Saturn-Apollo 3

Start misji Saturn-Apollo 3

Saturn-Apollo 3 (SA-3) – trzeci testowy lot rakiety nośnej Saturn I z atrapami drugiego i trzeciego członu. Drugi i ostatni lot w ramach eksperymentu Project Highwater.

Przebieg misji

Start Saturna (SA-3) nastąpił 16 listopada 1962 roku o 17:45:02 GMT ze stanowiska LC-34 kosmodromu Cape Canaveral Air Force Station na Florydzie[1]. Masa rakiety przy starcie wynosiła 493 tony, w tym 340 ton stanowiło paliwo (kerozyna) i ciekły tlen. Łącznie zatem zużyto o około 70 ton więcej paliwa i utleniacza niż przy poprzednich startach Saturn-Apollo 1 i Saturn-Apollo 2. Silniki wewnętrzne H-1 pracowały przez 141 sekund (przy starcie SA-1 – 109 sekund), zewnętrzne – przez 149 sekund (przy SA-1 – 115 sekund). Po upływie 292 sekund od chwili startu rakieta osiągnęła wysokość 168 km. Na tej wysokości rakieta na sygnał z Ziemi eksplodowała, a 90 ton wody użytej jako balast rozproszyło się w postaci chmury kryształków lodu, stanowiąc przedmiot obserwacji radarowych i optycznych z Ziemi. Eksperyment o nazwie Project Highwater został opracowany, by spożytkować lot do czegoś więcej, niż tylko testowania rakiety[2]. Niemal identyczny eksperyment przeprowadzono 25 kwietnia 1962 roku podczas poprzedniego testu rakiety Saturn-Apollo 2. Trzeci kolejny start i lot pierwszego członu rakiety Saturn (SA-3) udał się w pełni[3].

Przypisy

  1. ↑ Centrum Lotów Kosmicznych imienia Lyndona B. Johnsona: Apollo Program Summary Report. Houston: NASA, kwiecień 1975, s. 2-3.
  2. ↑ Wiadomości ze świata. Dalsze informacje o programie budowy rakiet Saturn. „Astronautyka”. 1 (17), s. 28-29, maj 1963. Polskie Towarzystwo Astronautyczne (pol.). 
  3. ↑ Robert Godwin: Apollo. Początek programu. Warszawa: Prószyński Media Sp. z o.o., 2011, s. 6, seria: Historia podboju Kosmosu. ISBN 978-83-7648-831-8.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Saturn I (SA-3) Launch.jpg
The Saturn I (SA-3) flight lifted off from Kennedy Space Center launch Complex 34, November 16, 1962. The third launch of Saturn launch vehicles, developed at the Marshall Space Flight Center (MSFC) under the direction of Dr. Wernher von Braun, incorporated a Saturn I, Block I engine. The typical height of a Block I vehicle was approximately 163 feet. and had only one live stage. It consisted of eight tanks, each 70 inches in diameter, clustered around a central tank, 105 inches in diameter. Four of the external tanks were fuel tanks for the RP-1 (kerosene) fuel. The other four, spaced alternately with the fuel tanks, were liquid oxygen tanks as was the large center tank. All fuel tanks and liquid oxygen tanks drained at the same rates respectively. The thrust for the stage came from eight H-1 engines, each producing a thrust of 165,000 pounds, for a total thrust of over 1,300,000 pounds. The engines were arranged in a double pattern. Four engines, located inboard, were fixed in a square pattern around the stage axis and canted outward slightly, while the remaining four engines were located outboard in a larger square pattern offset 40 degrees from the inner pattern. Unlike the inner engines, each outer engine was gimbaled. That is, each could be swung through an arc. They were gimbaled as a means of steering the rocket, by letting the instrumentation of the rocket correct any deviations of its powered trajectory. The block I required engine gimabling as the only method of guiding and stabilizing the rocket through the lower atmosphere. The upper stages of the Block I rocket reflected the three-stage configuration of the Saturn I vehicle. During the SA-3 flight, the upper stage ejected 113,560 liters (30,000 gallons) of ballast water in the upper atmosphere for "Project Highwater" physics experiment. The water was released at an altitude of 65 miles, where within only 5 seconds, it expanded into a massive ice cloud 4.6 miles in diameter. Release of this vast quantity of water in a near-space environment marked the first purely scientific large-scale experiment.