałaniu z polską 8 Dywizją Piechoty dokonała oskrzydlenia sowieckich oddziałów. Pod Tarnopolem dokonała obejścia i wyszła na tyły nieprzyjaciela tym samym uniemożliwiając mu zajęcie obrony na linii Seretu. Od 25 do 28 września walczyła o Płoskirów i Starokonstantynów^[1].

Struktura organizacyjna

Skład w lipcu 1920^[1]:

• dowództwo dywizji
• pułk Czarnych Zaporożców (z 1 Zaporoskiej Dywizji Strzelców)
• pułk im. Żeleźnieka (z 2 Wołyńskiej Dywizji Strzelców)
• 3 pułk konny (z 4 Kijowskiej Dywizji Strzelców)
• bateria artylerii

23 lipca liczebność dywizji wynosiła: 111 oficerów, 4 lekarzy, 14 urzędników wojskowych, 628 szeregowych liniowych, 201 nieliniowych; 480 koni wierzchowych, 24 zaprzęgowe i 216 taborowych; 100 wozów; 467 karabinów, 9 pistoletów, 433 szable, 70 lanc, 54 karabiny maszynowe, 5 lekkich dział polowych^[2]

Żołnierze oddziału

Iwan Omelianowicz-Pawlenko

Przypisy

Bibliografia

• Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko – rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
• Andrij Rukkas: Razem z Wojskiem Polskim. Armia Ukraińskiej Republiki Ludowej w 1920 roku. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej–Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2020. ISBN 978-83-8098-843-9.