Samooboronni Kuszczowi Widdiły

Pomnik SKW w Komarowie

Samooboronni Kuszczowi Widdiły (SKW, ukr. Самооборонні кущові відділи) – oddziały samoobrony ukraińskiej, utworzone do ochrony ukraińskich wiosek[1], oraz dla stworzenia zaplecza dla UPA, działające w latach 1942–1946, nadzorowane przez rejonowych przewodniczących OUN-B. SKW wzięły udział w rzezi wołyńskiej i czystce etnicznej w Małopolsce Wschodniej.

Cele działania

Zajmowały się głównie:

  • szkoleniem wojskowym ludności
  • obroną wsi ukraińskich przed partyzantką polską i sowiecką oraz bandami rabunkowymi
  • budową podziemnych bunkrów, szpitali i magazynów
  • ochroną magazynów i szpitali
  • gromadzeniem zapasów żywności, lekarstw i odzieży dla oddziałów UPA
  • zapewnianiem transportu
  • utrzymywaniem łączności przez łączników
  • czasami brały udział również w akcjach dywersyjnych wspierały ataki oddziałów UPA

Organizacja

Zorganizowane były w stanice (1–2 wsie) oraz kuszcze (5–7 wsi). Bojówki SKW tworzone były przy kuszczach, liczyły od 30 do 50 żołnierzy, czyli 3–4 roje.

W skład kuszczowego prowydu (zarządu) wchodzili:

W strukturze OUN kuszcze podlegały rejonowym (a wyżej – obwodowym) referentom organizacyjno-mobilizacyjnym. Członkowie SKW nie musieli jednak należeć do OUN.

Działalność

SKW zaczęły powstawać na początku 1942 na Wołyniu i Polesiu. W niektórych rejonach tworzono tzw. „Widdiły Osobływoho Pryznaczennia” (WOP), a w innych powstawały „Samoobronni Kuszczowi Widdiły” (SKW). Na Wołyniu organizacyjne ujęcie tego ruchu spoczywało w rękach Dmytra Klaczkiwskiego[2], który 30 sierpnia 1943 nakazał całkowitą mobilizację ukraińskiej ludności na Wołyniu w oddziałach tworzonych w poszczególnych wsiach[3]. Członkowie SKW trafiali do UPA, ale z czasem, gdy zaczęto rozformowywać oddziały, dotychczasowych partyzantów kierowano do wiejskich samoobron. Członków SKW różniło od oddziałów UPA to, że legalnie mieszkali we wsiach znajdujących się na terenie kuszcza i zbierali się w celu wykonania określonej akcji. SKW było kierowane przez OUN za pośrednictwem referentów wojskowych kuszcza (kuszczowych). Uzbrojenie SKW stanowiła nieliczna broń palna, a głównie narzędzia gospodarskie np. siekiery, widły, kosy, noże. W 1943 oddziały SKW znajdowały się na terenie całego Wołynia[4].

Bojówki te brały udział w ludobójstwie ludności polskiej na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej (m.in. w Ihrowicy). Mordy na pojedynczych Polakach dokonywane były również bez udziału UPA, na własną rękę, przy użyciu narzędzi gospodarskich.

Oddziały SKW broniły ludności ukraińskiej na terenie Pogórza Przemyskiego, Bieszczadów, Chełmszczyzny i Lubelszczyzny przed bandami rabunkowymi, starały się ją ochronić przed wysiedleniami do USRR w latach 1944–1946, i przed przesiedleniami w ramach Akcji „Wisła”, oraz represjami władz komunistycznych.

Oceny działalności SKW

W związku z uczestnictwem SKW w zbrodniach na polskiej ludności cywilnej Ewa Siemaszko uważa, że organizacja ta nie miała wiele wspólnego z samoobroną, gdyż słabe uzbrojenie nie pozwalało na odpieranie ataków partyzantów sowieckich, a tym bardziej Niemców, a organizacja była wykorzystywana przez OUN do napadów na polskie wsie[5]. Z kolei Grzegorz Motyka uważa za główny cel istnienia SKW obronę ukraińskich wsi[6].

Przypisy

  1. ↑ G. Motyka, R. Wnuk, Pany i rezuny. Współpraca AK-WiN i UPA 1945-1947, Warszawa 1997, s. 38.
  2. ↑ Wł. Filar, Wydarzenia wołyńskie 1939-1944, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2008.
  3. ↑ G. Motyka, Ukraińska partyzantka 1942-1960, Warszawa 2006, s. 151.
  4. ↑ K. Grünberg, B. Szprengel, Trudne sąsiedztwo. Stosunki polsko-ukraińskie w X-XX wieku, Wyd. Książka i Wiedza, Warszawa 2005, s. 615.
  5. ↑ Wł. Siemaszko, E. Siemaszko, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939–1945, Warszawa 2000, ISBN 83-87689-34-3.
  6. ↑ G. Motyka, Ukraińska partyzantka 1942-1960, Warszawa 2006, s. 150.

Literatura

Media użyte na tej stronie