Sanctus

Sanctus (łac. święty) – aklamacja w części drugiej liturgii łacińskiej mszy wiernych, wykonywana po prefacji.

łac. Sanctus, Sanctus, Sanctus Dominus, Deus Sabaoth. Pleni sunt caeli et terra gloria tua. Hosanna in excelsis.

pl. Święty, Święty, Święty Pan, Bóg Zastępów. Pełne są niebiosa i ziemia chwały Twojej. Hosanna na wysokości.

Tekst nawiązuje do Iz 6,3.

Obecnie w rzymskokatolickiej posoborowej liturgii Mszy św. Sanctus łączy się z Benedictus:

łac. Benedictus, qui venit in nomine Domini.

pl. Błogosławiony, który idzie w imię Pańskie.

po czym powtarza się: Hosanna na wysokości.

Całość śpiewa się po prefacji jako tzw. Święty.

Trzykrotne powtórzenie swój początek ma w księdze Izajasza, gdyż w kulturze semickiej nie ma stopniowania, ale też jest to nawiązanie do Trójcy Świętej. Por. Trisagion.

Sanctus w liturgii luterańskiej

W polskim Kościele Ewangelicko-Augsburskim część ordinarium "sanctus" śpiewa się na koniec Prefacji.

Dopuszczone są trzy formy tekstu:

Święty, Święty, Święty jest Pan, Bóg Zastępów.

Pełne są niebo i ziemia chwały Jego.

Hosanna, hosanna na wysokościach!

Błogosławiony, który idzie w imieniu Pańskim.

Hosanna, hosanna na wysokościach!

lub:

Święty, Święty, Święty jest nasz Pan

A niebo i ziemia, a niebo i ziemia

są pełne chwały Jego.

lub (tożsama z tekstem rzymskokatolickim):

Święty, Święty, Święty Pan, Bóg Zastępów.

Pełne są niebiosa i ziemia chwały Twojej.

Hosanna na wysokości!

Błogosławiony, który idzie w imię Pańskie.

Hosanna na wysokości!