Sarah Palfrey Cooke

Sarah Palfrey Cooke
Państwo	Stany Zjednoczone
Data i miejsce urodzenia	18 września 1912 Sharon Massachusetts
Data i miejsce śmierci	27 lutego 1996 Nowy Jork
Gra	praworęczna
Gra pojedyncza
Najwyżej w rankingu	4 (1934)
Roland Garros	QF (1939)
Wimbledon	SF (1939)
US Open	W (1941, 1945)
Gra podwójna
Roland Garros	F (1934)
Wimbledon	W (1938, 1939)
US Open	W (1930, 1932, 1934, 1935, 1935–1941)

Sarah Hammond Palfrey, I voto Fabyan, II voto Cooke, III voto Danzig (ur. 18 września 1912 w Sharon, zm. 27 lutego 1996 w Nowym Jorku) – tenisistka amerykańska, 18-krotna zwyciężczyni turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej, podwójnej i mieszanej, w tym dwukrotnie mistrzostw USA w grze pojedynczej.

Sarah Palfrey była trzecią z pięciu sióstr, z których każda grała w tenisa i mogła się pochwalić przynajmniej jednym tytułem mistrzyni USA juniorek. Najbardziej utytułowana z rodzeństwa, Sarah triumfowała w rozgrywkach juniorskich łącznie 13 razy – trzy razy była mistrzynią do lat 18 w grze pojedynczej (1928, 1929, 1930), trzy razy mistrzynią do lat 18 w grze podwójnej (1926, 1928, 1928, z siostrą Mary Ann), trzy razy halową mistrzynią do lat 18 w grze pojedynczej (1927, 1928, 1930), wreszcie cztery razy halową mistrzynią do lat 18 w grze podwójnej (1927, 1928 i 1929 z Mary Ann, 1930 z najmłodszą siostrą Joanną). W dorosłych mistrzostwach USA (obecne US Open) debiutowała jako 15-latka w 1928, bez większych sukcesów, natomiast po raz pierwszy poza Ameryką wystąpiła w 1930.

W pierwszych latach kariery wiele zawdzięczała radom Hazel Hotchkiss Wightman, z którą tworzyła parę deblową. Ze starszą o prawie 30 lat Wightman triumfowała pięć razy w halowych mistrzostwach USA (1928, 1929, 1930, 1931, 1933). Właśnie Hazel Wightman namówiła praworęczną Palfrey do gry ofensywnej, z częstymi atakami wolejowymi. Umiejętności gry przy siatce, elegancki bekhend i uśmiech, towarzyszący zawodniczce zarówno w chwilach sukcesu, jak i sportowej porażki, zjednały Sarah Palfrey wielu kibiców. Bud Collins określił ją mianem „Mary Pickford kortów”.

Po raz pierwszy Palfrey dotarła do finału mistrzostw USA w singlu w 1934, ale musiała uznać wyższość Helen Jacobs. Sytuacja powtórzyła się rok później. Dopiero w swoim trzynastym starcie w 1941 Palfrey odniosła końcowe zwycięstwo, w finałowym meczu pokonując Pauline Betz. Ze względu na ciążę, a także sprawy rodzinne (mąż, tenisista Elwood Cooke, przebywał na froncie), nie broniła tytułu w 1942. Na nowojorskie korty powróciła już po urodzeniu dziecka, wygrywając po raz drugi mistrzostwa USA w 1945 (tym samym powtórzyła osiągnięcie Hazel Wightman, pierwszej tenisistki-matki z tytułem mistrzyni USA). W finale 1945 Palfrey ponownie pokonała Pauline Betz, po dramatycznym pojedynku 3:6, 8:6, 6:4 (wygrała ostatnie trzy gemy, odrabiając stratę jednego przełamania serwisu). Betz występowała nieprzerwanie w finałach mistrzostw USA (jedynej imprezy wielkoszlemowej rozgrywanej w okresie II wojny światowej) w latach 1941–1946 i właśnie Sarah Palfrey była jej jedyną pogromczynią.

