Samospalenie (pseudonauka)

Samospalenie (określane również jako samozapłon, ang. Spontaneous human combustion, skrót SHC) – zjawisko polegające na samozapłonie ludzkiego ciała z nieznanych przyczyn. Istnienie zjawiska nie zostało udowodnione naukowo.

Charakterystyka

Zdaniem osób, przekonanych co do faktycznego występowania samospalenia, typowymi zjawiskami zachodzącymi w jego trakcie są jasnoniebieski kolor płomieni oraz gęsty gryzący dym wydobywający się z ciała. Do tego dochodzi jeszcze syk do złudzenia przypominający syk ulatniającego się gazu. Z ciała pozostają tylko popioły – nawet kości ulegają spaleniu, co może świadczyć o olbrzymiej temperaturze ognia albo długim czasie spalania.

Samozapłon w badaniach akademickich

Na uniwersytecie w Leeds doktor D. J. Gee jako pierwszy zaczął poważne badania nad zjawiskiem samozapłonu. Jakiś czas później wyniki eksperymentu przedstawił w czasopiśmie Medicine, Science and the Law. Według nich picie alkoholu w żadnym wypadku nie oddziałuje na fenomen samozapłonu.

Możliwe, że od źródeł ognia zapalają się ubrania lub sprzęty, od nich zapala się ciało, wytapia się z niego tłuszcz (który znajdowano w okolicy „samospalonych” osób), tłuszcz podsyca ogień i po dostatecznie długim czasie nawet w stosunkowo niskiej temperaturze (niższej od 1300 stopni w piecu krematoryjnym) następuje spopielenie całego ciała, włącznie z kośćmi. Czasami jednak nie ma ewidentnych dowodów na istnienie źródła, które mogłoby spowodować pożar[1].

Samospalenie w hinduizmie

  • Jedna ze współczesnych osób rekomendująca konieczność rozwoju badań naukowych nad energią kundalini, Indus Gopi Krishna, doświadczający w swoim ciele przez okres kilku miesięcy szczególnie silnego źródła ciepła (Od środka trawił go ogień, jakby w jego wnętrzu buchał piec[2]) wspomina przestrogę wypowiedzianą przez guru jego szwagra. Hinduistyczny guru przestrzegał iż w przypadku, gdy zajdzie rozbudzenie i przesunięcie kundaliniśakti z poziomu muladharaćakry w górę ciała kanałem nazywanym w fizjologii mistycznej hathajogi i tantryzmu jako pingalanadi (kanał słoneczny, przeciwległy dla idanadi – kanału księżycowego)

można spłonąć na śmierć z powodu nadmiernego wewnętrznego żaru[3]

.

  • O odczuwaniu gorąca, wypalającego od wewnątrz ciało i powodującego utratę wagi, podczas praktykowania zaleconej przez swojego guru sadhany, wspomina w autobiograficznej książce Swami Muktananda Paramahansa:

It grew so hot that it started to burn me everywhere..., it went on burning as if on fire.

Bhagawan Nityananda objaśniał mu:

It is the burning radiance of yoga

i dla ulgi polecał stosować substancję z rośliny khus[4]. Muktananda wiąże te doznania z oczyszczaniem drugiego z czterech subtelnych ciał istoty ludzkiej (śarira), postrzeganego przez mistyków indyjskich w wizjach w formie białego płomienia. Ciału temu patronuje biała bogini Sweteśwari, a jaźń związana z tym ciałem nazywana jest tajdźasa[5].

  • Intensywny proces przepływu prany, odbywający się w sposób niekontrolowany i przez kanały (nadi) drugorzędne zamiast przez kanał centralny suszumnanadi, może być przyczyną szaleństwa, samospalenia lub śmierci[6].
  • Swami Rama w swej książce: „Żyjąc wśród himalajskich mistrzów” wymienia wśród sposobów osiągania mahasamadhi również samospalenie w ciągu ułamka sekundy, poprzez medytację na manipuraćakrze (ćakrze splotu słonecznego)[7].
  • Bhagawatapurana przedstawia boginię Sati świadomie rezygnującą z życia, jako siedzącą twarzą na północ i obejmowaną przez ogień palący jej ciało fizyczne, będący celowym następstwem jej wejścia w stan medytacji[8]

zapowiedziała, że nie będzie dłużej używać powłoki fizycznej otrzymanej od Dakszy. Siadła na ziemi z twarzą skierowaną na północ i wkrótce jej ciało objął ogień zrodzony z głębokiej medytacji

  • Informacja o takiej genezie ognia pojawia się również w poemacie Ćandimangal (59-63) Mukundaramy Ćakrawartiego:

w ciele Sati dzięki mocy jogi zapłonął ogień[9]

