Sasino

Sasino

wieś
Pałac w Sasinie
Państwo	Polska
Województwo	pomorskie
Powiat	wejherowski
Gmina	Choczewo
Sołectwo	Sasino
Wysokość	–1,5 m n.p.m.
Liczba ludności (2009-12-31)	477[1][2]
Strefa numeracyjna	58
Kod pocztowy	84-210[3]
Tablice rejestracyjne	GWE
SIMC	0160459
Położenie na mapie gminy Choczewo Sasino
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Sasino
Położenie na mapie województwa pomorskiego Sasino
Położenie na mapie powiatu wejherowskiego Sasino
54°45′37″N 17°45′20″E/54,760278 17,755556

Sasino^[4][5][6] (kaszub. Sasëno) – wieś kaszubska w Polsce, położona w województwie pomorskim, w powiecie wejherowskim, w gminie Choczewo, na obszarze Wysoczyzny Żarnowieckiej.

Wieś jest siedzibą sołectwa Sasino, w którego skład wchodzą również: Białka, Kamieńsko, Osetnik) (w pobliżu Latarnia Morska Stilo), Sasiniec, Sasinko, Zielonka. Na północ od Sasina znajduje się rezerwat przyrody Choczewskie Cisy. Bezpośrednia bliskość Bałtyku i duże kompleksy leśne doprowadziły do przekształcenia się Sasina w miejscowość letniskowo-wypoczynkową.

W miejscowości znajduje się pałac z poł. XIX w. w postaci prostokątnej budowli z dwoma przybudówkami i dwuspadowym dachem^[7]. Zbudowany przez Wilhelma von Somnitz. W czasach największego rozkwitu w majątku pracowało ponad 200 osób. W 1945 splądrowany przez żołnierzy Armii Czerwonej, następnie przekształcony kolejno w ośrodek kolonijny i wczasowy. Od 1996 w rękach prywatnych^[8].

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gdańskiego.

Atrakcje turystyczne

Niedaleko wsi znajduje się unikalny rezerwat przyrody "Choczewskie Cisy". Walory przyrodnicze to np: piękne sosnowe lasy, malownicze wydmy, nadmorskie tereny porośnięte wrzosem i kosodrzewiną, szerokie i nieprzeludnione plaże. Głównym walorem okolicy jest jednak pobliska (3 km) latarnia morska Stilo. Sasino słynie ponadto z dobrej kuchni tutejszych gospodarzy. Rozwija się tu także infrastruktura turystyczna.^[9]

Integralne części wsi

Demografia

Współczesna struktura demograficzna wioski Sasino na podstawie danych z lat 1995-2009 według roczników GUS-u, z prezentacją danych z 2002 roku^[2]:

Tabela 1.1 Poziom populacji wioski w przedziałach wiekowych^[2]

WYSZCZEGÓLNIENIE					J. m.	POPULACJA MIESZKAŃCÓW (w przedziałach wiekowych w 2002 roku)
						OGÓŁEM	0-9	10-19	20-29	30-39	40-49	50-59	60-69	70-79	80+
I.	OGÓŁEM				os.	447	54	86	69	62	59	42	39	27	9
	–	odsetek			%	100	12,1	19,2	15,4	13,9	13,2	9,4	8,8	6	2
	1.	WEDŁUG PŁCI
		A.	Mężczyzn		os.	228	24	50	39	33	31	17	20	9	5
			–	odsetek	%	50,9	5,4	11,1	8,7	7,4	6,9	3,8	4,5	2	1,1
		B.	Kobiet		os.	219	30	36	30	29	28	25	19	18	4
			–	odsetek	%	49,1	6,7	8,1	6,7	6,5	6,3	5,6	4,3	4	0,9

Rysunek 1.1 Piramida populacji – struktura płci i wieku wioski^[2]

Tabela 1.2 Poziom populacji wioski w grupach wiekowych^[2]

WYSZCZEGÓLNIENIE						J. m.	POPULACJA MIESZKAŃCÓW (w grupach wiekowych w 2002 roku)
							OGÓŁEM	Mężczyzn	Kobiet
I.	OGÓŁEM					os.	447	228	219
	–	odsetek				%	100	50,9	49,1
	1.	W WIEKU
		A.	Przedprodukcyjnym			os.	117	60	57
			–	odsetek		%	26,2	13,4	12,8
		B.	Produkcyjnym			os.	266	145	121
			–	odsetek		%	59,5	32,4	27,1
			a.	mobilnym		os.	181	102	79
				–	odsetek	%	40,5	22,8	17,7
			b.	niemobilnym		os.	85	43	42
				–	odsetek	%	19	9,6	9,4
		C.	Poprodukcyjnym			os.	64	23	41
			–	odsetek		%	14,3	5,1	9,2

Zobacz też

• Sasinowo, Sasiny.
• Pałac w Sasinie

Przypisy

Bibliografia

• Bielec Jan (red.), Szwałek Stanisława: Wykaz urzędowych nazw miejscowości w Polsce. Ministerstwo Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska. T. III: P - Ż. Warszawa: GUS, 1982.
• Sitek Janusz: Nazwy geograficzne Rzeczypospolitej Polskiej. Ministerstwo Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa, Główny Geodeta Kraju, Urząd Rady Ministrów, Komisja Ustalania Nazw Miejscowości i Obiektów Fizjograficznych. Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych im. Eugeniusza Romera, 1991. ISBN 83-7000-071-1.

Linki zewnętrzne

• Pałac w Sasinie
• Strona informacyjna o Sasinie
• Sasino, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. X: Rukszenice – Sochaczew, Warszawa 1889, s. 331 .