W rankingu amerykańskim Palfrey figurowała na czele w latach swoich triumfów w mistrzostwach USA – w 1941 i 1945, a w czołowej dziesiątce łącznie trzynaście razy. W nieoficjalnym rankingu światowym była w pierwszej dziesiątce w latach 1933–1939 (nie prowadzono klasyfikacji w okresie wojny). Inne turnieje wielkoszlemowe (w Australii nie startowała) nie przyniosły jej tak bogatych sukcesów jak mistrzostwa USA. Dwukrotnie wygrała Wimbledon w deblu, partnerując Alice Marble (w tym w 1939, kiedy Marble wygrała wszystkie trzy konkurencje), raz triumfowała w mistrzostwach Francji w grze mieszanej (1939, z Elwoodem Cooke). Gry podwójne na mistrzostwach USA przyniosły jej łącznie trzynaście tytułów (dziewięć debel, cztery mikst). W 1945 Palfrey wygrała grę podwójną na turnieju w Cincinnati w parze z Dorothy Cheney, ale została również dopuszczona do męskiego debla, w parze z mężem Elwoodem. Ten nietypowy występ zakończyła porażką dopiero w finale z Billem Talbertem i Halem Surface.

W latach 1930–1939 nieprzerwanie znajdowała się w reprezentacji amerykańskiej w Pucharze Wightman. Partnerowała w deblu Helen Jacobs, Helen Wills, Alice Marble, ale grała także single. Bilans jej występów w grze pojedynczej to 7 zwycięstw i 4 porażki, w grze podwójnej 7 zwycięstw i 2 porażki, a z wszystkich lat, w których występowała, jedynie w 1930 trofeum nie przypadło Amerykankom (Palfrey uległa wówczas zdecydowanie w singlu Phyllis Mudford).

Karierę amatorską zakończyła w 1946. Próbowała sił jako zawodowa trenerka, pracowała w sektorze prywatnym, publikowała artykuły o tematyce tenisowej. Na przełomie lat 40. i 50. zaangażowała się razem z Alice Marble w walkę z rasizmem w tenisie, dzięki czemu w 1950 w mistrzostwach USA mogła wystąpić czarnoskóra Althea Gibson. W 1963 Sarah Palfrey została wpisana do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.

Osiągnięcia w turniejach wielkoszlemowych

• mistrzostwa Francji
  • gra podwójna – finał 1934 (z Helen Jacobs)
  • gra mieszana – wygrana 1939 (z Elwoodem Cooke)
• Wimbledon
  • gra podwójna – wygrane 1938, 1939 (obie z Alice Marble), finały 1930 (z Edith Cross), 1936 (z Helen Jacobs)
  • gra mieszana – finały 1936 (z Donem Budge), 1938 (z Hennerem Henkelem)
• mistrzostwa USA
  • gra pojedyncza – wygrane 1941, 1945, finały 1934, 1935
  • gra podwójna – wygrane 1930 (z Betty Nuthall), 1932, 1934, 1935 (wszystkie z Helen Jacobs), 1937, 1938, 1939, 1940 (wszystkie z Alice Marble), 1941 (z Margaret Osborne), finał 1936 (z Helen Jacobs)
  • gra mieszana – wygrane 1932 (z Fredem Perry), 1935 (z Enrique Maierem), 1937 (z Donem Budge), 1941 (z Jackiem Kramerem), finały 1933 (z George Lottem), 1936 (z Donem Budge), 1939 (z Elwoodem Cooke)

Finały singlowe w turniejach wielkoszlemowych

• mistrzostwa USA 1934 – 1:6, 4:6 z Helen Jacobs
• mistrzostwa USA 1935 – 1:6, 4:6 z Helen Jacobs
• mistrzostwa USA 1941 – 6:1, 6:4 z Pauline Betz
• mistrzostwa USA 1945 – 3:6, 8:6, 6:4 z Pauline Betz

Bibliografia

• Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997.
• Martin Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978.

Linki zewnętrzne

• sylwetka na stronie Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy