Scynk długonogi

Ten artykuł należy dopracować: od 2009-05 → dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł, → poprawić styl – powinien być encyklopedyczny. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Scynk długonogi

Eumeces schneideri
Daudin, 1802
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	zauropsydy
Podgromada	diapsydy
Nadrząd	lepidozaury
Rząd	łuskonośne
Rodzina	scynkowate
Rodzaj	Eumeces
Gatunek	scynk długonogi
Podgatunki
E. s. schneideri Daudin, 1802[1] E. s. pavimentatus Geoffroy-St. Hilaire, 1827[1] E. s. princeps Eichwald, 1839[1]

Scynk długonogi, scynk berberyjski (Eumeces schneideri) – gatunek jaszczurki z rodziny scynkowatych (Scincidae). Występuje na terenie od Afryki Północnej, przez półwysep Synaj, Izrael, Palestynę, Jordanię, Liban, Anatolię i Cypr do zachodniej i środkowej Azji. Występuje na wysokości do 1800 m n.p.m.^[1]

Scynk długonogi jest sporo większy od aptekarskiego – dorasta do 45 cm długości. Na szaro-stalowym tle ułożone są jaskrawo-pomarańczowe paski. Po jego bokach biegną żółte smugi, zaś brzuch jest jasny. Jego ubarwienie zmienia się zależnie od oświetlenia – pod żarówką staje się jaśniejszy, w ciemnościach barwy są jaskrawsze. Podobnie jak ich krewni – scynki aptekarskie, uwielbiają suche pustynie i zakopują się w piasku. Czasami całą dobę spędzają wkopane w podłoże, gdzie są prawie niewidoczne. W piasek wwiercają się swoim wydłużonym pyszczkiem, łapy zaś składają wzdłuż ciała upodabniając się do węża. Potem, kichając, usuwają piasek zalegający w ich drogach oddechowych^[2].

Samce scynków bardzo dbają o swoje terytorium i nie znoszą rywali. Lepiej więc nie trzymać w jednym terrarium więcej, niż jednego scynka berberyjskiego, gdyż grozić to może bijatykami i walką o dominację. Scynki berberyjskie nie przepadają też za towarzystwem innych jaszczurek^[2].

Terrarium dla tego scynka długonogiego, podobnie jak dla aptekarskiego, nie musi być wysokie, ale warto zainwestować w jego powierzchnię. Jako podłoże najlepiej sprawdza się piasek, ale może to być również drobna ściółka z drzew liściastych. Tutaj również dobrze jest wstawić korzenie i kamienie (uważając, by nie przygniotły scynka który może wkopać się piasek pod nimi). Oświetlenie takie samo jak w przypadku scynków aptekarskich – UV (konieczne zwłaszcza dla młodych, rosnących jaszczurek) lub promienniki. Scynki berberyjskie najlepiej karmić owadami – świerszczami, karaczanami, mącznikami itp. Owady te kupować można w specjalistycznych sklepach zoologicznych. Czasami, dla urozmaicenia diety, można podać mysie noworodki, a także złapane osobiście latem pasikoniki, ślimaki czy ćmy. Dobrze także co jakiś czas dodawać do ich diety świeże warzywa i owoce. Warto też dosypywać do pokarmu preparaty witaminowe. Dorosłym osobnikom wystarczy karmienie raz na 2-3 dni, młode muszą być karmione codziennie^[2].

Scynki berberyjskie, mimo iże agresywne w stosunku do innych jaszczurek, do człowieka nastawione są przyjaźnie. Bardzo łatwo i szybko oswajają się, domagają się wyciągania z terrarium, chętnie wchodzą na rękę. Wyjęty z terrarium scynk jest niezwykle ruchliwy - trzeba pilnować, by nie spadł na ziemię i nie zrobił sobie krzywdy bądź nie uciekł. Na ogół jednak jaszczurka jest w terrarium całkowicie niewidoczna, gdyż lubi spędzać czas zakopana w ściółce. W takich przypadkach nie powinno się jej wyciągać na siłę i bez przerwy niepokoić, gdyż jej cykl dobowy ulegnie zakłóceniu, a samo zwierzę będzie zestresowane. Aby hodować scynki berberyjskie nie są wymagane żadne zezwolenia^[2].

Przypisy