Sascha Weidner

Sascha Weidner

Sascha Weidner (2009)
Data i miejsce urodzenia	1 sierpnia 1974 Georgsmarienhütte
Data i miejsce śmierci	9 kwietnia 2015 Norden
Narodowość	niemiecka
Dziedzina sztuki	fotograf
Strona internetowa

Sascha Weidner (ur. 1 sierpnia 1974 w Georgsmarienhütte, zm. 9 kwietnia 2015 w Norden^[1][2]) – niemiecki fotograf i artysta, żył i pracował w Belm i Berlin. W swojej twórczości Sascha Weider zajmował się stworzeniem radykalnie subiektywnego świata obrazów^[3]. Jego fotografie zostały ukształtowane przez postrzeganie, tęsknotę i język obrazów podświadomości. Były one wystawiane i publikowane w wielu krajach.

Życiorys

Już w młodości Weider interesował się sztuką i udzielał się artystyczno-plastycznie. Po pobycie zagranicą w latach 1992-1993 w Solon, Ohio, USA i uzyskaniu matury w 1995 roku w liceum Graf-Stauffenberg w Osnabrueck^[2], Sascha Weidner studiował w latach 1996-2004 sztuki plastyczne i wizualną komunikację w Akademii Sztuk Plastycznych w Brunszwiku Hochschule für Bildende Künste Braunschweig, kończąc studia dyplomem z wyróżnieniem. Następnie kontynuował tam studia podyplomowe w zakresie sztuk plastycznych w specjalności fotografia u Dörte Eißfeld^[4]. Po studiach pracował jako samodzielny artysta w Belm i Berlinie. Fotografie Saschy Weidnera są ukształtowane przez jego podróże, które między innymi były możliwe dzięki różnym stypendiom. W latach 2004 i 2006 przebywał kilka miesięcy na stypendium DAAD w Los Angeles. W 2013 roku był w Japonii (Villa Kamogawa, Kyoto) jako stypendysta Instytutu Goethego, a w 2014 roku w Three Shadows Photography Art Centre w Pekinie.

W latach 2010-2012 pracował jako docent w dziedzinie fotografii artystycznej na Akademii Sztuk Plastycznych w Stuttgarcie (Staatliche Akademie der Bildenden Künste Stuttgart). W 2012 roku został on powołany na członka Niemieckiej Akademii Fotografii (Deutsche Fotografische Akademie)^[5]. Weidner zmarł nagle 9 kwietnia 2015 na zawał serca.

Za swoją twórczość otrzymał on między innymi w 2011 roku nagrodę Fundacji Alison & Peter Klein Stiftung^[6] za fotografię artystyczną, a w 2010 roku nagrodę dla młodych talentów w zakresie filmu i sztuki medialnej Akademii Sztuki w Berlinie (Akademie der Künste)^[7].

Twórczość Saschy Weidnera była prezentowana na krajowych i międzynarodowych wystawach indywidualnych i grupowych.

Twórczość

Sascha Weidner określa sam siebie jako „romantycznie niespokojnego podróżującego“, a swoje zdjęcia jako wysoce subiektywne^[8]. Fotografia była dla niego środkiem wyrazu splatającym obraz realnego świata z jego własnym, wewnętrznym obrazem. Z jego przeważnie biograficznych wypraw fotograficznych powstały cykle obrazów dotyczących podstawowych pytań o ludzką egzystencję.

W czasie przeszło dziesięcioletniego tworzenia archiwum zdjęć gromadziło się w nim, jak on sam określał „wszystko, co jest ważne w zakresie kultury, katastrof, stereotypów i polityki^[9]. Sascha Weidner czerpał przy tym z zasobów, które składały się ze zdjęć rodzinnych, własnych prac i ze znalezionych lub zapożyczonych ujęć z massmediów i historii sztuki. Przy tym granice między inscenizacją i autentycznością stają się płynne, często wykorzystane w celu podkreślenia tej nierealnej, czasami wręcz sugestywnej atmosfery rzeczywistości.

Motywy jego fotografii jak również tytuły prac oraz wystaw wskazują na odniesienia i metafory do osobistych przeżyć. Na przykład: „Aż do bólu“ (Bis es weh tut), „Co pozostaje“ (Was übrig bleibt), „Obecność nieobecności” (The presence of absence), “Pozostać nigdzie“, (Bleiben ist nirgends), „Piękno pozostaje” (Beauty remains), „Na wodzie budowane“ (Am Wasser gebaut)^[10]. Kanon obrazowy Saschy Weidnera wywodzi się z poczucia przeżyć młodych ludzi i określa on „postrzeżenia, tęsknoty i marzenia tych generacji”, które przeżywały swoją młodość w latach 80., 90. i później. Dlatego ten sposób podejścia Saschy Weidnera i ocena tych lat są nadal aktualne dla tamtego okresu, zaś z artystycznego punktu widzenia jednocześnie stwarzały rzeczywiste oraz urojone przestrzenie.

W istocie Sascha Weidner miał archaiczne i melancholijne spojrzenie na świat. Podstawowe wzorce schematów jego fotografii są zawsze powrotem do własnych przeżyć i sprzeczności jak życie i śmierć, piękno i przemijanie, jak również pytania odnośnie do pochodzenia, tożsamości i samookreślenia. W tym sensie Sascha Weidner nie ograniczał się nie tylko do własnego świata przeżyć, ale wypowiadał się także o samej istocie życia.

Prezentacje tymczasowych instalacji sztuki Saschy Weidnera były zawsze podobne do otwierających się nowych przestrzeni przeżyć, które bardzo często bazują na interaktywnym współdziałaniu medium i obserwatora. Współistnienie obrazu i tekstu otwiera możliwość dalszego myślowego prowadzenia galerii jego dzieł, które na nowo układałyby się w zmieniających się zestawach. Z punktu widzenia metodyki i motywacji wymagania jakie sobie stawiał Sascha Weidner wywodzą się bezpośrednio z prawdziwych tradycji takich fotografików jak Nan Goldin, Larry Clark lub Juergen Teller.

W twórczości Weidera kompozycja i niuanse barw w jego pracach przypominają lekkość i przejrzystość elementarnych i symbolicznych realizacji znanych z twórczości japońskiej fotografki Rinko Kawauchi^[11].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Witryna internetowa Sascha Weidner
• Sascha Weidner w Galerie Conrads
• Sascha Weidner w Galerie Christophe Guye
• Sascha Weidner w Grundemark Nilsson
• Portfolio Sascha Weidner w Deutsche Fotografische Akademie
• Sascha Weidner w Photography Now
• Article about Sascha Weidner in Frieze Art Magazine, Number 169, March 2015. frieze.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-27)].