Samodzielny batalion moździerzy
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie | 1939 |
Rozformowanie | 1939 |
Dowódcy | |
Pierwszy | kpt. Józef Cebula |
Organizacja | |
Dyslokacja | Trauguttowo koło Brześcia nad Bugiem |
Rodzaj sił zbrojnych | |
Rodzaj wojsk | artyleria, piechota |
Podległość | Centrum Wyszkolenia Obrony Przeciwlotniczej i Przeciwgazowej, Grupa „Kowel” |
Samodzielny batalion moździerzy[1] – pododdział piechoty Wojska Polskiego II RP.
Samodzielny batalion moździerzy nie występował w organizacji pokojowej Wojska Polskiego. Jego dowództwo zostało zaimprowizowane w czasie kampanii wrześniowej 1939 roku, natomiast mobilizacja wchodzących w jego skład trzech kompanii moździerzy została przygotowana i przeprowadzona zgodnie z planem mobilizacyjnym „W”. Kompanie moździerzy nr 1, 2 i 3 zostały sformowane w I rzucie mobilizacji powszechnej. Jednostką mobilizującą było Centrum Wyszkolenia Obrony Przeciwlotniczej i Przeciwgazowej w Trauguttowie koło Brześcia, które miało pełnić dla kompanii moździerzy funkcję ośrodka zapasowego. Kompanie zostały utworzone według organizacji wojennej L.3008/mob.org. Wspomniana organizacja, czyli w dzisiejszym znaczeniu - etat, została zaliczona do organizacji jednostek piechoty, natomiast w tabeli mobilizacyjnej 22-IX-168 kompanie zostały określone, jako oddziały broni chemicznej[2].
Na stanowisko dowódcy batalionu został wyznaczony kapitan Józef Cebula[3]. Na uzbrojeniu batalionu znalazło się trzydzieści sześć 81 mm moździerzy i 4800 granatów (133 pocisków na jeden moździerz). Kompanie moździerzy przeznaczone były do walki chemicznej, natomiast w kampanii wrześniowej zostały wykorzystane jako broń towarzysząca piechoty.
11 września 1939 roku batalion opuścił Brześć, a wieczorem następnego dnia odmaszerował z Dubicy na Kowel[4]. Rano 15 września pododdział przybył do rejonu na północ od Ratna i wszedł w skład Grupy „Kowel” pułkownika dyplomowanego Leona Koca[5]. W dniach 24-25 września 1939 roku batalion walczył pod Husynnem z oddziałami 8 Korpusu Strzelców Armii Czerwonej.
Przypisy
- ↑ Ludwik Głowacki, Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939, Wydawnictwo Lubelskie, Warszawa 1986, ISBN 83-222-0377-2, s. 217, 236, określił oddział, jako „specjalny dywizjon moździerzy” lub „samodzielny batalion moździerzy”. Mając na uwadze, że ówcześnie zaliczano moździerze kalibru 81 mm do broni towarzyszącej piechoty wydaje się, że właściwszą nazwą jest – „samodzielny batalion moździerzy”. Z drugiej strony, pododdział został wystawiony przez ośrodek szkolenia artylerii przeciwlotniczej i stąd być może autor zachował artyleryjską nomenklaturę.
- ↑ Ryszard Rybka, Kamil Stepan, Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja, Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, Warszawa 2010, ISBN 978-83-86100-83-5, s. 766, 1095, 1134.
- ↑ Józef Cebula urodził się 8 września 1893 roku. Zweryfikowany 3 maja 1922 roku w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 159. lokatą w korpusie oficerów artylerii. 31 marca 1924 roku awansował na kapitana ze starszeństwem z 1 lipca 1923 roku i 115. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W 1923 roku pełnił służbę w 21 Pułku Artylerii Polowej w Krakowie. 9 grudnia 1932 roku został przeniesiony z korpusu oficerów artylerii do korpusu oficerów uzbrojenia i jednocześnie z 2 Okręgowego Szefostwa Uzbrojenia do Szkoły Gazowej w Warszawie. W 1934 roku został przeniesiony z korpusu oficerów uzbrojenia do korpusu oficerów artylerii z pozostawieniem na dotychczasowym stanowisku w 17 Pułku Artylerii Lekkiej w Gnieźnie. Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi.
- ↑ Ludwik Głowacki, Działania wojenne ..., s. 236.
- ↑ Ludwik Głowacki, Działania wojenne ..., s. 217.
Media użyte na tej stronie
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).