Scena na Woli im. Tadeusza Łomnickiego

Scena na Woli im. Tadeusza Łomnickiego

Scena na Woli im. Tadeusza Łomnickiego
Typ teatru	teatr dramatyczny
Założyciel(e)	Tadeusz Łomnicki
Kierownictwo artystyczne	Tadeusz Słobodzianek
Data powstania	1976
Państwo	Polska
Lokalizacja	Warszawa ul. Kasprzaka 22
Położenie na mapie Warszawy (c) Mfloryan at pl.wikipedia, CC BY 2.5 Scena na Woli im. Tadeusza Łomnickiego
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Scena na Woli im. Tadeusza Łomnickiego
Położenie na mapie województwa mazowieckiego Scena na Woli im. Tadeusza Łomnickiego
52,229°N 20,970°E/52,229214 20,970397
Strona internetowa teatru
Strona w bazie e-teatr.pl

Kino „Mazowsze”, w którym obecnie mieści się teatr

Scena teatru

Głowa Tadeusza Łomnickiego w holu teatru

Scena na Woli im. Tadeusza Łomnickiego, do 2013 Teatr na Woli – teatr założony w styczniu 1976 roku z siedzibą przy ul. Kasprzaka 22 w Warszawie, w 2013 włączony do Teatru Dramatycznego m.st. Warszawy.

Do 2020 teatr mieścił się w dawnym budynku biurowym Zakładów Radiowych im. Marcina Kasprzaka, w którym wcześniej mieściło się kino „Mazowsze”.

Historia

Teatr na Woli im. Tadeusza Łomnickiego

Teatr na Woli, założony przez Tadeusza Łomnickiego, otwarty został w styczniu 1976 roku. Do historii polskiego teatru przeszły przedstawienia: Gdy rozum śpi Antonio Buero Vallejo, Przedstawienie Hamleta we wsi Głucha Dolna Ivo Bressana, Życie Galileusza Bertolta Brechta, Do piachu Tadeusza Różewicza, Amadeusz Petera Shaffera. Repertuar obejmował zarówno klasykę, jak i utwory współczesne, dramaty i komedie, często utwory drażliwe politycznie. Repertuar współtworzyli Andrzej Wajda, Kazimierz Kutz, Roman Polański. Łomnicki kierował teatrem do lipca 1981 roku, żegnając się ze swoją sceną kreacją Salieriego w Amadeuszu wyreżyserowanym przez Polańskiego (który w tym spektaklu zagrał Mozarta).

W latach 1981–1986 teatr połączony był wspólną dyrekcją i zespołem Teatru Kwadrat. Po pożarze Teatru Narodowego w 1985 roku przeznaczony na jego tymczasowa siedzibę, Teatr na Woli reaktywowany został w 1990 roku pod kierownictwem Bogdana Augustyniaka i w sezonie 1992/1993 przekształcony w jedną z pierwszych w Polsce scen impresaryjnych. Samodzielnie wypracował nie stosowaną wcześniej w Polsce formułę działania artystycznego i organizacyjnego, w której ważne miejsce zachowała jednak realizacja premier własnych (np.: Fedra Jeana Racine’a z Anną Chodakowską, Cud na Greenpoincie Edwarda Redlińskiego, Pierwsza młodość Christiana Guidicellego z Anną Seniuk, Cena Arthura Millera, Panienkę z Tacny Maria Vargasa Llosy z Zofią Rysiówną, Rozmowa w domu państwa Stein Petera Hacksa z Teresą Budzisz-Krzyżanowską - wszystkie tytuły w reżyserii Bogdana Augustyniaka, Play Strindberg Friedricha Dürrenmatta z Januszem Gajosem w reżyserii Andrzeja Łapickiego, Królowa i Szekspir Esther Vilar z Niną Andrycz, ostatnią praca Augustyniaka: Grace i Gloria Toma Zieglera ze Stanisławą Celińską.

Od lipca 2007 do końca sierpnia 2010 roku teatrem kierował Maciej Kowalewski, który kontynuował obraną w 2007 roku linię programową teatru polskiej dramaturgii współczesnej poprzez produkcję prapremierowych, napisanych na zamówienie teatru sztuk, próby czytane, koncerty, publikacje książkowe oraz inne wydarzenia okołoteatralne.

W sezonie 2007/2008 Teatr na Woli pokazywał najciekawsze spektakle z Legnicy, Wałbrzycha, Wrocławia w ramach nowego cyklu Modrzejewska wraca do Warszawy.

W Teatrze na Woli odbywały się prapremierowe czytania sztuk współczesnych (Ostatni Żyd w Europie Tuvii Tenenboma, Siostry przytulanki Marka Modzelewskiego – napisana na zamówienie Teatru, Moja wina Marka Pruchniewskiego, Burmistrz Małgorzaty Sikorskiej-Miszczuk – napisana na zamówienie Teatru, Terminal Pawła Grabowskiego, Amazonia Michała Walczaka, Fastryga Zyty Rudzkiej, Śmierć nie żyje Mikołaja Lizuta).

Od 1 września 2010 r. Dyrektorem Teatru na Woli jest Tadeusz Słobodzianek - dramaturg, dramatopisarz. Twórca i dyrektor artystyczny Laboratorium Dramatu, krytyk, reżyser i producent. W sezonie 2010/2011 na scenie przy Kasprzaka 22 powstały trzy premiery:

• „Nasza klasa” Tadeusza Słobodzianka
• „Koziołek Matołek” Kornela Makuszyńskiego w reżyserii Ondreja Spisaka
• „Amazonia” Michała Walczaka w reżyserii Agnieszki Glińskiej.

