Schinbuhr

Schinbuhr
Schinbuhr odmienny

Schinbuhr (Schimburen, Schinbur, Schinburen, Schönebuhr)kaszubski herb szlachecki.

Opis herbu

Herb znany przynajmniej w dwóch wariantach. Opisy z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego[1]:

Schinbuhr (Schimburen, Schinbur, Schinburen, Schönebuhr): W polu srebrnym niedźwiedź kroczący, czarny. Klejnot: Nad hełmem bez korony dwie róże czerwone w pas, nad którymi gwiazda ośmioramienna, złota. Labry: czarne, podbite srebrem.

Schinbuhr odmienny (Schinburen): Pole błękitne, róże na łodyżkach, każda z dwoma listkami na stronę, lewa róża biała, labry o wierzchu błękitnym.

Najwcześniejsze wzmianki

Herb wzmiankują herbarze Bagmihla (Pommersches Wappenbuch), Ledebura (Adelslexikon der preussichen Monarchie von...), Bagmihla (Pommersches Wappenbuch) oraz Nowy Siebmacher.

Rodzina Schinbuhr

Niemal zupełnie pomijana w źródłach drobna rodzina szlachecka z ziemi lęborskiej. Wzmiankowani po raz pierwszy w 1575 (przysięga lenna), następnie w 1602 (David i Simon Schinburen w Starbieninie), 1609, 1628 (Abraham i Hans Schönbuhr), 1671 (lista wasali na Kaszubach). W roku 1658 rodziny już nie było w Starbieninie, przyjmuje się, że wygaśli w XVII wieku.

Herbowni

Schinbuhr (Schimbauren, Schimber, Schimbure, Schimburen, Schinbauren, Schinbur, Schinbure, Schinburen, Schinburn, Schönbuhr, Schönebuhr).

Bibliografia

  • Przemysław Pragert: Herbarz szlachty kaszubskiej T.2. Gdańsk: Wydawn. BiT, 2007, s. 174,290. ISBN 978-83-924425-9-2.

Przypisy

  1. Alfred Znamierowski, Paweł Dudziński: Wielka księga heraldyki. Warszawa: Świat Książki, 2008, s. 104–108. ISBN 978-83-247-0100-1.

Media użyte na tej stronie