Seal Nunataks

Seal Nunataks
Ilustracja
Argentyńska letnia stacja polarna Matienzo na Larsen Nunatak, 2009
Terytorium Antarktyka
Wydarzenia historyczneOdkrycia i badania Antarktyki
Rodzaj obiektugrupa nunataków
Położenie na mapie Półwyspu Antarktycznego
Mapa konturowa Półwyspu Antarktycznego, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Seal Nunataks”
Położenie na mapie Antarktyki
Mapa konturowa Antarktyki, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Seal Nunataks”
Ziemia65°01′48″S 60°03′00″W/-65,030000 -60,050000

Seal Nunataks – grupa 16 nunataków na Lodowcu Szelfowym Larsena na Ziemi Grahama na wschód od Nordenskjöld Coast na Półwyspie Antarktycznym.

Geografia

Seal Nunataks leżą na wschód od Cape Fairweather na Nordenskjöld Coast[a] w północnej części Półwyspu Antarktycznego[1]. Stanowią łańcuch 16 nunataków rozciągający się z zachodu na północny zachód[2] na Lodowcu Szelfowym Larsena na Ziemi Grahama[3].

Nunataki znajdują się w części lodowca Larsen B[3][b], ze wschodu na zachód są to[1]: Christensen Nunatak, Oceana Nunatak, Wyspa Robertsona, Pollux Nunatak, Castor Nunatak, Larsen Nunatak, Murdoch Nunatak, Nunatak Arctowskiego, Hertha Nunatak, Gray Nunatak, Donald Nunatak, Åkerlundh Nunatak, Bruce Nunatak, Dallman Nunatak, Evensen Nunatak i Bull Nunatak[3][c][d]. Lód w tej części jest najcieńszy na całym Lodowcu Szelfowym Larsena i ma 160 m grubości[4]. Najwyższym nunatakiem jest Murdoch Nunatak wznoszący się na wysokość 368 m n.p.m.[5]

Seal Nunataks to stożki żużlowe, pozostałości dawnego wulkanu tarczowego[3]. Większość większych nunataków uważana jest za osobne szczeliny wulkaniczne[6]. W przypadku kilku z nich zaobserwowano aktywność fumaroliczną, m.in. Christensen Nunatak (1893), Murdoch Nunatak i Dallman Nunatak (1982)[3]. Świeży materiał piroklastyczny i strumienie lawy zostały zaobserwowane na Dallman Nunatak w 1983 roku[6].

Na Larsen Nunatak znajduje się argentyńska letnia stacja polarnaMatienzo[7].

Historia

Nunataki zostały odkryte przez norweską ekspedycję wielorybniczą pod dowództwem Carla Antona Larsena (1860–1924) w grudniu 1893 roku[2]. Wyprawa nazwała je Seal Islands i nadała nazwy także poszczególnym nunatakom[2]. Larsen pobieżnie zmapował teren[1] i wziął Seal Islands za dwa czynne wulkany[8].

W październiku 1902 roku nunataki zostały zbadane przez Szwedzką Wyprawę Antarktyczną, która stwierdziła, że są to nunataki, a nie wyspy[1]. W 1947 roku teren zbadała Falkland Islands Dependencies Survey (FIDS)[2].

Uwagi

  1. Nazwa podana za Komisją Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Rzeczypospolitej Polskiej, zob. KSNG 2006 ↓, s. 25.
  2. Larsen B uległ dezintegracji w 2002 roku (Larsen A w 1995 roku), co spowodowało zmiany w pokrywie lodowej Półwyspu Antarktycznego. Pozostałością lodowca Larsen B na północy jest fragment nieoficjalnie nazywany Seal Nunataks ice shelf (SNIS), który w 2013 roku zajmował ok. 750 km², zob. Shuman, Scambos i Berthier 2016 ↓, s. 94.
  3. SCAR Composite Gazetteer of Antarctica nie zalicza do Seals Nunataks Wyspy Robertsona, podając, że Oceana Nunatak znajduje się na Wyspie Robertsona, a zalicza do łańcucha Pedersen Nunatak, zob. SCAR Composite Gazetteer of Antarctica ↓.
  4. Shuman et. al (2016) do Seal Nunataks zalicza również Lindenberg Island, Pederson Nunatak i bezimienny nunatak na wschód od Cape Fairweather; do Seals Nunataks nie zalicza Wyspy Robertsona, zob. Shuman, Scambos i Berthier 2016 ↓, s. 94.

Przypisy

Bibliografia


Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Antarctica relief location map.jpg
Autor: Alexrk2, Licencja: CC BY-SA 3.0
Physical Location map Antarctica, Azimuthal equidistant projection
Flag of the Antarctic Treaty.svg
Autor: , Licencja: CC BY-SA 3.0
Flag of the Antarctic Treaty
Antarctic Peninsula location map.svg
Autor: NordNordWest, Licencja: CC BY 3.0
Ta mapa została stworzona lub ulepszona w niemieckiej Kartenwerkstatt (Pracowni Kartograficznej). I Ty możesz zaproponować inne mapy do ulepszenia.
Matienzo Antártida Argentina.jpg
Autor: GABRIEL GALLARDO, Licencja: CC BY 2.0
Base Matienzo, Antarctica