  • zdaniem autorów hinduistycznych, wewnętrzny ogień pochodzący z sat nie powoduje bólu fizycznego podczas rytualnego samobójstwa wdowy (sati), analogicznie jak wewnętrzny ogień jogi (trl. yogāgni) w opowieści o samospaleniu się Sati, żony Śiwy[10]

Literatura przedmiotu

  • Ablaze! The Mysterious Fires of Spontaneous Human Combusion, Larry E. Arnold, ISBN 0-87131-789-3, ISBN 978-0871317896, Wydawca: M. Evans & Company, [1]

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Gromb S., Lavigne X., Kerautret G., Grosleron-Gros N., Dabadie P. Spontaneous human combustion: a sometimes incomprehensible phenomenon. „Journal of clinical forensic medicine”. 1 (7), s. 29–31, marzec 2000. DOI: 10.1054/jcfm.2000.0353. PMID: 16083646. 
  2. ↑ 2. Klasyczna kundalini – tantra. W: Darrel Irving: Kundalini. Ognisty wąż – nowoczesne spojrzenie. Agnieszka Rolka (tł.). Wyd. 1. Bydgoszcz: Dom Wydawniczy LIMBUS, 2009, s. 37. ISBN 978-83-7191-997-8. Cytat: Od środka trawił go ogień, jakby w jego wnętrzu buchał piec.
  3. ↑ 2. Klasyczna kundalini – tantra. W: Darrel Irving: Kundalini. Ognisty wąż – nowoczesne spojrzenie. Agnieszka Rolka (tł.). Wyd. 1. Bydgoszcz: Dom Wydawniczy LIMBUS, 2009, s. 38. ISBN 978-83-7191-997-8. Cytat: można spłonąć na śmierć z powodu nadmiernego wewnętrznego żaru.
  4. ↑ 6. Spontaneous Yogic Movements. W: Swami Muktananda Paramahansa: Play of Consciousness. Chitshakti Vilas. A spiritual autobiography. Wyd. 1. Ganeshpuri: Gurudev Siddha Peeth, 1994, s. 131–132. ISBN 81-85501-18-1. (ang.)
  5. ↑ 7. The White Light. W: Swami Muktananda Paramahansa: Play of Consciousness. Chitshakti Vilas. A spiritual autobiography. Wyd. 1. Ganeshpuri: Gurudev Siddha Peeth, 1994, s. 134. ISBN 81-85501-18-1. (ang.)
  6. ↑ VIII. Hinduizm / 10. Przebudzenie kundalini jako doświadczenie szaleństwa. W: Jacek Sieradzan: Szaleństwo w religiach świata. Wyd. 1. Kraków: Wydawnictwo Wanda, 2005, s. 422. ISBN 83-89448-16-5.
  7. ↑ Swami Rama: Żyjąc wśród himalajskich mistrzów. Krzysztof Chudziński (tłum.). Wyd. 1. Bydgoszcz: Wydawnictwo Limbus, 2000. ISBN 83-7191-069-X.Sprawdź autora:1.
  8. ↑ 5.5. Śmierć Sati. W: Barbara Grabowska: Ćandi, Sati, Parwati. Z dziejów literatury indyjskiej. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2012, s. 81. ISBN 978-83-235-0846-5. Cytat: Siadła na ziemi z twarzą skierowaną na północ i wkrótce jej ciało objął ogień zrodzony z głębokiej medytacji (BhP. 4.4.27).
  9. ↑ 5.6. Zniszczenie ofiary Dakszy. W: Barbara Grabowska: Ćandi, Sati, Parwati. Z dziejów literatury indyjskiej. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2012, s. 81. ISBN 978-83-235-0846-5.
  10. ↑ II.3. Uwagi o deifikacji i kulcie sati. W: Przemysław Szczurek: Sati. Samopalenie wdów indyjskich w najdawniejszych relacjach Wschodu i Zachodu. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie Dialog, 2013, s. 271, 273, seria: Świat Orientu. ISBN 978-83-63778-15-6.

Linki zewnętrzne

  • Massimo Polidoro: SHC. W poszukiwaniu cudownego samospalenia
  • przypadek samozapłonu w Polsce: 30 stycznia 1998 r. w: Spontaniczny samozapłon – zagadka rozwiązana?, interia.pl, Tadeusz Oszubski, [2] (dostęp 2013-02-03), [3] (dostęp 2013-02-03).

Media użyte na tej stronie

Star of life caution.svg
Autor:
Oryginał:
 
Vector:
, Licencja: LGPL
The star of life overlaid with a caution symbol