Od lutego 2011 Teatr na Woli ma również małą scenę - Scenę Przodownik przy ul. Olesińskiej 21 w Warszawie, gdzie wystawiono „Sex machine” Tomasza Mana w reżyserii Adama Nalepy oraz „Baden-Baden” Piotra Rowickiego w reżyserii Aldony Figury.

Na podstawie uchwały Rady miasta stołecznego Warszawy z dnia 8 listopada 2012^[1] w wyniku połączenia dwóch instytucji kultury: Teatru Dramatycznego m.st. Warszawy im. Gustawa Holoubka i Teatru Na Woli im. Tadeusza Łomnickiego 1 stycznia 2013 roku powstała nowa instytucja o nazwie Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy. Dwie główne sceny Teatru otrzymały odpowiednio nazwy: Scena im. Gustawa Holoubka (na placu Defilad 1) i Scena Na Woli im. Tadeusza Łomnickiego (na ul. Kasprzaka 22)^[2].

W 2019 miasto zakupiło od Santander Bank Polska budynek, w którym mieści się teatr, z przeznaczeniem na siedzibę Teatru Żydowskiego^[3]. Tetra Dramatyczny dysponował sceną przy ul. Kasprzaka do 2020^[4].

Pantomima

W latach 1995–2004 przy Teatrze na Woli istniało Studio Mimów, które powstało z inicjatywy artysty Stefana Niedziałkowskiego. Od 2007 w Teatrze na Woli funkcjonuje Studio Pantomimy kierowane przez Bartłomieja Ostapczuka. Co roku w sierpniu odbywa się też Międzynarodowy Festiwal Sztuki Mimu, początkowo pod artystyczną dyrekcją Niedziałkowskiego, a obecnie Ostapczuka. Teatr na Woli w 2008 utworzył również Warszawskie Centrum Pantomimy.

Inne działania teatru

W styczniu 2008 Teatr na Woli zainaugurował cykl spotkań poświęconych teatralnym mistrzom pod hasłem Wszystko już było. W ramach cyklu spotkania:

1. Fenomen Tadeusza Łomnickiego. Wzięli w nim udział: Maria Bojarska (wdowa po Łomnickim), Małgorzata Rożniatowska, Jerzy Koenig i Jarosław Kilian. Spotkanie było połączone z pokazem filmowego zapisu Ostatniej taśmy Krappa w reż. Antoniego Libery.
2. Szatnia Tadeusza Kantora. W spotkaniu wziął udział bliski współpracownik Kantora, Krzysztof Miklaszewski. Rozmowa poprzedzona była pokazem pierwszego telewizyjnego dokumentu o Kantorze Szatnia Tadeusza Kantora w reż. Krzysztofa Miklaszewskiego. Spotkanie promowało książkę Krzysztofa Miklaszewskiego Tadeusz Kantor. Między śmietnikiem a wiecznością.
3. Stanisława Celińska. Rozmowa o powołaniu i pracy aktora poprzedzona pokazem spektaklu TV 51 minut w reż. Łukasza Barczyka.
4. Izabella Cywińska. Spotkanie poświęcone drodze artystycznej nowej dyrektor Teatru Ateneum poprzedzone pokazem spektaklu TV W poszukiwaniu zgubionego buta w reż. Izabelli Cywińskiej.

W styczniu 2008 Teatr na Woli zainaugurował cykl Wola w Offsecie mający na celu wspomaganie teatrów niezależnych. W ramach cyklu do tej pory współpracował przy powstawaniu spektakli:

1. Siostry Zuzanny, Agaty i Natalii Fijewskich,
2. Przyjacielowi, który nie uratował mi życia Michała Sieczkowskiego na podstawie tekstów Herve Guiberta,
3. I'm sorry Zbigniewa Hołdysa (autora prezentowanego w TNW Prawa McGoverna), inspirowanego sztuką Williama Mastrosimone’a Pif Paf, jesteś trup. Przedstawienie dyplomowe Szkoły Haliny i Jana Machulskich.

W sezonie 2008/2009 teatr zainaugurował cykl Polscy autorzy z Polski, w ramach którego pokazał:

1. Pierwszy raz Michała Walczaka w reż. Tomasza Mana (Teatr im. Adama Mickiewicza z Częstochowy),
2. Żydówek nie obsługujemy Mariusza Sieniewicza w reż. Piotra Jędrzejasa (Teatr im. Stefana Jaracza z Olsztyna).

W czerwcu 2009 w TNW odbył się przegląd sztuk Michała Siegoczyńskiego zatytułowany Cztery wieczory z Michałem Siegoczyńskim, w ramach którego pokazano sztuki na stałe goszczące w repertuarze (2084, Uwaga, złe psy!), ale także Taśmę Stephena Belbera (spektakl Teatru Konsekwentnego).

W Teatrze na Woli odbywają się także koncerty:

1. Inauguracja trasy koncertowej wspólnego projektu L.U.C.-a i Rahima, promowanego przez wytwórnię Kayax,
2. Pogodno i Przyjaciele – Monodram Alinki – muzyka z płyty Opherafolia,
3. L.U.C. – inauguracja trasy koncertowej Planet,
4. Lech Janerka – pierwszy koncert artysty po prawie dwuletniej przerwie.

W sezonie 2008/2009 Teatr na Woli był partnerem koncertu „Wiolonczele z miasta”.

Przypisy