Saturn-Apollo 2

Start lotu SA-2

Saturn-Apollo 2 (SA-2) – drugi testowy lot rakiety nośnej Saturn I, w której II i III człon były makietami; pierwszy z dwóch lotów Projektu Highwater. Eksperyment ten został opracowany, by spożytkować lot do czegoś więcej, niż tylko testowanie rakiety^[1].

Cele misji

Drugi start rakiety Saturn, przewidzianej do dalszych misji kosmicznych i wysyłania większych ładunków na orbitę. Podobnie jak w pierwszym przypadku, chodziło o wypróbowanie funkcjonowania pierwszego stopnia rakiety. Drugi człon i ładunek użytkowy zastąpione były atrapami, wypełnionymi 86 tonami wody dla uzyskania prawidłowego rozkładu masy. Kolejnym celem misji było zbadanie skutków wprowadzenia znacznej ilości wody do jonosfery^[2].

Misja

Saturn SA-2 miał masę startową 420 ton, z czego 280 ton to materiał pędny, a 86 ton to balast wodny. W przeciwieństwie do rakiety SA-1, którą kierowano wysyłanymi co dziesięć sekund z Ziemi sygnałami, działającymi na wychylenia jednego z silników, Saturn SA-2 był kierowany przez urządzenia zainstalowane w rakiecie. Został w ten sposób wprowadzony na trajektorię nachyloną do poziomu pod kątem 43° w ciągu 90 sekund^[2].

Przebieg misji

Start rakiety nastąpił 25 kwietnia 1962 roku o godz. 14:00 UTC ze stanowiska 34 na kosmodromie Cape Canaveral Air Force Station. Był to lot suborbitalny. Po 162 sekundach, lot na wysokość 105 kilometrów i po zakończeniu działania wszystkich urządzeń pierwszego stopnia, na sygnał nadany z Ziemi, zakończył się planową eksplozją rakiety, uwalniającą balast 86 ton wody umieszczony w makietach wyższych stopni rakiety. Wybuch wytworzył chmurę lodu, której towarzyszyły zjawiska podobne do piorunów. Utworzona wskutek eksplozji sztuczna chmura, początkowo złożona z kropelek wody i mgły, a potem kryształków lodu, miała posłużyć do celów badawczych^[1]. Chmurę można było obserwować przez 12 sekund (już po dwóch sekundach miała średnicę 16 km)^[2]. Modyfikacje mające zmniejszyć nadmierne kołysanie się paliwa, które wystąpiło w trakcie lotu Saturn-Apollo 1 (SA-1), przyniosły oczekiwany rezultat. Rakieta osiągnęła maksymalną prędkość 6000 km/h i ciąg 600 Mg-siły. Lot trwał 150 sekund. Niemal identyczny eksperyment przeprowadzono także podczas następnego testu, Saturn-Apollo 3 (SA-3), 16 listopada 1962 roku^[1].

Zobacz też

• Program Apollo

Przypisy

Bibliografia

• Encyclopedia Astronautica (ang.)

Program Apollo (1966–1972, 1975) Misje Testy rakiety SA-1 SA-2 SA-3 SA-4 SA-5 AS-203 Testy systemu ratunkowego QTV Pad Abort Test 1 A-001 A-002 A-003 Pad Abort Test 2 A-004 Loty z makietą statku (boilerplate) A-101 A-102 A-103 A-104 A-105 Bezzałogowe AS-201 AS-202 Apollo 4 Apollo 5 Apollo 6 Skylab 1 Załogowe na niską orbitę okołoziemską Apollo 1 (odwołana z powodu śmierci astronautów) Apollo 7 Apollo 9 Skylab 2 Skylab 3 Skylab 4 Sojuz-Apollo na orbitę okołoksiężycową Apollo 8 Apollo 10 na powierzchnię Księżyca Apollo 11 Apollo 12 Apollo 13 (awaria podczas lotu, lądowanie odwołane) Apollo 14 Apollo 15 Apollo 16 Apollo 17 anulowane Apollo 2-4 * Apollo 18-20 Sprzęt Pojazdy kosmiczne Moduł księżycowy Moduł Dowodzenia/Serwisowy CSM Rakiety nośne Saturn I Saturn IB Saturn V Wyrzutnie startowe CCAFS LC-34 CCAFS (S)LC-37 KSC LC-39 Podsystemy Rakietowy System Ratunkowy (LES) System łączności modułu księżycowego System łączności modułu dowodzenia/serwisowego Komputer pokładowy w programie Apollo Oprzyrządowanie związane z pracami na powierzchni Księżyca ALSEP Apollo/Skylab A7L Lunar Roving Vehicle Przedmioty o znaczeniu symbolicznym Tabliczka pamiątkowa programu Apollo Flaga Stanów Zjednoczonych Poległy astronauta Wejście statku kosmicznego Apollo w atmosferę ziemską Profil misji Apollo Mikcja i defekacja w programie Apollo Earthrise Blue Marble