Sawa Mutkurow

Sawa Mutkurow

Сава Муткуров

generał major
Data i miejsce urodzenia	16 grudnia 1852 Tyrnowo, Imperium Osmańskie
Data i miejsce śmierci	15 marca 1891 Neapol, Włochy
Przebieg służby
Lata służby	1872–1891
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Armia Księstwa Bułgarii
Główne wojny i bitwy	wojna rosyjsko-turecka (1877–1878), wojna serbsko-bułgarska
Odznaczenia

Sawa Mutkurow

Сава Муткуров

Pełne imię i nazwisko	Сава Атанасов Муткуров
Data i miejsce urodzenia	16 grudnia 1852 Wielkie Tyrnowo
Data śmierci	15 marca 1891
Minister wojny
Okres	od 20 sierpnia 1887 do 4 lutego 1891
Poprzednik	Raczo Petrow
Następca	Michaił Sawow

Sawa Atanasow Mutkurow (bułg. Сава Атанасов Муткуров, ur. 16 grudnia 1852 w Tyrnowie, zm. 15 marca 1891 w Neapolu^[1]) – bułgarski i rosyjski wojskowy i polityk, generał major, minister wojny Carstwa Bułgarii (1887–1891).

Życiorys

Był synem Atanasa Mutkurowa. Po ukończeniu szkoły w rodzinnym Tyrnowie uczył się w szkole medycznej w Stambule, a następnie w szkole dla junkrów w Odessie^[1]. Od 1872 służył w Armii Imperium Rosyjskiego. Uczestniczył w wojnie rosyjsko-tureckiej (1877-1878) jako dowódca kompanii 64 mińskiego pułku piechoty. Po zakończeniu wojny był dowódcą kompanii w milicji Rumelii Wschodniej^[1].

Od 1881 pełnił kolejno funkcje naczelnika kancelarii wojskowej, dyrektora administracyjnego milicji, a wreszcie oficera sztabowego w milicji rumelijskiej. W 1885 wziął aktywny udział w działaniach na rzecz zjednoczenia Księstwa Bułgarii i Rumelii Wschodniej. Powiadomił księcia Aleksandra Battenberga o planowanym wystąpieniu w Rumelii Wschodniej i otrzymał od niego deklarację poparcia dla zjednoczenia. Po przejęciu kontroli nad Płowdiwem Mutkurow znalazł się w składzie tymczasowego rządu Bułgarii Południowej, zanim ta została zjednoczona z Księstwem Bułgarii^[1].

W czasie wojny serbsko-bułgarskiej 1885 objął dowództwo oddziału ochotników z Tyrnowa i Szumenu. W działaniach w rejonie Pirotu dowodził 2 dywizją piechoty, a następnie objął dowództwo 5 brygady piechoty i komendę nad garnizonem płowdiwskim. W 1886 wystąpił przeciwko organizatorom buntu oficerów prorosyjskich, skierowanego przeciwko Aleksandrowi Battenbergowi. Wtedy zaczął bliską współpracę ze Stefanem Stambołowem, a wierne mu oddziały przeprowadziły akcję aresztowania spiskowców^[1].

W sierpniu 1886 został jednym z trzech regentów Bułgarii (wspólnie ze Stefanem Stambołowem i Petko Karawełowem). Po przejęciu władzy przez księcia Ferdynanda, Mutkurow otrzymał tekę ministra wojny w gabinecie Stefana Stambołowa, które sprawował przez cztery lata^[2]. W tym czasie dokonał przezbrojenia armii bułgarskiej, która otrzymała karabiny Mannlicher wz. 1886^[1].

W lutym 1891 awansowany na stopień generalski. Z uwagi na pogarszający się stan zdrowia przeszedł w stan spoczynku i wyjechał na kurację do Neapolu, gdzie zmarł^[1]. Pochowany w Cerkwi Świętego Spasa w Sofii^[2].

Był żonaty (żona Mara), miał dwoje dzieci.

Awanse

• podporucznik (Подпоручик) (1872)
• porucznik (Поручик) (1876)
• kapitan (капитан) (1881)
• major (Майор) (1883)
• podpułkownik (Подполковник) (1886)
• pułkownik (Полковник) (1887)
• generał major (Генерал-майор) (1891)

Odznaczenia

• Order Waleczności 1. i 4. st. II klasy
• Order Świętego Aleksandra I stopnia i II stopnia z mieczami
• Order za Zasługi srebrny
• Order Świętego Stanisława IV st.
• Order Świętej Anny IV st.

Przypisy

Bibliografia

• Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 308–309.